Af en toe krijg je een cd als recensie-exemplaar in je handen gedrukt waar je eigenlijk het volle pond voor zou willen betalen. Een schijfje dat in korte tijd tot de kernvoorraad van je collectie behoort. Aan het begin van het voorjaar ontving ik in Rome een stapeltje cd’s van de persagent van (onder andere) Enrico Zanisi, het 26-jarige pianowonderkind van de Italiaanse jazz. De pr-man was die middag met de jonge maestro op pad geweest naar de radiostudio om Zanisi’s nieuwe (en eerste) solo-album ‘Piano Tales’ te promoten.
Piano Tales is het vierde album van de klassiek geschoolde telg van de Camjazz-stal en hij heeft wederom bewezen dat jazz niet de vlag is waaronder hij wil opereren. De geesten van Schumann, Liszt en Wagner zijn even aanwezig als de geest van de pianist zelf. Piano Tales is, zoals journalist Brian Morton in de begeleidende tekst in het cd-boekje schrijft, een muziekbiografisch album. In drie kwartier neemt hij ons mee in de droomwereld van een genie.
De openingsakkoorden van Ouverture voeren ons terug naar de klassieke oorsprong van Enrico. Zanisi is alleen en hij heeft niemand anders nodig om voort te brengen wat hem het dierbaarst is: de lyrische klank van de piano. Het eerste hoofdstuk biedt de geborgenheid van de jeugd, de voorspelbaarheid van de klassieke muziekliteratuur. Met het magistrale Uma Historia schrijft Zanisi een tweede overtuigende hoofdstuk uit zijn levensgeschiedenis. De improvisatie doet zijn intrede. De rechterhand kabbelt een prettig licht thema, terwijl de linker een continue dreiging teweegbrengt, totdat de vloeiende lijnen plotseling worden onderbroken door een in telegramstijl opgesteld intermezzo. Aan het einde van de onrust dompelt Zanisi ons weer onder in het evenwichtige toonspel van zijn symfonisch gedicht.
Halverwege, of beter gezegd: in het hart van het album vinden we de compositie Ma, tranentrekkende filmmuziek waar John Williams met veel plezier zijn naam onder zou willen zetten. Een compositie als deze is de klassieke muziek en de jazz ontstegen en dit zegt veel over de stijl van Zanisi. Hij brengt ons, samen met de even verderop geprogrammeerde korte toonladdercompositie Stairs en het Keith Jarret-achtige No Truth in de uitvoeringspraktijk van een getalenteerde musicus die de bladmuziek terzijde heeft geschoven, de imitaties aan anderen overlaat en zich overgeeft aan zijn eigen bron van inspiratie. Een welhaast onuitputtelijke bron. Zanisi eindigt zijn album zo klassiek als hij het begonnen is, namelijk met de (door Wagners schoonzoon Liszt) bewerkte Wagnercompositie O Du Mein Holder Abendstern uit de opera Tannhauser. Een uitgeklede Wagner, een Liszt zonder tierelantijnen, oftewel: een Zanisi op zijn best. Men doet er goed aan de stilte na afloop van de cd zo lang mogelijk te laten duren.
En dan is de muziekbiografie afgelopen. Zanisi kijkt, zittend in een felrode schouwburgstoel, tevreden in de camera met zijn benen over elkaar geslagen over de leuning van een stoel in de rij voor hem. Zijn gympen steken eigenwijs in de lucht. Hij kijkt voldaan – en terecht – want hij heeft iets moois neergezet. De pianist heeft in korte tijd een enorme groei doorgemaakt. Om deze groei te vernemen hoeft men alleen maar dit album naast zijn debuutalbum te leggen. En hij is nog geen dertig! Het is te gemakkelijk om Enrico Zanisi het predikaat ‘talent’ mee te geven. Hij is zeker getalenteerd, daar niet van, maar hij is veel meer dan dat. Zanisi heeft een uniek inzicht en gevoel voor de muziek die hij onder handen neemt. Hij draaft niet door, hij neemt zijn tijd en kiest weloverwogen zijn composities en improvisaties.
Zanisi hoeft ons na dit album niets meer te bewijzen. Hij heeft het al gedaan.
ROBIN ARENDS
Enrico Zanisi – Piano Tales
Camjazz
www.enricozanisi.com
www.camjazz.com
Enrico Zanisi- piano
