Als je tenorsaxofonist James Brandon Lewis slechts enkele noten hebt horen spelen, vergeet je zijn naam nooit meer. Want de Amerikaan heeft een stijl die door alles heengaat en zich onherroepelijk vastklampt in je geheugen. Zijn tenorsaxofoon klinkt als een alt, scherp, afgebakend, puntig en gehaast. Zelfs in ballades is zijn manier van spelen hard en onverbiddelijk. Waarmee zeker niet gezegd wil zijn, dat emotie ontbreekt in zijn spel. Integendeel. James Brandon Lewis heeft die zo eigen speelwijze aangewend om luid en duidelijk kond te doen van zijn boodschap: zijn identiteit verder vormgeven. Om op die wijze te laten horen wie hij is, waar hij vandaan komt en wat zijn visie is op de wereld.
Dat daarbij wetenschappelijke, sociologische, politieke en zelfs religieuze aspecten voorbij komen zal degene die zijn vorige album Divine Travels beluisterde, zeker niet verbazen. Legde James Brandon Lewis (1983) daar de nadruk op de spiritualiteit van een gospeldienst, op Days of FreeMan zet hij de hiphop van zijn vroege jeugd, begin jaren negentig in de schijnwerpers. En dat op een ongeëvenaarde wijze. Days of FreeMan is een opmerkelijk album, dat het merendeel van de cd’s die jonge Amerikaanse jazzmusici op ons afstuurt, ver naar de achtergrond verwijst. James Brandon Lewis geeft niet alleen een uiterst actueel beeld van de jazzontwikkeling in de Verenigde Staten; hij doet dat met een uitgekiende eigen visie die niet eerder te beluisteren was.
Om vooral het aspect hiphop te benadrukken, omringde Lewis zich met een uitgekiend kwintet, waarin basgitarist Jamaaladeen Tacuma voorop loopt. Imposant is de rol van de man naast hem, slagwerker Rudy Royston. En hoewel een gastvocalist en verteller, een rapper en een sound designer de bezetting completeren, is Days of FreeMan vooral een jazzalbum. Hiphop is fijntjes geproportioneerd, waardoor de plaat een breed publiek zal aanspreken. En James Brandon Lewis op imposante wijze groove, melodische improvisaties, free jazz, bruggen naar de jazztraditie en vage schemergebieden tussen gecomponeerde en geïmproviseerde concertgedeelten aan elkaar rijgt.
James Brandon Lewis deelde zijn nieuwste album in vier hoofdstukken op, die samen een beeld trachten te vormen van Lewis’ denk- en leefwereld. De vier delen zijn verbonden door muzikale pauzes en tussengedeelten. In hoofdstuk een speelt het beroemde basketbalteam van Buffalo, New York – Lewis’ geboorteplaats – de hoofdrol. Deel twee heeft als titel Good Ole Golden Days en verwijst naar de begin- en gloriejaren van de hiphop. In deel drie, Continuum, benadrukt de tenorsaxofonist en componist de afkomst van Afro-Amerikanen en hun strijd om zelfbehoud, om af te sluiten met Planetary Movement, een muzikale uitdrukking van de poging om in gedachten te ontsnappen naar andere planeten.
Days of FreeMan is hiermee een monumentale suite geworden met een blik op verleden en toekomst van de jazz in Amerika en in het spoor daarvan op de rest van de wereld.
RINUS VAN DER HEIJDEN
James Brandon Lewis – Days of FreeMan
OKeh Records
www.jblewis.com
www.okeh-records.com
James Brandon Lewis – tenorsaxofoon
Jamaaladeen Tacuma – basgitaar
Rudy Royston – slagwerk
Pearl Lewis – gastvocalist en verteller
Supernatural – rap
HPrizm – sound design
