Een speciale plek in Nederland en/of een ervaring aldaar in muzikale noten neerleggen. Dat is de basis van de cd ‘So Far’ van het duo Stefan Gottfried en Gabriele di Franco. Voeg daarbij de invloeden van onder andere Joe Zawinul, Lee Konitz en Wayne Shorter en de bedoelingen van hun muziek worden heel breed getrokken. ‘So Far’ tracht er de spreekbuis van te zijn.
De Oostenrijkse altsaxofonist Stefan Gottlieb woont in zowel Wenen – waar hij de Musik und Kunstuniversität Wien volgde – als Den Haag, waar hij afstudeerde aan het Koninklijk Conservatorium. Hij raakte bevriend met de in Brussel wonende, in Italië geboren gitarist Gabriele di Franco, met wie hij een duo vormt. De twee brachten het opmerkelijke album So Far uit, waarop zij worden begeleid door de Spaanse pianist Raúl Santana de Ibarra Saez, de Belgische contrabassist Diederik Billiet en de Portugese drummer João Sousa. Al deze musici waren studenten van Wolfert Brederode, Clemens van der Feen en Eric Ineke op het Koninklijk Conservatorium, waar de band werd geboren.
Invloeden uit Oostenrijk, Italië, Spanje, Portugal en België, je kunt dan al niet anders verwachten dan een muzikale smeltpot. Voeg daarbij de persoonlijke herinneringen van Stefan Gottlieb en Gabriele di Franco aan hun verblijf in Nederland die zij in tien composities vastleggen, plus de huldes aan hun muzikale helden Joe Zawinul, Ralph Towner, Wayne Shorter, Kenny Wheeler en Lee Konitz. Dan móet van veelvormigheid sprake zijn. Dat is het ook: So Far beantwoordt aan alle criteria van diversiteit. En tevens van instrumentele vaardigheden van de vijf bandleden, neergelegd in acht eigen stukken van de beide co-leaders. Aangevuld met In A Silent Way van Joe Zawinul en Subconsciouslee van Lee Konitz. Het eerste van deze twee composities opent So Far.
So Far is door de persoonlijke beschrijvingen van Nederland een album dat sfeer en individualiteit uitademt. Nergens wordt grof muzikaal geweld aangewend om (vermeend?) vakmanschap te bewijzen. Creativiteit, intimiteit en impressionisme overtuigen veel meer. Strak gecomponeerde delen worden op een natuurlijke wijze afgewisseld met fraaie persoonlijke invullen van de bandleden. Die je gerust als improvisaties mag beschouwen.
Titels van stukken als #Leidseplein#Madness en Mauritskade spreken voor zich, de bedoelingen achter Waltz For C, O.K. en P laten zich wat moeilijker raden. P lijkt echter op kamermuziek, waarin het aanwezige contrapunt wordt uitgediept en benadrukt en de rol van verschillende musici tegen elkaar wordt uitgespeeld. Wellicht een metafoor voor alle invloeden die mensen in een ander dan hun eigen land ongewild dienen te ondergaan. Daarmee maakt Gottfried i Franco de cirkel achter zijn bedoelingen rond. Ook al kun je uiteraard niet altijd de geestelijke ondergrond van de stukken in de muziek terug horen, So Far is wel degelijk een mentale reis door Nederland en vanwege de afkomst van de musici, ook door Europa.
Nog één punt van kritiek: het lijkt er soms op dat musici hun muziek alleen maar uitbrengen ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Laatst kwam in deze rubriek een cd voorbij, waarop alleen maar sprake was van de namen van musici. Welk instrument zij speelden, was kennelijk niet belangrijk. Gottfried i Franco volstaan op de cd-hoes met de voornamen van de musici. Kom op mannen en vrouwen, wees duidelijk en geef volledige informatie.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Gottfried i Franco – So Far
eigen beheer
Stefan Gottfried– altsaxofoon
Gabriele di Franco– gitaar
Raúl Santana de Ibarra Saez– piano
Diederik Billiet– contrabas
João Sousa– slagwerk
info@stefangottfried.com
booking@gabrieledifranco.com
