De in 1957 op Sicilië geboren contrabassist en componist Rosario Bonaccorso heeft zijn sporen in de vorige eeuw verdiend, onder andere als lid van het ensemble van Enrico Rava op diens album ‘Electric Five’, het kwintet van Stefano di Battista en zijn optredens met Benny Golson, James Moody en Steve Grossman.
Onlangs bracht hij zijn debuutalbum Viaggiando (reizen) uit. De reis speelt, getuige de door Bonacorsso geschreven verantwoording in de cd-hoes, een belangrijke rol in het leven van de bassist en dit thema vormt de rode draad in zijn composities. Op dit album blijft de reis beperkt tot Brazilië.
Het in Rome opgenomen en in Natal (Brazilië) gemixte en gemasterde album opent met een reisje naar het strand van Copacabana. Het titelnummer start met gitaargetokkel en stem, Fabrizzio Bosso blaast de melodielijn en blijft keurig binnen de lijntjes. Deze muzikale kameleon voelt zich na zijn geslaagde Ellington-opnamen (Duke) ook als een vis in het water met dit repertoire. Met zijn soepele timbre houdt hij voor zijn kompanen alle wegen open.
In het volgende nummer, Matto, gaan Bosso en Girotto op een prettige wijze met elkaar in duel en buitelen op een speelse manier over elkaar heen. Het is net carnaval geweest, maar als we dit nummer beluisteren zitten we er weer middenin. En dan verwijs ik niet naar het carnaval in Oeteldonk, maar naar de viering in Rio.
Een opvallende verschijning in het kwartet van Bonaccorso is gitarist Roberto Taufic, een in 1966 in Honduras geboren zoon van een Palestijnse moeder. Hij verhuisde op zijn vijfde naar Brazilië en twee decennia later naar Rome. Zowel zijn gitaarspel als zijn stem brengen onze reisbestemming dichterbij. Op het ingetogen ACJ waart de door Girotto vertolkte geest van Stan Getz voorbij, die zich met de tot Joao Gilberto verworden Taufic waagt aan een stukje prettig verleden.
Het album is opgedragen aan de zeevarende vader van de bandleider, die zoon Rosario het plezier voor het reizen heeft bijgebracht. Om zijn vader te eren heeft Bonaccorso in het hart van het album een Song For My Father op de plaat gezet. Een in niets op het nummer met dezelfde naam gelijkende klassieker van Horace Silver. En dat is uiteraard toegestaan. Elke ode is persoonlijk. Maar wat hier gebeurt is weinig origineel. Een panfluit, een gitaar, een stem, een slepende melodie. Een zielloos stukje melancholie.
Zijn we iemand vergeten? Ja, de sopraansaxofonist! Javier Girotto, die – evenals Bosso – op een beperkt aantal nummers meespeelt, beheerst meerdere blaasinstrumenten. Girotto brengt het Andes-gebergte nabij met zijn panfluit op Indian Summer. Met zijn bijdrage bewijst hij dat hij het thema van het album volkomen begrepen heeft.
Bonacorsso vertolkt met zijn muziek het verlangen naar betere tijden en plaatsen, of zoals hij het zelf op zijn website uitdrukt: ‘Muziek die ons meeneemt op een reis van de ene emotie naar de andere, een reis naar een andere wereld, hetzij op deze aardbol, dan wel in mijn ziel.’ De reis als protagonist in het muzikale avontuur. Ach, laten we zeggen dat het gewoon prettige muziek is die plaats- en tijdonafhankelijk prima te beluisteren is.
ROBIN ARENDS
Rosario Bonaccorso – Viaggiando
Jando Music
www.jandomusic.com
www.rosariobonaccorso.com
Rosario Bonaccorso – contrabas en zang
Roberto Taufic – gitaar en achtergrondvocalen
Fabrizzio Bosso – trompet en bugel
Javier Girotto – sopraansaxofoon, quena en moxeno
