Dat Oene van Geel als musicus vele gezichten heeft, is algemeen bekend. Gevormd door Zapp4 en Estafest is hij sindsdien niet meer in een hokje te vangen. Uitermate verklaarbaar vanwege zijn voorliefde voor jazz en vrije improvisatiemuziek, Indiase- en kamermuziek, maakt hij uitstapjes door de werelden van alle muziekstijlen en –soorten. Na vele jaren was hij nu toe aan een solo-album om al zijn wederwaardigheden in muziek uit drukken. ‘Sudoku’ heet die staalkaart.

Oene-van-Geel_400Een puur solo-album is het niet geworden, want de violist heeft zich verzekerd van de medewerking van vier musici uit zijn naaste omgeving. Je kunt je daarbij de vraag stellen hoe de muziek zou hebben geklonken als Oene van Geel het allemaal in zijn eentje had geklaard. Maar die vraag is niet opportuun: de aanwezigheid van zijn gasten is een puur natuurlijk verlengstuk van de twaalf eigen stukken. Waarvan hij ook hier zich bij vijf ervan liet assisteren door enkele van zijn medemusici. Zodat een exposé van de gelaagdheid van deze prachtige solo-cd wordt neergevlijd.

Als je aan een viool denkt, dan denk je in de eerste plaats aan melodie. Maar daaraan heeft Oene van Geel niet genoeg. Het prachtige nummer Metro al Madina getuigt daarvan. De Midden-Oostensfeer van de compositie wordt ondersteund door donker geklop op de cajón. Dit ritmische element bepaalt hier het verborgen hart van de compositie. En wellicht is Sudoku 2 van die ritmische voorkeur nog een duidelijker voorbeeld: Indiase cadansen liggen eraan ten grondslag en als een musicus dat terrein betreedt, dan zijn de combinaties eindeloos. Het feit dat Oene van Geel zijn viool even graag plukt als strijkt, zegt in dit verband ook al genoeg. Ritme maakt bij Oene van Geel een belangrijk deel uit van een muzikantenleven.

Elke compositie op Sudoku getuigt van een gebeurtenis in het leven van Oene van Geel. Hij tekent klanklandschappen en geeft een ervan bijvoorbeeld de typerende titel Polderlucht. Maar hij verbeeldt ook odes: in Theotuma bijvoorbeeld aan gitarist Theo Holsheimer. Je hoort als het ware Holsheimer op de achtergrond rondscharrelen, terwijl dit geenszins het geval is. Ook Oleg, geïnspireerd door de Russische en in Nederland wonende bayanspeler Oleg Fateev, tekent de harmonieën en notenrijkdom van diens ‘trekzak’. En hoe mooi is hier – wederom ter verrijking van de ritmische achtergrond – de basgitaar van Mark Haanstra ingebed.

Sudoku is geen cd die je consumeert. Zoals wel vaker het geval is, moet je als luisteraar in de muziek afdalen. Met als gevolg dat je bij deze cd pas bij veelvuldig beluisteren hoort hoe de twaalf stukken vooral een uitdaging zijn voor Oene van Geel zelf. En tegelijkertijd een reflectie waarin de violist zijn rijke vakmanschap aan de luisteraar weerspiegelt. Hij doet dat zo breed mogelijk. Als musicus bijvoorbeeld in het wringende Ode to Mingus, als natuurliefhebber in Dew Drops on a Spider’s Web. Dit stuk is van een breekbare schoonheid; je durft je haast niet te bewegen, bang als je bent dat je een draadje van dit muzikale spinnenweb zou kunnen breken. Telkens weer – en dat geldt voor elke compositie – komt als een ontluikende bloem de bedoeling van de componist-uitvoerder naar buiten gekropen. Fantastisch!

Bij de cd is een singletje gevoegd met op elke kant één nummer: een speciale single-uitgave van Theotuma en Seven Riffs (over ritme gesproken!) Wie zijn platenspeler heeft opgeborgen dient hem als de weerlicht weer aan te sluiten. De single is namelijk even verrassend als de cd.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Oene van Geel – Sudoku
Zennez Records

Oene van Geel – altviool, Quintone viool, vijfsnarige viool, cajón, percussie
Mark Haanstra – basigitaar
Miriam Overlach – harp
Oguz Büyükberber – basklarinet
Matteo Mijderwijk – piano

www.oenevangeel.com
www.moonrivermusic.com

Previous

Youssou N’Dour maakt Afrika Festival Hertme stapelgek

Next

Melody Gardot en band laten spontaniteit achterwege

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook