Onheilspellend, zo klinken de eerste noten van ‘Witch ‘n’ Monk’. Tot een stem invalt, die lijkt te miauwen als een kat. Het is de aftrap van een plaat die slechts door twee musici wordt ingevuld: een zangeres en een fluitist. Maar dan van het soort dat de instrumenten aan zich ondergeschikt maakt en daardoor nieuwe werelden betreedt.

Voor de volledigheid dient opgemerkt, dat de twee ook drie slagwerkers achter zich hebben, die elkaar op enkele nummers afwisselen. En dat de zangeres ook gitaar, basgitaar en viool speelt en de fluitist charango (Zuid-Amerikaans snaarinstrument) en zijn stem. Maar het draait allemaal om zangeres Heidi Heidelberg en fluitist Mauricio Velasierra. De harde kern zogezegd en dit dan in de letterlijke betekenis van het woord.

Natuurlijk is Heidi Heidelberg geen zangeres die braaf de toonladders dicteert die zij ooit tijdens muzieklessen moest oplepelen. En is Mauricio Velasierra geen man die de dwarsfluit aan de mond zet. De zangeres is stemkunstenaar, de fluitist de man die Zuid-Amerikaanse (Andes)-blaasinstrumenten als quina, mozenas, gailas en sikus pipes (op panfluit lijkend blaasinstrument) in zijn koffer heeft.

Witch ‘n’ Monk heeft het duo zich genoemd. En de titel van hun album ook aan die naam gehangen. De twee brengen onheilspellende muziek. Met de esthetiek van brute punk. Voeg daar elektronica aan toe, gecomponeerde en geïmproviseerde delen en dromerige fragmenten, dit alles vermalen door samples en je weet nog nauwelijks hoe je deze punkuitbarsting tot je dient te nemen.

Punk ja, want de stembenadering van Heidi Heidelberg zit ook in die hoek. De sopraan zou de hoofdrolspeelster kunnen zijn in een punkopera, die de waanzinaria’s uit overgeleverde opera’s aldaar als een snoer aaneen rijgt. Haar stem op Witch ‘n’ Monk bevindt zich constant in het hoogste register, dat zij moeiteloos aankan. Zij wordt nooit moe om de hoge stemuithalen die op dit album zo typerend zijn, over en langs de lijnen van de diverse fluiten te jagen. Juist omdat de muziek zich zo nestelt in hoge registers wordt de rock- en pop-attitude extra benadrukt en het karakter van Witch ‘n’ Monk zo geïdentificeerd.

De Britse Heidi Heidelberg is in Nederland beslist geen onbekende. Zij werkte mee aan de carte-blanche van het North Sea Jazz Festival aan Philipp Rüttgers, maakte het album The Birds met Oene van Geel, trad op in het Bimhuis, LantarenVenster, Paradox, tijdens inJazz en festival So What’s Next. Haar samenwerking met de Columbiaanse fluitist Mauricio Velasierra kreeg gestalte tijdens een zelfgekozen isolement in de bergen van Wales, waar de rivier Ystwyh voor inspiratie zorgde. Nadien werd beider muziek voltooid in een vooroorlogse bunker in Berlijn. Waar het doel werd bereikt dat Heidelberg en Velasierra voor ogen hadden: een muzikaal antwoord op het uiteenvallen van hedendaagse werkelijkheid en traditionele structuren.

Daarvoor werd een beroep gedaan op sjamaans naturalisme en mystiek en zo ontstond Witch ‘n’ Monks experimentele jazz/folktronica zoals het duo zijn muziek zelf omschrijft. Interessante bouwstenen voor volstrekt afwijkende muziek. Dat vond ook oppergoeroe John Zorn, die op zijn label Tzadik Records plaats inruimde voor deze bijzondere cd.

RINUS VAN DER HEIJDEN

WITCH ‘N’ MONK – WITCH ‘N’ MONK

Tzadik Records

Heidi Heidelberg – zang, gitaar, basgitaar, viool
Mauricio Velasierra – quenas, mozenos, gailas, sikus pipes, charango, zang
Nicolas Stocker – slagwerk
Sebastian Rochford – slagwerk
Gidon Carmel – slagwerk

 

www.heidiheidelberg.co.uk

www.tzadik.com

 

Previous

Wasbord

Next

Stichting Boy Edgar Prijs is aan enige revisie toe

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook