JD Allen speelde met in zijn achterhoofd de erfenis van Sonny Rollins.

De ervaren festivalgangers kennen de wetmatigheden van North Sea Jazz. De leukste muziek is te vinden in de kleinste zaaltjes. Helaas is het ook een wetmatigheid dat je daar slechts met de grootste moeite binnen kunt komen. Maar als het lukt beleef je een fantastische middag/avond.

Gary Bartz is de leider van Another Earth.

In het allerkleinste zaaltje vond zaterdag bijvoorbeeld een verrassingsavond plaats, waar steeds twee musici elkaar afwisselden en een duel met elkaar aangingen, om na dertig minuten de finish te bereiken. Soms kenden ze elkaar zoals tenorsaxofonist Ben Wendel, die een avond eerder al indruk maakte met zijn eigen groep, en gitarist Julian Lage die vrijdag onderdeel was van John Zorns Bagatelles-project. Er zijn geen of weinig afspraken van te voren gemaakt zodat dit eigenlijk de perfecte jamsessions zijn.

Ben Wendel en Julian Lage vormden een onderdeel van One-on-One.

Deze twee speelden standards als All The Things You Are en Body And Soul, maar dan volstrekt onherkenbaar. Het werden vrije improvisaties waarbij de herkenbare thema’s pas aan het einde duidelijk werden. Wendel was door zijn oneindige improvisatievermogen en gebruik van elektronica om echo en vreemde geluiden uit zijn tenorsax te halen nog indrukwekkender dan met zijn eigen groep.

Reinier Baas en Mary Halverson vormden een ander onderdeel van One-On-One.

Deze ‘one-on-one’-sessies werden met nog vreemdere geluiden afgesloten door Reinier Baas en collega-gitarist Mary Halvorson uit de stal van Zorn, die elkaar nooit hadden ontmoet. Met name Halvorson haalde geluiden uit haar gitaar die zelfs Baas verrast moeten hebben. Halvorson ziet eruit als een strenge schooljuffrouw met wie niet te spotten valt. Reinier Baas volgde haar, probeerde de volkomen vrije improvisatie te doorbreken met een stukje jazzgitaar. Door Halvorson met ruige uithalen zorgzaam begeleid, om te eindigen door de poort die Halvorson doorlopend scherp in beeld had gehouden.

Mixmonk was een van de toppers van de zaterdagavond.

Van een andere orde was wat misschien wel het mooiste concert van de avond was. De groep Mixmonk van de Belgische saxofonist Robin Verheyen, pianist Bram De Looze en de Amerikaanse drummer Joey Baron. Zoals de groepsnaam aangeeft werd een mix van eigen nummers en Monkstukken gepresenteerd. Verheyen speelde fluisterzacht of hij de stukken naar bed bracht en instopte om lekker te slapen. Baron tikte liefdevol op de snare, twinkelde op de cymbals en speelde de basdrum om niemand wakker te maken. Het lijkt simpel, maar niemand kan dat zo prachtig als Baron, dankzij zijn fenomenale timing die van eenvoud de hoogst denkbare kunst maakt.

Contrabassist Joris Teepe presenteerde zijn project ‘The Spirit of Rashied Ali’.

Later die avond speelde bassist Joris Teepe het tegenovergestelde. Alle energie werd nu losgegooid met zijn project The Spirit of Rashied Ali. Teepe, die jarenlang de vaste contrabassist was bij de tien jaar geleden overleden drummer Ali, speelde met drummer John Betsch die een geweldig moeilijke job – Ali is onvervangbaar – uitmuntend vervulde. Met de Amerikaanse gitarist Freddy Bryant, tenorsaxofonist Wayne Escoffery en de Duitse tenorsaxofonist Johannes Enders werden niet alleen composities van Ali gespeeld, maar ook van diens tijdgenoten Frank Lowe en Don Cherry. Beiden van groot belang voor de jazz uit die tijd, en uiteraard Think Of One van Thelonious Monk die hun grootste inspiratie was.

Joey DeFrancesco bracht de best denkbare jazz.

Waren de delicatessen in de kleine zaaltjes te vinden, in de grotere zalen waren uiteraard ook smakelijke hapjes te halen. In de eerste plaats Hammondorganist Joey DeFrancesco met als speciale gast drummer Billy Hart. DeFrancesco heeft het overleden ‘tenorgel’-genre tot leven gewekt door deze schijnbaar morsdode prinses tot het mooiste exemplaar wakker te kussen. Waarom dit nu juist geen ‘oudelullenmuziek’ muziek is, maar de best denkbare jazz zoals jazz ooit was, is het grote geheim van DeFrancesco.

Houston Person lijkt zijn beste tijd achter de rug te hebben.

Hoe het precies zit is niet te doorgronden maar het moet te maken hebben met zijn fenomenale timing. Bovendien is DeFrancesco een bijzondere multi-instrumentalist. Dat hij ook fantastisch trompet kan spelen is bekend en hij liet dat uitgebreid horen, inclusief een korte ode aan Miles Davis. Tot ieders verrassing stond hij zelfs op om een tenorsaxofoon aan zijn mond te zetten, waarmee hij een breed vol geluid produceerde en op een paar kleine foutjes na, met een zeer behoorlijke techniek.

Charles Tolliver viel op door zijn gruizige spel.

Achteraf ongelooflijk toen we hoorden dat hij pas acht maanden geleden voor het eerst een saxofoon in zijn handen had. Hij stelde alle andere klassieke jazz in de schaduw, inclusief de wat matte en dun klinkende altsaxofonist Gary Bartz bij wie alleen het gruizige trompetspel van Charles Tolliver indruk maakte. Ook nieuwkomer tenorsaxofonist JD Allen die schitterend speelde met Sonny Rollins in zijn achterhoofd, maar wiens composities niet echt boeiend waren, en tenorsaxofonist Houston Person die zijn beste tijd achter de rug heeft moesten het tegen DeFrancesco afleggen.

Michel Camilo liet het grote New Cool Collective schitteren, spetteren en swingen.

Een uitzondering moet gemaakt worden voor pianist Michel Camilo die als dirigent het grote New Cool Collective van Benjamin Herman liet spetteren, swingen en schitteren als de beste big band van ons land.

Tekst en foto’s TOM BEETZ

North Sea Jazz Festival 2019
Ahoy, Rotterdam, 13 juli 2019

One-on-one
Ben Wendel – tenorsaxofoon
Julian Lage – gitaar
Reinier Baas – gitaar
Mary Halvorson – gitaar

Mixmonk
Robin Verheyen – sopraan- en tenorsaxofoon
Bram De Looze – piano
Joey Baron – drums

Spirit of Rashied Ali
Joris Teepe – contrabass
Johannes Enders – tenorsaxofoon
Wayne Escoffery – tenorsaxofoon
Freddy Bryant – gitaar
John Betsch – drums

Joey DeFrancesco Trio
Joey DeFrancesco – Hammondorgel, trompet, tenorsaxofoon
Troy Roberts – tenorsaxofoon, bas
Billy Hart – drums

Another Earth
Gary Bartz – altsaxofoon
Ravi Coltrane – tenorsaxofoon
Charles Tolliver – trompet
Paul Bollenbeck – gitaar
James King – contrabas
Nasheet Waits – drums

JD Allen Quartet
JD Allen – tenorsaxofoon
Liberty Ellman – gitaar
Ian Kenselaar – contrabas
Nic Cacioppo – drums

Houston Person Organ Trio
Houston Person – tenorsaxofoon
Phil Wilkinson – Hammondorgel
Willie Jones III – drums

Michel Camilo Quartet with New Cool Collective Horns
Michel Camilo – dirigent, piano
Ricky Rodriguez – contrabas
Ernesto Simpson – drums
Eliel Lazo – percussie
Benjamin Herman, Miguel Martinez, Wouter Schueler, Efraïm Trujillo, David Kweksilber – saxofoons
Wim Both, Jan van Duikeren, Randell Heye, Joe Rivera, David Rockefeller – trompetten
Kees Adolfse, Frans Cornelissen, Pablo Martinez, Andre Pet – trombones

 

www.northseajazz.com

 

Previous

Goed en nerveus begin van North Sea Jazz Festival

Next

North Sea Jazz: zacht fondant met krokante korst

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook