Estafest. Een naam om nooit te vergeten als je de muziek van dit kwartet eens hebt gehoord. Een bewering die deze avond werd gestaafd door het grote aantal bezoekers dat Paradox vol deed lopen. Ondanks dat het concert wat stroef op gang kwam – “We hebben twee maanden niet gespeeld”, zei gitarist Anton Goudsmit na afloop – was er sprake van een fantastisch optreden.

 

Anton Goudsmit

Estafest wordt bevolkt door vier sublieme improvisatoren, die door hun enorme vakmanschap en muzikale inzicht in staat zijn alle muziek van de wereld te bestrijken. Zij doen dat ook, subtiel soms, met voorzichtige implantaties van de bron waaruit zij op dat moment putten. Een andere keer uiterst uitbundig met breed uitgesmeerde herkenbaarheid. En of Estafest daarbij kiest voor duo-, trio- of kwartetvorm maakt niets uit. Alles grijpt organisch in elkaar, waardoor de bandleden elkaar zonder enige onderbreking uitdagen en aanvullen. Estafest is een assemblage van schone muzikale kunsten, van oneigenlijkheid ontdaan en immer op weg om zijn muziek de hemel binnen te dragen. Estafest neemt daarmee een unieke plaats in binnen het zo kleurrijke landschap van de Nederlandse improvisatiemuziek.

Jeroen van Vliet

NIEUWE CD

Het kwartet voerde voornamelijk werk uit van de jongste cd Bayachrimae, hun derde alweer. Altviolist Oene van Geel is door de andere bandleden benoemd tot huiscomponist en wat dat betekent liet de speellijst zien: twaalf stukken, waarvan de helft van zijn hand. Het concert begon met Polderlucht, waarvan het intro op aftastende kamermuziek leek. Tot de tenorsaxofoon van Mete Erker de muziek het terrein van de jazz op trok. Dat domein werd omsloten door openstaande hekjes waardoorheen de vrijheid lonkte om te improviseren. Hetgeen dan ook volop gebeurde. Gedurende het gehele concert trouwens.

Oene van Geel bediende in Ornette’s Clockwork (van de hand van Jeroen van Vliet) de cajon. Hard en overheersend, waardoor het percussiegeluid in een schuine hoek stond ten opzichte van de tenorsaxofoon en de fijnzinnige geluiden van gitaar en piano. In het daarop volgende Frankie van Anton Goudsmit vertoefde het kwartet korte tijd in de sferen van gipsymuziek. Hier klonk de volle rijkdom van de jazztraditie door, met een dwingende maar zeker niet overheersende piano. Fraai was een citaat uit What Is This Thing Called Love, dat heel kort door de muziek heen schemerde.

Fraai was Taborn dat aanving met handgeklap van Oene van Geel die snel weer plaats nam op zijn cajon om de gitaar de ruimte te geven korte, afgemeten tonen te laten uitmonden in pure swing. Zeker toen er ondersteuning kwam van tenorsaxofoon en piano. Hier was Estafest op zijn best: onbedwingbaar, onstuitbaar, onstuimig en vooral onvervangbaar. Want zó hoor je nergens muziek.

Mete Erker

WERKTERREIN

Aan het begin van deze recensie werd gesproken over ‘schone muzikale kunsten’. Daarmee is het onmetelijke werkterrein bedoeld waarop Estafest zich met elke compositie begeeft. In De Hamer – een oud werk – gingen tenorsaxofoon en gitaar elkaar funkend te lijf, in Bayachrimae, het titelstuk van de nieuwe cd, werd een brug geslagen tussen het stuk Lachrimae van de Engelse Renaissancecomponist John Dowland en de muziek van het Bayakavolk uit Centraal Afrika, ook bekend als Pygmeeën.

Estafest is niet alleen meesterlijk in de improvisaties, de altijd herkenbare composities lopen er parallel aan. En wat te denken van de arrangementen, zoals (A Thousand) Cookies van Mete Erker, dat na een geplukt intro van viool en gitaar uitliep in een weelderige zetting. En dan was er nog het Indiase beatbox-intro van Oene van Geel in T.C. 2, dat nadien tenorsaxofoon en gitaar als het ware liet zingen, waarna het laatste instrument de vrijheid nam in hoog tempo fiks uit te pakken, precies zoals dat in elk concert waarin Anton Goudsmit op het podium staat, gebeurt. Als de volle zaal van Paradox dit al niet was, dan maakte de gitarist de aanwezigen gek van enthousiasme.

Oene van Geel

Waardoor een toegift niet kon uitblijven: Ernesto van Anton Goudsmit met een zingende Oene van Geel. Het bleek het afscheid van een anderhalf uur durend schitterend samenspel, gedifferentieerd, ingehouden en met bakken oprechte emotie over de aanwezigen uitgestort. Zoals alleen het wonderlijke kwartet dat Estafest heet, kan en doet.

RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld GEMMA VAN DER HEYDEN

Estafest
Paradox Tilburg, 19 mei ’17

Mete Erker – tenorsaxofoon
Anton Goudsmit – gitaar
Oene van Geel – altviool en cajon
Jeroen van Vliet – piano

www.estafest.com

 

Previous

Contrabas speelt hoofdrol op zijn eigen uniek festival

Next

Simone Honijk verzuimt diepte van jazz anno nu in te gaan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook