Eindeloze ritmische patronen, afgewisseld met goed in het gehoor liggende melodische passages kenmerken het concept van Get The Blessing. Daarmee zou het Britse kwartet zich niet van talloze andere jazzgroepen onderscheiden, ware het niet dat de improvisaties van elk bandlid alle elementen tussen ritmiek en melodie bijzondere kleuren meegeven. Zo kan het gebeuren dat melodisch uitgesponnen passages van trompet en tenorsaxofoon fel worden ontregeld door basgitaar en slagwerk. En omgekeerd dat drums en basgitaar alle zeilen moeten bijzetten om de vrije improvisaties van tenorsaxofoon of trompet hun juiste reikwijdte mee te geven.
Get The Blessing wordt tot het genre ‘jazzrock’ gerekend. Wie de ontwikkelingen in de jazz niet op de voet heeft gevolgd, denkt bij jazzrock aan jankende solo-instrumenten en volgens het karakter van drumcomputers, afgepaste ritmes. Mannetjesmakerij is nooit ver weg. De muzieksoort die in de jaren zeventig een enorme opgang maakte is – gelukkig – mee geëvolueerd met het moederdier dat jazz heet. De doorontwikkelde jazzrock van nu herbergt nog altijd de strakke ritmes van rockmuziek, maar de instrumentale complexiteit die voornoemde mannetjesmakerij voortbrengt, is veelal vervangen door elementen uit de jazzdance en triphop.
JAZZROCK VAN NU
Get The Blessing is een duidelijke exponent van de jazzrock van nu. En toch hoor je dat er niet altijd aan af. Spil en aandrijfmotor van het kwartet is slagwerker Clive Deamer, maar hij is zo Afrikaans-ritmisch georiënteerd dat geen enkele collega uit dit genre zich met hem kan meten. In mindere mate geldt dit ook voor basgitarist Jim Barr. De verbazingwekkende Deamer speelt vooral korte, afgeplatte ritmische patronen, waar dansante elementen onder verscholen liggen. En Barr gaat daar weer tegenin, wat de ritmiek gecompliceerd maakt, maar vreemd genoeg nergens stoort.
Get The Blessing zegt over zichzelf dat het een ingeworteld wantrouwen tegen akkoorden heeft. Niettemin speelde Jim Barr al in het tweede stuk van de avond uitsluitend akkoorden, die hij op een glissando-tapijtje uitspreidde. Betere ondergrond voor tenorsaxofonist Jake McMurchie en trompettist Pete Judge kon er nauwelijks zijn. Beide blazers sponnen vaak lange, zingende lijnen die verbazingwekkend goed mengden met het stokkerige ritme van slagwerk en contrabas. Zo kwam Get The Blessing vaak uit bij zijn eigen concept: met vieren zoeken naar het hoogtepunt van elke compositie en omdat dit telkens langs andere wegen verliep was er consequent sprake van een alsmaar veranderende spanningsboog. Elk stuk was sterk, omdat het op weg gaan naar de climax niet per se van de solo-instrumenten hoefde te komen.
Pete Judge speelde nogal eens gestopt trompet. Als hij zich echter tot de improviserende kant van zijn aandeel keerde, klonk zijn instrument helder en prominent. De tenorsaxofoon van Jake McMurchie had een essentieel aandeel in het groepsgeluid, dat zeker sterker was geweest als hij het improvisatie-element wat verder had uitgediept. Verrassend waren de momenten dat Jim Barr zijn basgitaar in de standaard zette en verder ging op baritongitaar. Wellicht is het onvermijdelijk dat je voor een baritongitaar een speelwijze ontwikkelt die je rechtstreeks afleidt van die van de basgitaar, maar bij Get The Blessing had dit een mooie variant tot gevolg.
DONKERE KOSTUUMS
Get The Blessing treedt vanaf zijn ontstaan in 2000 op in donkere kostuums. Ook nu, zwarte pakken en witte overhemden bepalen mede het imago van de vier musici. Dat moesten waarschijnlijk ook de koppeltjes doen die de groepsleden vormden: trompet en tenorsaxofoon en trompet en basgitaar. Ze zochten elkaars intimiteit, maar de betekenis ervan ontging deze recensent. Misschien was ervoor gekozen om de visualiteit wat op te krikken en zodoende de langzaam binnen sluipende eentonigheid van het concert te doorbreken.
RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld GEMMA VAN DER HEYDEN
Get The Blessing
Paradox Tilburg, 12 mei 2017
Pete Judge – trompet
Jake McMurchie – tenorsaxofoon
Jim Barr – basgitaar en baritongitaar
Clive Deamer – slagwerk
