Scott Kinsey

Fusion, na de periode van de jazzrock in de jaren zeventig en tachtig werd het een beladen begrip. Mannetjesmakerij, dat was fusion in veler ogen. Gelukkig kreeg deze muziekstijl een andere betekenis toen in de jaren negentig en de jaren nul zij de vlag werd die het samengaan van diverse muzieksoorten dekte. Daarmee werd de juiste betekenis van het woord weer eer aangedaan. Toch zijn er in de loop der tijden heel wat misvattingen over de podia geslopen. Maar wie deze avond bij Paradox in Tilburg was voor een eenmalig concert in Nederland van Human Element, die kreeg op een gouden schaaltje opgediend waarom fusionmuziek zo waardevol kan zijn.

Human Element verhief fusion naar een niveau dat voor anderen vrijwel onbereikbaar is. Tijdens een concert zonder pauze werd de wijde wereld van de muziek afgestroopt, de vondsten daaruit met ongenaakbaar vakmanschap aan elkaar geknoopt, de ene verrassing na de andere op elkaar gestapeld en voor degenen die erbij waren, een nieuwe sensatie aan hun leven toegevoegd. Want Human Element maakte er een doorgroefd optreden van, vol spelplezier, met goudeerlijke muzikale bedoelingen, dansbaar als Michael Jackson op een lavastroom.

Arto Tunçboyaciyan

OVERTREFFEN

Toetsenist Scott Kinsey is de spil van Human Element. Die eer moet hij echter delen met percussionist Arto Tunçboyaciyan die in energie, vindingrijkheid en contact met de zaal Kinsey verre overtrof. De laatste, fysiek een kruising tussen de Amerikaanse filmmaker Michael Moore en de Nederlandse pianist/componist Misha Mengelberg, was even onverstoorbaar als Mengelberg. Nogal eens té, waarmee hij achter bleef bij de duivelse inbreng van slagwerker Gary Novak, basgitarist Matt Garrison en uiteraard Arto Tunçboyaciyan. Waar tegenover stond dat Kinseys onverstoorbaarheid de muziek telkens weer nieuwe richtingen in zwiepte. Bijvoorbeeld toen hij op zeker moment mompelend-zingend een microfoon naar zich toeschoof, die ‘zang’ meteen samplede en de ritmelocomotief van zijn bandleden liet voor wat die was en er een lekker deuntje doorheen fröbelde. Dát is ook Scott Kinsey en dat is misschien ook wel waarom ontelbare mensen zo’n grote voorliefde – ontstaan bij de formatie Tribal Tech – voor hem koesteren.

Het begin van het concert gaf meteen aan dat er deze avond iets bijzonders wachtte. Het leek erop of de stamoudste van een of ander inheems volk zijn woordje moest doen; Arto Tunçboyaciyan sprak het inheems volk van Paradox toe in een soort koeterwaals, terwijl hij met één hand zijn instrumentarium beroerde en er met de andere een microfoon bij hield om met galmende elektronica een memorabel concert in gang te zetten.

Matthew Garrison

RITMIEK

Human Element legt zijn concept, gestoeld op Liefde, Respect en Waarheid (volgens Arto Tunçboyaciyan) neer op een keihard volume. Ritmiek is de basis waarop alles wordt geconstrueerd – niet vreemd natuurlijk met uitgebreid slagwerk en percussie. Op de strakke ritmes van de anderen was het voor Scott Kinsey goed improviseren. Maar ook achter hem werd met verve die weg bewandeld. De verbluffend inventieve Mat Garrison bespeelde zijn elektrische bas als een gitaar, vingervlug, melodieus en glorieus. En hoe fraai mengde hij zich in een stuk waarin metronomisch op de tweede tel werd gespeeld en de muziek zich in een rockritme rondwentelde. Om daarna kleine ‘onregelmatigheden’ toe te laten die vergleden in Zuid-Afrikaanse mbaqanga-klanken. Razend knap.

Invloeden uit Zuid-Afrika, maar ook flitsen van het Braziliaanse Olodum klonken door bij dit Human Element. En dan de stem van Arto Tunçboyaciyan. De geboren Turk kan er alles mee. Zijn inventieve bestudering van Armeense volksmuziek voerde de boventoon, maar met een kopstem belandde hij ook bij Tibetaanse bovenzang. Het uitgekiende gebruik van elektronica samplede, vervormde en versterkte de stemklanken hetgeen de muziek over verre grenzen heen tilde. Zoals al opgemerkt was Tunçboyaciyan degene die een eventuele afstand tussen het podium en de toehoorders overbrugde. Dat deed hij door uiterst vriendelijke explicaties over de muziek, door zijn overtuiging naar voren te brengen dat Human Element met Liefde, Respect en Waarheid naar een betere wereld streeft en vooral door samen met de Nord-synthesizers van Scott Kinsey de daad bij het woord te voegen.

Gary Novak

CHRIS HINZE

Arto Tunçboyaciyan is thans een grote jongen in muziek die de gehele wereld beslaat. Hoe anders was het eind jaren tachtig toen de Nederlandse fluitist Chris Hinze hem opmerkte en diverse platen met hem opnam. Zoals Virgin Land, waarop Tunçboyaciyan al een vooruitgeschoven positie innam. Toen was al te horen dat zich hier een opmerkelijke persoonlijkheid aandiende. Bij Human Element is die inmiddels zestigjarige persoonlijkheid verder uitgekristalliseerd. En dat dit proces zeker niet stopt, zal de toekomst uitwijzen.

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA VAN DER HEYDEN

Human Element
Paradox Tilburg, 9 mei ‘18

Scott Kinsey– synthesizers, elektronica, zang
Arto Tunçboyaciyan – percussie en zang
Matthew Garrison– basgitaar
Gary Novak– slagwerk

Previous

Tin Men bant met succes wereldleiders uit, jij ook?

Next

Esther en Mateusz brengen licht in trieste liedjes

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook