Voor het concert van Kris Bowers op deze avond is bij Bitterzoet in Amsterdam gekozen voor een intieme opstelling met stoelen, die ruimte biedt aan ongeveer vijftig mensen. De zaal is voor aanvang al vol. Naar later blijkt voor een deel door bekenden van de – op Kris Bowers na – volledige Nederlandse bezetting van de band. De samenwerking met Jamie Peet (drums), Glenn Gaddum Jr. (elektrische basgitaar) en Nick Croes (elektrische gitaar) is eind 2014 tot stand gekomen en is inmiddels uitgegroeid tot een naadloze wisselwerking.
Kenmerkend voor Kris Bowers (27) – net als bij veel van zijn tijdgenoten het geval is – is het gemak om genres te overstijgen. Daar getuigt de setlijst van, die vanavond begint met een eenmansinterpretatie van de klassieker Caravan, met zelf ‘ge-loopte’ klapbegeleiding. Maar verder onder andere ook door nummers uit zijn geprezen album Heroes + Misfits zoals Wake the Neighbors, een solo-mash-up van Thelonious Monks bekendste composities en een cover van Treats van de Amerikaanse noise-pop band Sleigh Bells.
SOUNDTRACKS
Bowers heeft de laatste jaren meerdere soundtracks voor films geschreven, een aspect van muziek waar hij het nieuwsgierigst over is. Zoals voor de bekroonde documentaire Seeds of Time. Geen wonder dan ook dat bij vele composities het creëren van een sfeer de boventoon voert en melodieën en solo’s filmisch aanvoelen. Soms grenzend aan symfonische rock zoals Pink Floyd’s Division Bell. Nick Croes aarzelt daarbij niet om rockachtige gitaarsolo’s in te zetten, maar weet ook zijn kompanen discreet te begeleiden. Glenn Gaddum Jr. neemt met zachte arpeggio’s op de basgitaar de melodieën en solo’s soms voor zijn rekening, maar werkt ook nauw samen met de snelle, precieze en energieke slagwerker Jamie Peet om grooves neer te zetten die regelmatig de dans-elektronische kant opgaan.
Bowers’ gevoel en behendigheid op de toetsen komt helemaal naar voren in meer ‘traditionele’ jazznummers, bijvoorbeeld als hij zijn selectie van favoriete nummers van Monk ten gehore brengt. Een waar eerbetoon aan een persoon die hem zonder meer inspireerde en waarvan hij de gelijknamige Thelonious Monk Jazz Piano Competition in 2011 in de wacht sleepte. De prachtige, gevoelige interpretatie van Death Cab for Cutie’s Passenger Seat is een van de hoogtepunten van het concert.
Kris Bowers bouwt gedurende de avond spelenderwijs een relatie op met zijn publiek. Hij kiest een richting, geeft het publiek de tijd om eraan te wennen en net als het denkt te weten waar hij naar toe wil, verrast hij zijn toehoorders weer. Dat doet hij voortdurend dankzij zijn spel en instrumentenkeuze, het afwisselen tussen solo of met de band spelen en zijn keuze voor bekende standards tot resolute eigentijdse rock- of elektronische nummers.
MARCUS MILLER
Invloeden van Herbie Hancock, ervaring door het spelen met Marcus Miller, een vleugje Robert Glasper en een schepje Jay-Z/Kanye West meenemend, lijkt Kris Bowers tijdens het concert de grenzen van hedendaagse jazz te willen verleggen. En het publiek gaat daar graag in mee.
beeld en tekst SOPHIE CONIN
Kris Bowers
Bitterzoet Amsterdam, 17 april 2016
Kris Bowers – piano, Fender Rhodes, toetsen
Nick Croes – elektrische gitaar
Glenn Gaddum Jr – elektrische basgitaar
Jamie Peet – drums
