Amper een uur voordat de deuren opengaan, heeft het nieuws de sociale media overspoeld: Prince, popfunk-icoon, muzikaal genie en boegbeeld sinds de jaren tachtig is overleden. 2016, nog geen vier maanden oud, is nu al heel hard geweest voor muzieklegendes. Toeval of niet, ik ga vanavond voor het eerst live kennismaken met een van de opkomende jazzfunkbands van het moment, The Funky Knuckles. Dit collectief, afkomstig uit de vruchtbare muzikale grond van Dallas, Texas, toert voor het eerst door Europa, in een reeks double-bill concerten met het Mark Lettieri Trio.
Opener Mark Lettieri is ondertussen geen onbekende meer op de Nederlandse jazzpodia, waar hij als een van Snarky Puppy’s vaste gitaristen meerdere malen optrad. Wat minder bekend is, is dat hij toe is aan zijn derde soloalbum, Spark and Echo. Met als sterke basis de volledige ritmesectie (en oude vrienden) van de Funky Knuckles, trapt hij zijn optreden af met Summer Salt, waarvan de melodielijn doet denken aan Marcus Millers Hylife. Prachtige gevoelige arpeggio’s wisselen elkaar af met rockachtige slides.
POLICE
Titelnummer Spark and Echo begint met een intro dat zo uit een Police-album zou kunnen komen. Lettieri, zelf-opgebiechte Eddie Van Halenfan weet binnen hetzelfde nummer het publiek mee te nemen van jazz naar rock naar funk en terug. Na twee nummers excuseert hij zich zelfs voor een wellicht ‘hoger dan normaal’ volume bij de North Sea Jazz Club en checkt dat het publiek het nog wel aan kan. Een ongeveer driekwart volle zaal met veelal mannelijk publiek juicht toe.
Maar jazzinvloeden en funky grooves nemen ook een belangrijke rol in gedurende dit concert, zoals in het prachtige aan Prince overdragen Montreal. Heel sterk is ook de samenwerking en wisselwerking tussen Lettieri en Wes Stephenson op elektrische basgitaar die grooves en solo’s van elkaar overnemen. Met gevoelige composities, gedurfde akkoorden en een prachtig vloeiend gitaarspel is dit een heel mooi begin van de avond.
Aan de basis van de Funky Knuckles staat een jazz-fusiontrio, opgericht door bassist Wes Stephenson, toetsenist/zanger Caleb McCampbell en drummer Cedric Moore, dat zijn oorsprong eigenlijk nog veel langer geleden heeft toen ze met elkaar speelden in een heavy-metalband. Het jazz/funk/fusioncollectief bestaat een jaar of zeven en speelt sindsdien wekelijkse residentieconcerten in zalen in Texas en daarbuiten. Een gezamenlijke eigenschap van de leden is dat zij allemaal hun sporen verdiend hebben bij een keur aan artiesten, van Erykah Badu tot Talib Kweli en P Diddy. De stijl waar ze voor gaan is een subtiele melange van jazz, funk en hiphop. Hun vorige album, Meta-Musica, bleef toen het uitkwam in 2014, twee weken in de iTunes jazz top 10, naast jazzreuzen als Miles Davis en Tony Bennett.
Dit eerste Europees avontuur is hun kans om het nieuwe album New Birth te laten horen. Sommige nummers worden ingezet op big band-wijze, waar Ben Bohorquez (tenorsaxofoon) en Evan Weiss (trompet) de leiding nemen, en uitgroeien tot traditionele jazzsolo’s van blazers of gitaar, zoals in Capt Sandals. Andere liedjes zijn veel bewuster ‘funk’, wat ruimte geeft aan Wes Stephenson om ons nader kennis te laten maken met zijn talent. Achter op het podium, bijna verborgen tussen versterkers en toetsen, bevestigt hij de indruk die hij gaf in het eerste gedeelte van de avond. Zijn gemak om af te wisselen tussen zwaar ritmische grooves, de sterke basis waarop de rest van de band bouwt en tedere, snelle en precies gespeelde melodieën is een genot.
Het samenspel van het drum-percussie koppel is strak en maakt maatsoortwisselingen vloeiend, soms een paar keer per compositie. De contributie van McCampbell op de toetsen met effectvolle stemgeluiden geeft deze band zijn eigen geluid en stijl, zoals bij de afsluiter van de avond, New Birth.
NIET OPTIMAAL
Wat het goede concert niet mag bederven, maar wel voelbaar is, is dat de chemie op podium niet optimaal lijkt te zijn. De muzikanten weten elkaar te vinden, maar lijken beperkt interesse te hebben voor elkaars prestaties en laten niet heel goed merken of ze hier echt van genieten. Of dat toe te wijzen is aan een gebrek aan ervaring, een mindere dag of het nieuws van eerder op de avond, is moeilijk te zeggen. Het is ook niet makkelijk om een vinger te leggen op wat er niet helemaal precies klopt, maar het feit dat maar weinig bandleden bij de cd-stand staan om contact te maken met het publiek na afloop van het optreden, valt bijvoorbeeld op.
Hoe dan ook, The Funky Knuckles zetten voor hun allereerste concert in Nederland een sterk optreden neer. En hoewel ze tijdens het concert geen expliciet eerbetoon aan Prince brengen, is zijn invloed op hun muziek in alles hoorbaar. En terwijl muzikanten en fans in de hele wereld massaal rouwen om het overlijden van de artiest die op ongeëvenaarde wijze funk in pop heeft gebracht, kunnen we constateren dat funk in jazz leeft en groeit, niet als laatste dankzij de jazz millenials uit Dallas.
beeld en tekst SOPHIE CONIN
Mark Lettieri en
the Funky Knuckles
North Sea Jazz Club Amsterdam, 21 april 2016
MARK LETTIERI
Mark Lettieri – elektrische gitaar
Wes Stephenson – elektrische basgitaar
Cedric Moore – drums
Frank Moka – percussie
THE FUNKY KNUCKELS
Wes Stephenson – elektrische basgitaar
Caleb Sean McCampbell – toetsen en zang
Phill Aelony – elektrische Gitaar
Ben Bohorquez – tenorsaxofoon
Evan Weiss – trompet
Cedric Moore – drums
Frank Moka – percussie
