Wie de afgelopen decennia naar Afro-Amerikaanse muziek luisterde, kent zijn naam heel goed. Er zijn – bij wijze van – geen interessante, innovatieve, succesvolle projecten waar hij niet bij betrokken is geweest. Als muzikant op piano of toetsen, als producer, als muzikaal directeur of als componist. Robert Glasper. Geboren in Texas, gevestigd in Brooklyn, dit 38 jarige multi-talent heeft twee Grammy Awards op zijn naam, is de geest achter de filmmuziek van de net verschenen cd ‘Everything is Beautiful’, waarop Miles Davis als co-auteur gecrediteerd wordt en komt naar Amsterdam om zijn nieuwste album ‘ArtScience’ te presenteren. Met zo’n staat van dienst is het geen wonder dat de relatief kleine zaal van Paradiso Noord binnen de korste keren bomvol zit.
Dat de show ingeleid wordt door een draaiende DJ (Carlos Niño) die midden in de zaal staat, zegt al genoeg over de muzikale diversiteit die we kunnen verwachten tijdens deze ‘jazzavond’. Niet alleen is deze band een continu experiment , maar dat woord kan net zo goed gebruikt worden om Glaspers hele muzikale carriere te beschrijven. Begonnen als kind met gospelmuziek in de kerk, werd zijn eerste album Mood (2002) een jazzsamenwerking met onder andere Chritian McBride en Roy Hargrove. In de tussentijd is hij een onvermijdelijke pilaar geworden van de R&B-scene met samenwerkingen met Eryka Badu en Norah Jones bijvoorbeeld en viel hij afgelopen jaar op dankzij zijn aanwezigheid op het universeel geprezen hiphopalbum van Kendrik Lamar, To Pimp a Butterfly. Deze diversiteit, de wil om alle genres aan te raken en in elkaar te laten overvloeien, is ook wat het concert deze avond karakteriseert.
WEINIG LICHT
De sfeer wordt opgebouwd in een hele donkere zaal, met ook weinig licht op het podium en een groot videoscherm waar gedurende het hele concert beelden verschijnen van kleurrijk mozaïek, mensen die Glasper beïnvloed hebben, de bandleden op tour of in de studio en ook live-beelden dankzij de go-pro camera’s die op het podium de muzikanten omringen.
Drummer Mark Colenburg opent de show. Zijn nauwkeurige, vloeiende snelle slagen en hybride ritmes en geluiden – akoestische en elektronische drums door elkaar – vormen de hartslag van dit concert. Tot vreugde van het publiek dat meedanst en luid applaudiseert na elke solo. De grooves van basgitarist Derrick Hodge sluiten nauw aan op de beat en zorgen regelmatig voor een zware funkinvloed, temidden van jazz-, soms bijna lounge-achtige, relaxte baslijnen. Casey Benjamins virtuositeit op de alt- en tenorsaxofoon is indrukwekkend en zijn solo’s grenzen vaak aan de beste freejazz die er gespeeld kan worden. Hij is ook de ‘de facto’-zanger van deze formatie.
Geen indrukwekkende stem, maar zijn kennis van de onbegrense mogelijkheden van de vocoder geeft dit concert en het album ArtScience karakter. Hij geniet ook zichtbaar van publiek, eigen bijdragen en de bijdragen van zijn medemuzikanten. Wellicht de minder opvallende contributie aan de algehele sfeer is de nieuwste aanwist van de band (niet aanwezig op de cd), Mike Severson op de gitaar. Zeker geen slechte gitarist, maar hij lijkt nog zoekend naar zijn plek en aandeel in het geheel. De sfeer die hij weet te creëren met losse geluiden, effecten en slides, voegen meer toe dan zijn (rock)-solo’s.
En dan de man zelf, Robert Glasper. Bijzonder op zijn gemak op alle verschillende toetsen, neemt hij net zo graag de ‘lead’ en de solo’s op zich, als dat hij op de achtergrond verdwijnt en ruimte geeft aan de anderen. Zijn zeer uitgesproken persoonlijkheid is ook onderdeel van de show. Hij is zoals hij is, ook op het podium, scheldwoorden en ongezouten mening over de muziekindustrie inbegrepen. Getuige de meerdere keren dat hij mensen vermaant die de cd niet gekocht hebben, want “Spotify…. I can’t earn shit with that thing”.
VERENIGEN
Dat is wat overheerst, Robert Glasper verenigt. Van zestigplussers tot twintigers, man tot vrouw, traditionele jazzliefhebbers tot hiphopfans, alle rassen en kleuren, de gemene deler lijkt openheid, nieuwgierigheid en het appreciëren van muzikaal vakmanschap. Niet alleen verenigt hij zijn publiek, maar zijn cross-over benadering van muziek doet dat ook met alle genres. In welk ander concert kan een soulbewerking van Nirvana overgaan naar een hedendaagse interpretatie van Herbie Hancocks Tell Me a Bedtime Story, om dan gevolgd te worden door een knipoog naar The Police’s Roxanne? Welke andere artiest begint een concert met een Jackie-Chaninterview dat leidt naar een oer-jazznummer zoals hij dit doet met This Is Not Fear, om dat binnen de korste keren te laten volgen met een ware meezinger als de hiphopcompositie Thinking About You?
Robert Glasper is net een verfijnde chef. Hij kiest zijn ingrediënten zorgvuldig, kent hun sterke eigenschappen, weet die volledig tot hun recht te brengen, experimenteert met smaken en genres, verrast met onverwachte combinaties en voegt er zijn eigen snufje kruiden aan toe. Om tot een ambachtelijk, volmaakt, en smaakvol gerecht te komen. Het publiek smult ervan, verlaat het feest verzadigd en is alleen maar benieuwd naar wat er een volgende keer weer geserveerd zal worden.
tekst en beeld SOPHIE CONIN
Robert Glasper Experiment
Paradiso Noord, Amsterdam, 3 november 2016
Robert Glasper – toetsen
Casey Benjamin – alt- en tenorsaxofoon, vocoder
Mike Severson – gitaar
Derrick Hodge – basgitaar
Mark Colenburg – drums
