Jasper Høiby
Jasper Høiby

Phronesis was voor drie concerten in Nederland. Niet alleen om het allernieuwste album ‘Parallax’ te promoten, maar ook om zichzelf te bewijzen en wederom aan te tonen dat het drietal muzikaal ongrijpbaar is. Een concert in Paradox in Tilburg was daar de luidruchtige getuige van.

Phronesis is ongrijpbaar. Dat heeft het Zweeds-Deens-Engelse trio al vaker aangetoond. Maar of de groep nu oud werk speelt of nieuwe wegen inslaat, zoals met het zesde album Parallax, er is geen verschil tussen het magische geluid dat het trio produceert en de manier waarop die klanken tot stand komen. Phronesis houdt de indruk in stand alsof drie man aan het improviseren zijn en dat dan op een manier van ‘ieder voor zich’. Pianist Ivo Neame lijkt het bedachtzame type, dat hangend op zijn linkerbil tijd en ruimte zoekt om in het spel te worden opgenomen. Terwijl achter hem de storm van contrabas en slagwerk voortraast. Maar vreemd genoeg, de drie mogen dan wel individuen zijn, het groepsspel is formidabel en altijd maar weer komen ze exact op de juiste momenten samen. Al zijn die nog zo moeilijk. Het spel van Phronesis klopt als een zwerende vinger.

Ivo Neame
Ivo Neame

MAGISCH

De timing, breaks, inzet van slotakkoorden, onderlinge changementen, ze krijgen bij Phronesis een magische ‘touch’. Het wonderlijke is daarbij gelegen in de schijnbare achteloosheid waarmee de drie musiceren: contrabassist Jasper Høiby kijkt op zijn gemak in het rond, terwijl zijn vingers op de snaren een geheel eigen leven leiden. Hij werpt een blik op de pianist, knikt goedkeurend naar slagwerker Anton Eger en versnelt nog maar eens. Eger – voor de gelegenheid, maar welke gelegenheid? – strak in het pak, met zelfs een pochet in het borstzakje van zijn colbert, heeft slechts oog voor zijn drumstel. Hij bewerkt het met de achtereinden van zijn trommelstokken, grijpt naar grote-tromstokken of brushes en produceert het ene na het andere slagwerkpatroon. Vrijwel altijd op snelheid, met een vette groove als basis en multiritmes om de zaak op te jutten.

Anton Eger
Anton Eger

Het trio speelde afwisselend nieuw en ouder werk. Song for Last Nomads bijvoorbeeld van het album Life To Everything. Tussen de doorgaans snelle, opzwepende muziek verschafte A Silver Moon van de nieuwe plaat Parallax even ruimte om diep adem te halen. Hier liet met name pianist Ivo Neame horen dat aan zijn techniek een klassieke opleiding ten grondslag ligt. Zijn étude-achtig spel contrasteerde glansrijk met de ingehouden verrichtingen van slagwerk en contrabas. In dit soort passages heeft het trio plotsklaps meer oog voor melodie dan voor groove en multiritmiek. En soms leek de pianist bezig aan een recital; hij nam er de tijd voor om zijn muzikaal woordje te doen, waarbij de twee anderen zich ten taak stelden de subtiliteit te bewaken. Slechts één streek met de strijkstok en drie getikte noten van het slagwerk vormden dan de afsluiting van een van de rijke composities.

Ivo Neame en Jasper Høiby
Ivo Neame en Jasper Høiby

FUCKING UNBELIEVABLE

Je kon aan alles zien en horen dat Phronesis het naar de zin had in Paradox. Jasper Høiby beschreef het podium als een ‘fucking unbelievable club’, waarna hij nog maar eens driftig in de snaren greep. Phronesis ziet kans om van een optreden iets betoverends te maken. Je vergeet tijd en soms ook die ‘fucking unbelievable club’, maar altijd ben je je ervan bewust dat zich hier drie musici manifesteren die hun muziek iets beklijvends meegeven. Of zou het begrip ‘met eeuwigheidswaarde’ beter van toepassing zijn?

Anton Eger
Anton Eger

RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld GEMMA VAN DER HEYDEN

Phronesis
Paradox Tilburg, 8 april 2016 

www.phronesismusic.com 

Jasper Høiby – contrabas
Ivo Neame – piano
Anton Eger – slagwerk

Previous

Reacties Nederlandse musici op dood Gato Barbieri

Next

Uitbundige Dianne Reeves zingt en vertelt volop

1 comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook