JazzNu is begaan met het lot van de jazz en zijn uitvoerders. Daarom stelt medewerker Tom Beetz met regelmaat aan telkens een andere musicus deze vraag
Hoe geeft Maaike den Dunnen in het Corona-tijdperk invulling aan haar kunstenaarschap?
“Het is een rare en zorgelijke periode, absoluut. Er verandert voor mij heel veel en tegelijkertijd heel weinig. Muziek geeft troost en verbindt, daar verandert niets aan. De manier waarop de dingen vorm krijgen verandert wel.
Mijn dagen vullen zich op dit moment met lesgeven en me aanpassen aan de situatie. Ik geef les aan twee conservatoria waar de studenten nu online hun lessen bij mij volgen. Ik ben erg blij dat dit werk gewoon doorloopt, maar het kost me nu veel meer energie en tijd dan voorheen. Het is veel intensiever omdat je de gebruikelijke interactie (deels) mist, de communicatie wat moeizamer verloopt en je zo een paar uur achter elkaar aan je scherm gekluisterd zit in een onhandige houding. Daarnaast is er een hoop om over na te denken en bij te houden: contact met collega’s, toetsing in de nieuwe situatie, etcetera. Gelukkig heb ik hier nog steeds veel plezier in.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik met mijn album Inner Space ongeveer vijftig concerten in binnen- en buitenland gegeven. Hier kijk ik met veel voldoening op terug. Ik had eigenlijk juist het laatste optreden achter de rug en (afgezien van wat kleinere dingen) stond er niks meer gepland tot in oktober. Ik had veel zin om weer nieuw materiaal te gaan schrijven. Dat kan nog steeds: deze tijd leent zich bij uitstek om te schrijven en te studeren. Ook wilde ik meer aan online marketing gaan doen om zo mijn publiek uit te breiden. Ook hierin word ik door de crisis nu niet geremd maar juist aangemoedigd: er zijn meer mensen online aan het zoeken naar afleiding.
Qua werk word ik op dit moment dus (nog) niet zo hard geraakt door de crisis. Op de lange termijn natuurlijk wel. Ik kan nu bijvoorbeeld niks meer geregeld krijgen in de herfst en winter: podia moeten hun afgezegde programmering nog inhalen en zijn sowieso al onzeker over hun voortbestaan. En ook het schnabbelcircuit ligt stil. Een hoop te doen dus. Toch vind ik het lastig deze voornemens meteen al in de praktijk te brengen. Alle veranderingen en de heftigheid van de situatie slokken me een beetje op. Dus ik leef een beetje met de dag en probeer een nieuw ritme te vinden.
Binnenkort geef ik een online concert vanuit mijn huiskamer via een theater. Ik ben benieuwd hoe dat is. Gelukkig speel ik goed piano en kan mezelf dus begeleiden nu ik mijn bandleden niet live kan zien. Ik deed altijd al wat soloconcerten en hier zal ik me nu meer in gaan verdiepen. Ook luister ik nu aandachtiger naar muziek, er is minder afleiding en ik ben niet onderweg. Heerlijk: gewoon op de bank zitten en een uur luisteren, zoals je bij een live concert zou doen. Bij sommige dingen zoals dit denk ik: ‘Waarom deed ik dit niet altijd al?’
Over de toekomst wil ik me nu niet al te veel zorgen maken, want daar ligt natuurlijk een hoop onzekerheid. In de eerste plaats voor de volksgezondheid en maatschappij in het algemeen. En de 1,5 meter voelt wel érg onnatuurlijk. Hoe lang gaat dit duren? Qua kunstenaarschap: (hoe) gaat de cultuursector hier doorheen komen? Luisteren we voortaan allemaal thuis naar gestreamde concerten, gaat er nóg meer initiatief en controle vanuit de artiest zelf komen? Komen we in een nieuw tijdperk terecht: een soort kruising tussen ouderwets milieubewust eenvoudig leven, en een modern robotachtig online-bestaan met weinig echt sociaal contact? Wat gaat kunst hierin voor rol spelen?
Het zou kunnen dat alles er compleet anders uit gaat zien en dat geldt voor hoe langer hoe meer mensen en beroepen. Ik kan daar nu nog niet op inspelen. Dus ik volg het nieuws en probeer elke dag iets zinvols te doen.”
