Pianist Omer Klein (1982, Netanya, Israël) begon op zijn zevende met pianospelen en schreef vanaf dat moment ook zijn eerste composities. Sinds 2006 heeft Klein zeven albums opgenomen onder zijn eigen naam, waaronder drie met zijn Omer Klein Trio (met bassist Haggai Cohen-Milo en drummers Ziv Ravitz en Amir Bresler). De pianist woont, na een verblijf in de Verenigde Staten, tegenwoordig in Düsseldorf.

Omer Klein. Foto Peter Hönnemann

Drie jaar terug sprak de interviewer hem voor een ander medium. Hij gaf toe dat jazz voor hem sinds zijn tienerjaren de deuren heeft geopend die de klassieke muziek voor hem gesloten hield. “Jazz heeft me de mogelijkheid gegeven om me muzikaal gezien beter uit te drukken. Deze muziek bracht me eindelijk in de gelegenheid om iets met mijn muzikale ideeën te doen. Jazz stelde me in staat een thema te spelen en te improviseren.”

Omer Klein is anno 2017 nog steeds met nieuwe muzikale ideeën in de weer. Onlangs heeft hij met zijn gelijknamige trio op het Amerikaanse label Warner het zowel op dubbel-lp als cd uitgevoerde album Sleepwalkers uitgebracht.

Het album opent met Wonder and Awe, een schuchtere pianosolo-prelude waarvan het thema in verschillende variaties elders op de plaat terugkeert. Het daaropvolgende Sleepwalkers introduceert slagwerker Bresler en contrabassist Haggai Cohen-Milo die ondanks hun dwingende begeleiding niet kunnen voorkomen dat de slaapwandelende Klein telkens van tempo en richting verandert. Het album telt verschillende aanstekelijke melodieën en thema’s, zoals in nummers met sprekende titels als Blinky Palermo, Don’t Be A Zombie en Hookup. Na het twaalfde nummer, Spilt Milk, keert Klein terug bij het eerste thema, maar nu uitgevoerd door het trio.

Omer Klein Trio met drummer Amir Bresler, pianist Omer Klein en contrabassist Haggai Cohen-Milo. Foto Alexander Heil

Waar kunnen we de reeds enige jaren in Düsseldorf wonende en pianist beter treffen dan in Duitsland? Hij brengt een bezoek aan het Jazzahead!-festival in Bremen waar ook JazzNu aanwezig is. Tijd voor een blikseminterview. We ontmoeten elkaar in de persruimte tussen hal vijf en zes. “Ik word hier door iedereen aangesproken, en ik wil graag met je in gesprek, maar liever niet hier, het is hier veel te koud”, zegt de pianist. We lopen naar een warmere plek. Hal zes, in de ruimte waar duizenden jazzprofessionals ronddarren langs honderden stands is het in elk geval warmer. We belanden uiteindelijk bij de smalle stand van Jazzbureau Hamburg en nemen er plaats op twee kartonnen krukken.

Net iets meer dan een jaar geleden heb je met je nieuwe trio ‘Fearless Friday’ uitgebracht en nu alweer ‘Sleepwalkers’?
Klopt. Ik had voldoende materiaal voor een nieuw album, nog op het moment dat ik bezig was met Fearless Friday in 2015, maar ik wilde de twee projecten niet door elkaar laten lopen. Op het moment dat ik met de concerten van Fearless Friday optrad, componeerde ik al verder aan het nieuwe album. En het album is complexer en diverser dan het vorige.

Het nieuwe trio beviel je, maar voor ‘Fearless Friday’ werkte je met slagwerker Ziv Ravitz.
Ziv en ik hadden twee totaal verschillende schema’s die niet meer te combineren waren. Toen we besloten dat hij het trio zou verlaten kwam ik al vrij snel op het spoor van Amir Bresler. Ik wilde per se een drummer die niet zoals Ziv zou spelen, omdat hij onvervangbaar is. Amir en ik hadden meteen een connectie met elkaar. Zijn stijl is uniek. Wat me vooral in zijn spel aanspreekt is de ruimte. Het geeft Haggai Cohen-Milo en mij de mogelijkheid om te doen wat we willen. Er zit lucht in zijn spel.

Omer Klein. Foto Peter Hönnemann

En daar kun je je voordeel mee doen.
Het is een andere benadering. Amir heeft sowieso een behoorlijke invloed op me gehad. Hij heeft me in contact gebracht met andere muziekstijlen die ik daarvoor slechts oppervlakkig kende. Ik was vooral jazz en klassiek georiënteerd. Amir luistert echter naar Braziliaanse-, Afrikaanse- en Motownmuziek, funk en soul. Ik luister nu breder en dat is wel prettig. Ik probeer deze voor mij nieuwe muziek nu ook in ons triogeluid te integreren.

Is het pianotrio daarvoor dan wel de aangewezen vorm?
Ik heb nu het trio en daar speel ik graag mee, dat is mijn instrument nu. Wat betreft de nieuwe muziek: niemand zit toch te wachten op een exacte kopie van muziek die al bestaat. Ik personaliseer dat wat ik hoor en integreer het in de muziek die ik met mijn trio maak.

‘Sleepwalkers’ is complexer dan het vorige album zeg je net. In welke zin is het complexer?
Het is een gelaagd album. Het vertelt een verhaal vanuit drie invalshoeken. Het is gekanaliseerd in drie delen. Verhalen die gaan over verbeelding en creativiteit, zoals Josephine en het nummer waarmee het album begint, Wonder and Awe dat terug gaat naar een droom uit mijn prille jeugd. Het gaat allemaal over de universele waarheid. Als je goed luistert hoor je bovendien dat elk thema op verschillende plekken weer terugkomt.

Vervolgens is er het meer duistere onderdeel, zoals je kunt horen in het nummer Sleepwalkers. Dat gaat over de negatieve invloed van de nieuwe technologie, de smartphone. We zijn verworden tot – en dan verwijs ik weer naar de titel van een ander nummer van het album – zombies. We zijn bezeten van onze mobiele telefoon. Het ding legt – zeg ik, zonder belerend over te willen komen – een behoorlijk zware wissel op ons huidige bestaan. We hebben geen persoonlijk contact meer, maar communiceren alleen nog maar via de technologie. Ik ben ook niet heilig, ik maak er graag en veel gebruik van. Maar ik denk dat er wel een gevaar in schuilt. Ik durf zelfs te stellen dat de recente populariteit van de rechts-populistische politici een gevolg is van deze ontwikkeling. Zij maken gebruik van de anonimisering van de maatschappij. Ik vind dat we een manier moeten vinden om ons smartphonegebruik zoveel mogelijk te beperken en waar mogelijk terug te keren naar het persoonlijk contact. So don’t be a Zombie!

Omer Klein Trio met Omer Klein, drummer Amir Bresler en contrabassist Haggai Cohen-Milo. Foto Peter Hönnemann

En het derde verhaal?
Het derde verhaal gaat over de Inglorious Basterds. Ken je die film? Het gaat over mensen met hun tekortkomingen. Het gaat ook over ons, ons trio. Drie witte mannen die muziek maken, ’s avonds en ’s nachts leven en de ochtend erna niet te genieten zijn. Ik ben in de andere verhaallijnen misschien wel aan het moraliseren, maar ik ben anderzijds ook maar een mens.

Omer Kleins volgende contact dient zich aan bij de stand en Klein schudt me dankbaar voor de korte duur van het interview zijn inmiddels opgewarmde hand.

ROBIN ARENDS

 

www.omerklein.com

Previous

JazzCase Neerpelt: voor al uw afwijkende jazzmuziek

Next

Paradox in Tilburg hoor je niet klagen, echt niet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook