“Vera Marijt is een echte vakvrouw”, zei Ties Laarakker vorige maand toen hij het JAZZ-tafettestokje in handen kreeg. Hij speelt graag met deze pianiste en droeg daarom het stokje met plezier aan haar over. Vera Marijt (30), geboren in Duitsland en opgegroeid in Noordwijk, wist al vroeg dat zij pianiste wilde worden. Zij behaalde in 2014 haar bachelor en master aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag. Een jaar later toog zij voor een eenjarige master naar Canada. Daar eigende zij zich het nodige zelfvertrouwen toe. “Ik ben er echt gegroeid”, zo blikt zij terug. Al in 2007 was zij in Amerika om er te snuffelen op het Berklee College of Music in Boston, waar haar liefde voor jazz ontlook. Ze leidt onder haar eigen naam een trio, dat haar voorliefde voor jazzstandards vertolkt. Vera Marijt speelde onder meer in Alice in Dixieland en de West Coast Big Band. Behalve op het terrein van muziek beweegt zij zich ook in de wereld van het theater.

Vera Marijt: "Mijn tijd in Canada zie ik als een soort keerpunt."
Vera Marijt: “Mijn tijd in Canada zie ik als een soort keerpunt.”

Waar ben je op dit moment mee bezig?
Met mijn eigen trio met contrabassist Luciano Poli en gitarist Richie Reichgelt. Ik ken hen van mijn conservatoriumtijd. We werken al heel lang samen, soms meerdere keren per week. Dat gaat van festivals tot intieme concerten in verzorgingshuizen. Sinds twee jaar ben ik muzikaal leider van de huisband van Open Bac. Dit is een try-outpodium voor theaterkunsten in de breedste zin van het woord. Voorts staan er nog wat projecten in de steigers met onder andere een mimespeler en een operazangeres.

Welke herinneringen aan je carrière zijn je het dierbaarst?
Ik denk de periode van mijn studie in Den Haag. Daarna ben ik voor mijn master naar de McGill University in Montreal in Canada gegaan. Daar heb ik ook mijn cd Insight Out opgenomen. Die lanceerde ik tijdens een tournee in Mexico. Ik heb in die periode niet alleen veel geleerd over muziek, maar ook over mezelf. Mijn tijd in Canada zie ik als een soort keerpunt. Ik deed er veel zelfvertrouwen op en ben er echt gegroeid.

Vera Marijt: "Het lijkt me te gek om met barones De Koenigswarter in haar auto te zitten, op weg naar een jazzconcert in Manhattan...
Vera Marijt: “Het lijkt me te gek om met barones De Koenigswarter in haar auto te zitten, op weg naar een jazzconcert in Manhattan…

Waarom doe je graag wat je doet?
Dat is een lastige vraag. Muziek maken is het leukste wat er is. Vooral als je dat doet met anderen. Dan kun je unieke momenten krijgen dat alles samenvalt. Je komt dan in een soort ‘flow’ die aanvoelt als magie. Dit is het allerliefste wat ik doe.

Wanneer is je passie voor jazz ontstaan?
Als kind bij mijn ouders. Mijn vader reisde vaak naar Amerika en bracht dan altijd cd’s mee die we weken draaiden. Dat ging van bluegrass tot country. Op een gegeven moment bracht hij een cd mee van Diana Krall, met muziek uit het Great American Songbook. Die heb ik werkelijk grijs gedraaid. Ik wilde haar wereld leren kennen. Daarmee ging een poort open naar Nat King Cole, Bill Evans, Ray Brown, Oscar Peterson, Nina Simone. Toen ging het in sneltreinvaart. Ik luisterde vooral naar pianotrio’s en zangeressen., Blazers kwamen later; Charlie Parker bijvoorbeeld pas halverwege mijn conservatoriumtijd.

Van welke ontwikkeling in de jazzgeschiedenis had je onderdeel willen zijn?
De tijd van barones De Koenigswarter (Pannonica de Koenigswarter, die leefde van 1913 tot 1988, jazzbeschermster en schrijfster, rvdh). Ik zag een documentaire en foto’s. Het lijkt me te gek om met haar in haar auto te zitten, op weg naar een jazzconcert in Manhattan… Maar eigenlijk leef ik liever nu. Tenzij je een blanke heteroman bent, kun je beter niet terug in de tijd treden. De positie van vrouwen en andere minderheden is nu beter dan toen.

Wat is het bizarste dat je ooit mee hebt gemaakt tijdens een concert?
Mijn eerste schnabbeltje in Canada. Dat was een opdracht via de universiteit. Ik kreeg het adres van een grote villa, waar een professioneel uitziend cateringbedrijf en een fotograaf rond liepen. Er werd een bark mitswa gehouden voor een hond. (Een bar mitswa is een joodse plechtigheid voor jongens van 13 jaar die dan de belofte doen om goddelijke geboden en verboden na te leven. Vera spreekt hier van een bark mitswa omdat het om een hond gaat. Bark is Engels voor blaffen, rvdh) Ik heb daar de hele avond voor een poedel gespeeld. De gastheer ging zelfs dansen met die hond. Het was bizar, maar ik heb er wel heerlijk gegeten!

Vera Marijt: "Ik heb in Canada de hele avond voor een poedel gespeeld. De gastheer ging zelfs dansen met die hond."
Vera Marijt: “Ik heb in Canada de hele avond voor een poedel gespeeld. De gastheer ging zelfs dansen met die hond.”

Waar vind je inspiratie?
Nooit op een plek. Inspiratie komt bij mij altijd heel onverwacht, op de fiets bijvoorbeeld of wanneer ik wandel. Als ik een ideetje krijg, zing ik het meteen in. Als ik vastloop, ga ik naar mijn ouders en zoek de Noordwijkse duinen en strand op. En als ik druk ben komen de ideeën meestal vanzelf.

Wat is het spannendste dat je ooit hebt ondernomen?
Verhuizen naar Canada. Ver van huis, ik kende er niemand. Ik was erg op mezelf aangewezen, maar wist wat me te wachten stond. Spannend was ook een paar jaar geleden een klus in Chamonix. Ik reed in mijn eentje met de auto naar Frankrijk. Ik speelde er een maand, overdag ging ik skiën. Dat was een chique avontuur.

Welk muziekstuk of album heeft voor jou een speciale betekenis?
Eén album: Mr Hands van Herbie Hancock. Ik heb er vooral in mijn laatste periode in Den Haag, vaak naar geluisterd. Dat ging samen met hard studeren en de laatste loodjes volbrengen. Dat leverde een bitter-sweet gevoel op. Als ik de plaat nu opzet, ga ik meteen terug naar die tijd.

Vera Marijt: "Iemand die mij inspireert is dirigente en cellist Frieda Belinfante. Zij kende zoveel tegenslag en vond altijd weer de moed er iets van te maken."
Vera Marijt: “Iemand die mij inspireert is dirigente en cellist Frieda Belinfante. Zij kende zoveel tegenslag en vond altijd weer de moed er iets van te maken.”

Wat neem je altijd met je mee?
Mijn koptelefoon, mijn oortjes. Natuurlijk ook mijn sleutels en portemonnee. Ik luister graag naar muziek, ook als ik zaken voorbereid. Daar gebruik ik dan mijn iPhone voor.

Welke actualiteit heeft je aandacht?
Dat je door je mobiele telefoon altijd het gevoel hebt dat je bereikbaar moet zijn. Een paar jaar geleden was mijn telefoon gestolen. Ik moest een week of drie wachten op de verzekering en had toen geen telefoon. Dat werkte heel bevrijdend. Ik keek alleen op een wekker en horloge. Uiteindelijk heb ik wel een nieuwe telefoon gekocht en die was weer meteen behoorlijk verslavend. Ik maak me wel zorgen hoeveel tijd je aan zo’n telefoon kwijt bent.

Wie is je grote voorbeeld buiten de jazz?
Er zijn veel mensen die me inspireren. Ik denk vooral aan het bizarre levensverhaal van dirigent en celliste Frieda Belinfante. Zij kende zoveel tegenslag en vond altijd weer de moed er iets van te maken. Zij was zo moedig en zo’n doorzetter. Cor Bakker is ook wel een voorbeeld. Ik heb hem een paar keer ontmoet, hij is zo’n vriendelijke man.

Wat intrigeert je aan je instrument?
Het speciale aan een piano vind ik dat hij een orkest of bigband in zich draagt. De hoogste fluiten bovenin, de lage bassen onderin en de strijkers in het midden. Met tien vingers kun je hele orkestpartijen naspelen.

Vera Marijt: "Het is misschien een cliché, maar muziek verbindt en je kunt er zo goed mee communiceren."
Vera Marijt: “Het is misschien een cliché, maar muziek verbindt en je kunt er zo goed mee communiceren.”

Wat heb je geleerd van je muziek?
Het is misschien een cliché, maar muziek verbindt en je kunt er zo goed mee communiceren. In Canada merkte ik dat met musici die nauwelijks Engels spraken. Toch konden we uren met elkaar spelen. Natuurlijk gaat het niet altijd zo, maar dit is wel het bijzondere aan muziek. Met muziek luister je naar elkaar, breng je samen iets tot stand.

Wat wilde je vroeger altijd worden?
Toen ik heel klein was wisselde dit van politieagent tot dierenarts. Later werd het kunstenaar, ik heb een tijdje de banjo geambieerd. Ik wist echter vrij snel dat ik heel veel piano wilde spelen en heel goed wilde worden. Het is mooi meegenomen dat ik er ook geld mee kan verdienen. Ik merkte op zeker moment dat het speciaal was dat ik bepaalde stukken kon spelen. Ik heb nooit precies voor ogen gehad wat muziek nu eigenlijk is. Ik zie nu meer mogelijkheden om geld te verdienen, niet alleen met spelen. Het beroep van pianist omvat voor mij veel verschillende zaken: met mijn trio spelen, voor theater werken, muziek schrijven, les geven.

Wanneer ervaar je de vrijheid te falen?
Falen vind ik een lastig woord. Eigenlijk zou het zo moeten zijn dat je door risico’s te nemen de weg kwijt kunt raken. Ik voel me vrij als ik thuis aan het oefenen ben. Ik streef ernaar me altijd vrij te voelen en risico’s te nemen. Als het niet helemaal lukt, zie ik dat niet als falen. Als ik nerveus ben, kies ik ervoor meer op safe te spelen. De momenten dat ik zo vrij ben dat ik durf te falen, heb ik nog niet bereikt. Ik hoop dat er een punt komt dat ik zo vrij ben te doen, wat ik in mijn hoofd voel.

Welke ontwikkeling in de jazz juich je toe?
Ikzelf speel graag traditionele jazz. Maar wat is dat dan precies? Elke ontwikkeling in jazz is goed. En dat jongeren geïnteresseerd zijn in jazz, vind ik héél goed.

Vera Marijt: "Ik werk graag samen met ieder die respect heeft voor een ander, je niet veroordeelt en het eigen ego opzij kan zetten."
Vera Marijt: “Ik werk graag samen met ieder die respect heeft voor een ander, je niet veroordeelt en het eigen ego opzij kan zetten.”

Met wie werk je graag samen?
Ik denk met ieder die respect heeft voor een ander, je niet veroordeelt en het eigen ego opzij kan zetten. Daarnaast met Richie en Luciano; we kennen elkaar al zo lang.

Welke dromen liggen nog voor je?
Ik heb onlangs wat nieuwe muziek geschreven, die zou ik graag opnemen. Voorts zou ik graag in het buitenland willen toeren. Muziek en reizen is een mooie combi. En ik zou in het theater mooie Nederlandstalige muziek willen begeleiden. Die heb ik een paar jaar geleden ontdekt en vind haar zó mooi.

Aan wie geef je het JAZZ-tafette stokje door?
Aan pianiste-zangeres Sanna van Vliet. Zij is een fantastische muzikant. Ik vind het verbazingwekkend dat ze nog niet in het rijtje musici van JAZZ-tafette staat. Ik ken haar een beetje van mijn conservatoriumtijd en uit de ‘scene’. Sanna speelde ook een paar jaar in Alice in Dixieland. Toen zij eruit ging, kwam ik erin.

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS

 

VERA MARIJT

 

Previous

Sunday Afternoon Jazz van start in TivoliVredenburg

Next

‘Blue World’ ontspannen blik op klassiekers John Coltrane

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook