Binnen de beperktheid van een muziektrio is intimiteit onontkomelijk. Maar egotripperij vaak evengoed. Neem een pianotrio, in veel gevallen gaat het om de verrichtingen van de pianist. Die lijn kun je doortrekken naar bijvoorbeeld gitaar- of saxofoontrio en zelfs naar strijktrio’s.
Bij een trio als dat van zangeres Izaline Calister, flugelhornspeler Angelo Verploegen en gitarist Ed Verhoeff zou je hetzelfde kunnen denken: de zangeres zal wel het voortouw nemen. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Deze drie musici zijn niet het podium – er is hier sprake van een live-registratie – opgegaan om Izaline Calister te begeleiden. Integendeel, zij zoeken de intimiteit van de noten die zij spelen en die door hun aanpak zich schuil houdt tussen de interactie van stem, flugelhorn en gitaar.
Zangeres en gitarist werken al twaalf jaar als duo met elkaar. Om het klankspectrum fors te verbreden wilden zij een derde musicus toevoegen en dat moest naar hun stellige overtuiging Angelo Verploegen worden, die ze eerder samen al eens ontmoetten. De keuze had niet beter kunnen zijn: het muzikale triumviraat is een ware verademing op het gebied van lyriek, melodie en harmonie en originaliteit. Want de drie durfden het aan om bestaande, soms deerlijk kapot gespeelde composities, van een eigen grondverf en vooral glimmende laklaag te voorzien. Steeds gedrenkt in die eigen visie op jazzmuziek, inclusief bijvoorbeeld (korte) stemimprovisaties unisono in duet met gitaar.
Op twee composities van Izaline Calister na komt werk voorbij van Antonio Carlos Jobim (tweemaal), Quincy Jones, George Gershwin, Hèctor Parra, Rignald Recordino, maar… ook van cabaretier Toon Hermans en de Brabantse troubadour Gerard van Maasakkers. Of dat dissonanten zijn? Warempel niet: Appels Op de Tafelsprei en De Lucht Zit Nog Vol Dagen versterken de diversiteit van deze bijzondere cd en geven de drie musici de gelegenheid hun aanpak nog verder te verbreden. Een prachtige vertolking geeft Izaline Calister mee aan De Lucht Zit Nog Vol Dagen, met die typische Latijnse benadrukking van de medeklinkers. Van Maasakkers zou er zomaar verlegen van kunnen worden.
Wie de stem van Izaline Calister niet zo goed kent, krijgt hier een exposé van haar kunnen. In het openingsnummer van de cd, Chovendo Na Roseira, toont de zangeres het volledige bereik en wendbaarheid van haar stem. Verrassend is vervolgens Miss Celie’s Blues waar de zangeres met een kinderlijk aandoend stemmetje in het hoge register begint, om vervolgens naar het lage af te zakken. Waar evenveel zeggingskracht heerst. Hier al wordt de bijzondere samenwerking met bugel en gitaar breed uitgespreid. Een schitterende ode aan de blues.
Om dan moeiteloos over te schakelen naar haar eigen compositie Mi Pais, waar haar zo veelomvattende stemgeluid bijna orkestraal aandoet. Hier is overduidelijk te horen dat gitaar en bugel geen invuloefeningetjes plegen: zij reiken naar dezelfde importantie als de stem. Want dat moet gezegd, ook al wordt in deze bespreking de nadruk toch weer net iets meer gelegd bij de stem, de andere instrumenten spelen dezelfde belangrijke rol. Waardoor deze Live at the Concertgebouw zich verre verheft boven vergelijkbare liederenjazz.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Ed Verhoeff – Izaline Calister – Angelo Verploegen – Live at the Concertgebouw
EZC Records, distr. Coast to Coast
Ed Verhoeff– gitaar
Izaline Calister– zang
Angelo Verploegen– flugelhorn
