Porgy en Bess is een vertrouwde plek voor gitarist Philip Catherine en pianist Bert van den Brink. Ze traden er al regelmatig op. De eerste ziet deze middag dit mooie stekkie in Terneuzen echter ook als studieplek, de pianist waagt zich een verdieping lager aan Zeeuws dialect. Maar op het podium betonen beide musici zich even later als ware romantici.

 

Philip Catherine en Bert van den Brink speelden al vaker samen in Porgy en Bess.

Het is een mooie zonnige, licht vriezende winterzondagmiddag in Terneuzen. Ondanks het relatief vroege tijdstip is het in de donkerbruine kroeg van Porgy en Bess een en al drukte en bedrijvigheid. Het ruim zestig jaar oude jazzpodium ademt in bijna alles historie, traditie en nostalgie.

Het is nog ruim een half uur voor het concert begint en de achtergelegen concertzaal is nog afgesloten voor het publiek, dat liefst zo snel mogelijk een mooi plaatsje wil bemachtigen. De bierkranen stromen al volop. Aan een ronde tafel ontwaren we Bert van den Brink. De meester op de piano maakt grappen en laat zijn beste Zeeuwse dialect horen. Boven in de kleedkamer drinkt gitarist Philip Catherine zijn koffie en neemt snel nog wat muziekstukken door. Hij moet nog even studeren, zegt hij in zijn beste Engels.

Bert van den Brink, meester op de piano.

VERTROUWD

Van den Brink en Catherine speelden regelmatig in Porgy en Bess, ook samen. Van den Brink nam er de cd/dvd Reflections op. De omgeving voelt voor beiden vertrouwd aan. Even na drie uur zitten de twee musici met de rug naar elkaar toe op het podium. Wanneer de blinde pianist zijn aankondiging doet in het Engels, vraagt hij zich af waarom de podiumopstelling is zoals-ie is. “Do you love me, do you hate me? What is the reason?” Philip Catherine: “I think it’s unfair because you don’t see ME. That’ s why I would like to play in a way I don’t see YOU”.

De middag is één grote ‘aha-erlebnis’ voor de muzikanten. Er zijn voortdurend aanknopingspunten om op verder te borduren. Ook voor het (grotendeels Belgische) publiek lijkt alles al eens eerder voorbij gekomen te zijn. Het wordt derhalve een feest van herkenning.  Van den Brink pakt af en toe de microfoon en vertelt wat er gespeeld is: Here and Now, How High The Moon. Er worden veel composities van Catherine gespeeld, maar de twee weten zelden vooraf wat ze gaan spelen en welk nummer daar op gaat volgen.

Philip Catherine en Bert van den Brink, een muzikale eeneiige tweeling.

Catherine geniet van het samenspel met Van den Brink, hij roemt hem om zijn variaties en perfecte timing. Alles is in balans en harmonie en het is elke keer spannend welke laatste noot of akkoord het nummer zal afsluiten en de onvoorwaardelijke stilte van het publiek zal doorbreken.

STEINWAY 1936

Van den Brink speelt op een Steinway-vleugel uit 1936. Die is halverwege de jaren tachtig door Porgy en Bess op een privé-adres aangekocht, nadat hij vijfentwintig jaar niet was gebruikt. In 1986 werd de vleugel na een uitgebreide restauratie in gebruik genomen. En na dertig jaar intensief gebruik kwam ook de dag waarvan je wist dat-ie zou komen: een nieuwe uitgebreide revisie.

Er werden veel stukken gespeeld van Philip Catherine. Van den Brink kondigt ze hier aan.

Nu anno 2019 is die operatie voltooid met als laatste onderdeel vervanging van de bassnaren. Met een leeftijd van dik boven de tachtig hoef je echt nog niet met pensioen bij Porgy en Bess.

Catherine heeft zijn eigen favoriete veel jongere instrument meegenomen uit Brussel. Hij speelt op een ‘Vintage Sunburst’ Gibsongitaar. Om wat specifieker te zijn een ES-175 uit 1960. Hij kan er mee lezen en schrijven. En: zonder een reserve-plectrum gaat hij niet op het podium.

Philip Catherine en Bert van den Brink in opperste concentratie.

Twee romantici spelen op het podium. Alles klopt, er is sprake van een perfecte balans, de ter plekke soms smoezend gekozen nummers volgen elkaar organisch op. Hier is sprake van twee muzikanten die naar elkaar luisteren en samenspelen. Het gitaarspel van Philip Catherine klinkt nog even glansrijk en fonkelend als ooit. Het is allemaal zo perfect dat er geen muzikale verrassingen meer zijn. Saai? Nee hoor, we hebben niemand horen klagen.

TWEE MIDDAGEN

Het repertoire is uitgebreid genoeg om twee middagen te vullen. Piano Groove, Pendulum, Estate. En ook Letter from My Mother, Hello George, het werd door Catherine geschreven voor de blinde pianist George Shearing. De laatste set wordt afgesloten met de standard Bésame Mucho. Nog een kusje? Hoe romantisch kun je het afsluiten?

Philip Catherine en Bert van den Brink dwongen een staande ovatie af.

Een daverend en staand applaus dwingt een toegift af. Philip Catherine heeft in België qua staat van dienst en muzikale carrière de enigszins twijfelachtige eer de opvolger van Toots Thielemans te zijn. Ze speelden ook regelmatig samen. Met de klanken van Bluesette wordt er een ode gebracht aan Toots. Het publiek neuriet en fluit mee. Met nog twee liedjes van Django Reinhardt wordt de middag echt afgesloten.

Tekst en foto’s  EDDY EN ELLA WESTVEER

Bert van den Brink en Philip Catherine
Porgy en Bess Terneuzen, 20 januari  ‘19

Bert van den Brink– piano
Philip Catherine– gitaar

www.porgyenbess.nl

 

Previous

België zet erfgoed van Django Reinhardt in schijnwerper

Next

Maarten Voortman Quintet doet bebop alle eer aan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook