Hé, denk je als je de cd ‘High Tide Low Tide’ beluistert, dat en dat en dat ook heb ik al eens gehoord. Ja, klopt, maar is dat meestal niet zo met muziek? Alles is toch al eens gezegd? Ook waar, maar het uitvoerende Undercurrent Trio dat deze cd heeft gecreëerd, plaatst het verleden in een nieuw kader. En bovenal reikt het naar de horizonten van de toekomst.
High Tide Low Tide zou je kunnen zien als een metaforische uitleg voor de toekomst en het verleden. Of dat de bedoeling is geweest van de makers, rietblazer Iman Spaargaren, gitarist Guillermo Celano en slagwerker Marcos Baggiani is een vraag die er niet zo toe doet. Wat het drietal zeker wel beoogt is een beeld geven van de maatschappij waarin wij nú leven. Waarin door allerlei lui die pretenderen alles te weten van het overspannen menselijke brein, ‘oplossingen’ worden aangedragen die nergens op slaan. De toekomst valt niet te voorspellen en daar moeten we het mee doen, zo vindt het Undercurrent Trio.
Het is geen geringe opdracht dát in muziek vast te leggen. Maar verdorie nog aan toe, de drie geven hun muziek zoveel zeggingskracht mee, dat verleden en toekomst langzaam ineen smelten. De zoektocht die zij ondernemen en de kracht waarmee de uitkomst ervan in elf eigen stukken wordt neergelegd, is die van de krachtpatsers die in het verleden de vrije improvisaties in jazzmuziek hebben uitgedrukt. Het materiaal dat dit oplevert, hebben Spaargaren, Celano en Baggiani naar het heden vertaald en via hun uitgekiende muzikale ervaringen er een deurtje naar nieuwe poortjes in een oude, muzikale muur mee open gezet.
High Tide Low Tide is een cd die vanaf de eerste noot verrast. Je hebt de klankrijkdom wellicht eerder al ergens anders gehoord, hetgeen herkenning en houvast geeft. Tegelijkertijd echter duikt verrassing op, telkens weer. Het is toch allemaal anders dan in het verleden geschiedde, denk je dan. En alleen dat al is een verdienste van jewelste. Putten uit de traditie en die naar je hand zetten is slechts weinigen gegeven. Luister in dit verband naar het Coltraneske geluid van Iman Spaargaren, dat echter toch echt des Spaargarens is, naar de narrige improvisatiekunst van Guillermo Cerano en naar het overweldigende percussiehuishouden van Marcos Baggiani. Hier worden heden en toekomst veilig gesteld.
Hoezeer over het concept van High Tide Low Tide is nagedacht, blijkt alleen al uit de bezetting. Iman Spaargaren hanteert de tenorsaxofoon, klarinet en basklarinet, Guillermo Celano gitaar en effecten en Marcos Baggiani slagwerk, percussie en glockenspiel. Daar bereiken zij orkestrale resultaten mee, maar tevens worden de mogelijkheden van elk instrument zo uitgepeurd, dat het totale klankspectrum van nieuwe kleuren wordt voorzien. Waarbij niet valt te concluderen wie daarin het voortouw neemt: de kracht van ieder bandlid is gelijk aan die van ieder ander. Een muzikale wet van communicerende vaten derhalve.
Een bruggetje naar oude, barokke muziek, wordt geslagen met het stuk Prelude, het verleden van populaire muziek wordt eer aangedaan met Dream A Little Dream Of Me en de filosofische boodschap die het Undercurrent Trio wil meegeven krijgt gestalte in het slotstuk Evocation. Met als ondertitel ‘… of tolerance and happiness in the lowlands’. En of we daar in deze Lage Landen gelukkig mee zijn, met zulk een prachtig album!
RINUS VAN DER HEIJDEN
Undercurrent Trio – High Tide Low Tide
Flea Boy Records
Iman Spaargaren – tenorsaxofoon, klarinet en basklarinet
Guillermo Celano – gitaar en effecten
Marcos Baggiani – slagwerk, percussie en glockenspiel
