Nou, geef het hem maar te doen. Een musicus die bijna tachtig jaar is, werd getroffen door een reek lichamelijke kwalen en rustigjes door blijft spelen. “De dokter zei: doe maar één concert per week. Dat vond ik te weinig, twee per week te veel en dus doe ik er drie per twee weken.” De lach van Pierre Courbois schalt luid.

 

Pierre Courbois, op naar de tachtig levensjaren en nog Altijd Onder Weg.
Pierre Courbois, op naar de tachtig levensjaren en nog Altijd Onder Weg.

We spreken elkaar een paar dagen nadat Pierre Courbois met zijn zoon Barend een concert verzorgde voor Countdown Café, het destijds roemruchte programma van Veronica, dat er eind 2016 mee stopte. Bijna twee jaar geleden werd het voortgezet door radiomaker Kees Baars, die jarenlang was verbonden aan Countdown Café. De programma’s ervoor worden live opgenomen in Q-Factory in Amsterdam en later uitgezonden door NH Radio.

Pierre Courbois en Barend Courbois, slagwerker en basgitarist. Bijna tachtig en tweeënvijftig, een vreemde combinatie. Of niet dan? Pierre Courbois, opgeruimd en goedlachs als altijd, ziet wel degelijk overeenkomsten. “Barend komt uit de hardrock, ik uit de hardbop. Iemand noemde ons samenspel eens Courjazz. Mooi toch?”

Barend Courbois speelt ook in de Duitse heavy-metalband Blind Guardian en evengoed met vader Pierre.
Barend Courbois speelt ook in de Duitse heavy-metalband Blind Guardian en evengoed met vader Pierre.

Beide musici doen hun eigen ding tijdens optredens. “Ik doe geen enkele poging om iets te spelen wat op rock lijkt”, zegt Pierre Courbois. “Dat mag ik ook niet van Barend. Wij samen spelen bijvoorbeeld Manic Depression van Jimi Hendrix. Dat is in driekwartmaat en dus eigenlijk een jazznummer. Popdrummers kunnen geen rockwals spelen. En tegenwoordig hebben bijna alle jazzgroepen rockdrummers. De hardrockband Van Halen speelt ook vaak jazzritmes. Is zeer ongebruikelijk.”

Pierre Courbois benadrukt dat hij niet anders kan dan zichzelf zijn achter het drumstel. “Ik speel jazzritmes met neiging tot free jazz. Een Duitse journalist schreef eens dat ik een grootste-gemene-deler-ritme speel. Ik wil overal omheen borduren en doorheen fietsen. Barend is daarmee opgegroeid. Hij maakte van kindsaf aan kennis met alle soorten muziek uit de hele wereld. Hij heeft daardoor dezelfde timing als ik.”

Vader en zoon: Barend en Pierre Courbois.
Vader en zoon: Barend en Pierre Courbois.

“Barend zit in de wereldberoemde Duitse heavy-metalband Blind Guardian. Hij is zodoende op diverse fronten bezig. Wij spelen zodanig dat je niet meer weet of het rock of jazz is. Soms moet ik alle zeilen bijzetten, zodat het lijkt of er twee drummers bezig zijn.”

Pierre en Barend Courbois traden in Countdown Café als duo op, normaal zijn zij vergezeld van gitarist Timo Somers. “Ken je hem?” schat Pierre Courbois in. “Hij is de zoon van Jan, ook gitarist, met wie ik vaak speelde. Jan speelde in de hardrockband Vengeance. Van hem heeft Timo veel overgenomen, ook zijn plaats in die band. Toen Timo nog een kind was, waren hij en zijn vader kind bij ons aan huis.” En wat zij spelen” “Rock met een jazzritme”, zegt drummer Courbois stellig.

Pierre Courbois: "Toen ik begon met muziek maken was ik 17 jaar, alle anderen om mij heen waren tien, twintig jaar ouder. En nu ben ik er nog."
Pierre Courbois: “Toen ik begon met muziek maken was ik 17 jaar, alle anderen om mij heen waren tien, twintig jaar ouder. En nu ben ik er nog.”

De beide Courbois en Somers vormen een opvallende combinatie. “Ik ben bijna tachtig, Barend over de vijftig, Timo zevenentwintig. Drie generaties. Als ik naar mijn generatie kijk; die is er bijna niet meer. Toen ik begon met muziek maken was ik 17 jaar, alle anderen om mij heen waren tien, twintig jaar ouder. En nu ben ik er nog”, lacht Pierre Courbois opnieuw meer dan hartelijk.

Een uitbundige lach is de drummer eigen, spelen in een behoorlijk hoog tempo voor zijn leeftijd ook. “In deze maanden oktober, november en december doen we met z’n drieën elf concerten. Waarbij ik moet zeggen dat Timo bijna nooit kan. Hij heeft het zó druk, onder meer met (de symfonische-metalband, rvdh) Delain. We kijken nu een beetje uit naar een andere gitarist, voor de momenten dat Timo niet kan.” Voor de vervanging is het oog gevallen op iemand – houd u vast – van de Amerikaanse funkrockformatie Mothers Finest. “Dat is toch een beetje raar, niet dan?” En weer klinkt die gulle lach.

Pierre Courbois: "Ik wil overal omheen borduren en doorheen fietsen."
Pierre Courbois: “Ik wil overal omheen borduren en doorheen fietsen.”

Pierre Courbois denkt en handelt niet in sjablonen. “Ons trio hoeft er niet per se een te zijn met een gitarist. Misschien moeten we er wel een kwartet van maken. Ik denk wel eens aan Jan Menu; de combinatie baritonsaxofoon-gitaar is van de geweldige soort.”

Even valt ons gesprek stil. Tijd voor een korte overweging? Dan: “Ik heb al vijftien jaar AOW. Altijd Onder Weg noem ik dat. Dat ben ik ook. Als ik hier langs het Elisabeth Gasthuis loop en ik kijk door de ramen zie ik ze zitten, die zeventigers die suf voor zich uit zitten kijken. En ik loop dan lekker buiten. Altijd Onder Weg toch?” Om er dan nog één wijsheid aan toe te voegen, over een van zijn contacten met de wereld van vandaag: de sociale media. Schaterend: “Die van Toon Hermans ken je toch nog wel: ‘Mien waar is mijn feestneus’. Bij mij heet dat: ‘Mien waar is mijn Facebook’.

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s RANJANI NIROSHA

 

PIERRE EN BAREND COURBOIS – COUNTDOWN CAFÉ

Q-Factory Amsterdam, 27 oktober ‘19

Barend Courbois – basgitaar
Pierre Courbois – slagwerk

 

PIERRE COURBOIS

 COUNTDOWN CAFÉ

Previous

Pablo Held Trio moet het hebben van improvisatie

Next

‘Requiem’ Tsoupaki te zeer gedompeld in wijwater

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook