Je houdt het toch niet voor mogelijk. Vijftig minuten ononderbroken jazzmuziek op de televisie. Geannonceerd als de etalage van de Nederlandse jazz. Honderd jazzmusici die in de ochtend van 13 april op de foto gaan voor de camera van Merlijn Doomernik en van wie het grootste deel ’s avonds is uitgenodigd in de tv-studio om deel uit te maken van het programma De Wereld Draait Door.

En ja, ook dit houd je niet voor mogelijk. Dat de wereld van de jazz in Nederland grofweg nog altijd ophoudt onder de lijn Den Haag-Rotterdam-Utrecht-Enschede. Volgens de schreeuwerige aankondigingen van Matthijs van Nieuwkerk waren ze er allemaal: Eric Vloeimans en Yuri Honing – beiden al lang behorend tot het meubilair van De Wereld Draait Door – Ado Broodboom, Fay Claassen, Teus Nobel, Tineke Postma, John Engels, Maarten Hogenhuis, Folkert Oosterbeek, Joost Lijbaart en vele, vele anderen. Zich veilig bevindend boven voornoemde scheidslijn. Waarna de gordijnen zijn dichtgetrokken, zodat televisiekijkend Nederland en zeker dat deel ervan dat deze avond pas kennismaakte met jazz, toch vooral niet mocht denken dat ónder die lijn ook jazzmusici wonen en werken.

Schotel de onwetenden de on-jazz voor van Wouter Hamel en Njtam Rosie, hussel de hapklare hippe muziek van Bruut! door de gesprekken met Tini Thomsen en Louis van Dijk, laat Hans Dulfer nog wat oneliners lozen en klaar is kees. Dan heb je volgens de programmamakers van De Wereld Draait Door een prachtig overzicht van wat jazz anno 2015 in Nederland vermag.

Op de tribune zat eenzaam en verlaten Bram Stadhouders, een telg van de jongste generatie jazzmusici. En wonend in het donkere, kennelijk obscure zuiden. Waar musici huizen met de namen Bart van Dongen, Eric van der Westen, Paul van Kemenade (winnaar Boy Edgarprijs 1998/99), Joris Posthumus, Edward Capel, Jeroen Doomernik, Jacq en Bert Palinckx, Pieter Bast, Jasper Stadhouders, Pascal Vermeer, Mete Erker, Michiel Braam en tientallen anderen. Die in meer of mindere mate grote faam verwierven en een belangrijk aandeel hadden in de totstandkoming van het Nederlandse jazzmilieu. Bram had de eer de enige te zijn die in drie milliseconden in beeld kwam. O ja, op het podium speelde Jeroen van Vliet mee, ook een zuiderling. Maar zou hij daar ook hebben gezeten als hij niet de jongste Boy Edgarprijswinnaar was geweest?

De elitaire Randstadroedel die programma’s in elkaar draait als DWDD en Pauw heeft uitsluitend oog voor het eigen nest. Dat is al jaren zo. En Mijke van Wijk presentatrice van ‘de Nederlandse jazz’ op Radio 6 doet er zonder met de ogen te knipperen duchtig aan mee. Radio 6 die eind van dit jaar dreigt te verdwijnen en waar jazz het allang heeft moeten afleggen tegen soul en popmuziek. Zij souffleerde in de uitzending van DWDD presentator Van Nieuwkerk die nu plotseling een verstokte jazzfan bleek, pleitte voor de schoonheid van de jazz en is vrijwel zeker ook degene geweest die adviseerde hoe je de gordijnen die de Randstad scheiden van het zuiden, het best voor eeuwig gesloten kunt houden. En als ze dat laatste niet heeft gedaan, dan mag je openlijk vraagtekens zetten bij haar zogeheten deskundigheid.

Je hoort ze al kraaien, die Randstedelingen als ze dit allemaal lezen. Och ja, die zuiderlingen; hebben altijd al een minderwaardigheidscomplex gehad. En de zuiderlingen zelf? Die verzuchten dat we met bovenstaande woorden dat minderwaardigheidscomplex nu juist in stand houden. En zo houden beide groepen elkaar mooi in evenwicht en draait de wereld door alsof er niets aan de hand is. Tot overmaat van ramp meldde de tv-criticus van NRCHandelsblad een dag later dat iedereen op de fotosessie aanwezig was. Behalve Candy Dulfer en Benjamin Herman. Zoals gezegd, de wereld draait gewoon door. Leve de opgepoetste oogkleppen.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Previous

Jazz Museum Rotterdam voert actie om geld

Next

Jazz in de Kamer kent parel van programma

1 comment

  1. Het zal goed bedoeld zijn maar jazz in Nederland was in deze uitzending op een enkeling na op het podium gereduceerd tot de Randstad. Jammer. Ook jammer dat niemand de penibele situatie aanhaalde waarin de kunsten en de jazzmuziek in het bijzonder zich nu eigenlijk bevinden in Nederland. ‘Now’s the time’ werd er gespeeld voor aanvang uitzending. Inderdaad, maar misschien tijd voor een meer objectievere uitzending over jazz met o.a. optredende musici uit álle delen des lands?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook