JOSEPH ABRAHAM HOUSTON
Austin, Texas, 11 Juli 1926 – Long Beach, Californië, 28 December 2015
Vanaf de jaren veertig was ‘race music’ de populaire muziek van de Afro-Amerikanen. Deze racistische benaming werd door Jerry Wexler van Billboard Magazine vervangen door rhythm-and-blues, niet te verwarren met wat tegenwoordig R&B wordt genoemd. De R&B van de jaren vijftig werd door zowel zwarte als witte bands opgepikt en verder versimpeld tot rock & roll.
R&B betekende scheurende saxofonisten die honkend één noot en door merg en been gaande flageoletten speelden, en die eenvoudige motiefjes eindeloos herhaalden waarmee bij sommige jazzliefhebbers de stuipen op het lijf werden gejaagd. Maar hoewel velen met enige minachting op deze simpele ‘feestjazz’ neerkijken, constateren we ook dat alle swingbands uit die tijd R&B speelden. Count Basie had wekelijks een rhythm-and-blues-live-uitzending vanuit Harlem en beboplegende Tadd Dameron maakte muziek voor Bull Moose Jackson. De beste R&B-saxofonisten waren Lee Allen, Big Jay McNeely, Sil Austin en Red Prysock. In ons land kunnen Hans Dulfer en Boris van der Lek R&B-saxofonisten worden genoemd. Een van de heel groten was Joe Houston die onder de liefhebbers een mythische status kreeg vanwege zijn hit All Nite Long. Hij was twee keer in Nederland: met De Gigantjes op het North Sea Jazz Festival van 1987 en op de Bluesestafette in Utrecht van 2004. Hoewel hij zijn naam vestigde als R&B-saxofonist, maakte hij met zijn brede geluid ook veel jazz.
