ARNOLD LUDWIG VAN DIJK

Amsterdam, 27 november 1941

Wie Louis van Dijk zegt, zegt ‘jazzpolitie’. Lange tijd stond pianist Louis van Dijk namelijk op de zwarte lijst van jazzcritici en andere jazzbobo’s. Zijn populariteit in brede kring was op zich al verdacht, zijn samenwerking met de klassieke pianist Daniël Wayenberg en vooral zijn optredens met zijn ‘Gevleugelde Vrienden’ Pim Jacobs en Pieter van Vollenhoven deden de jazzdeur dicht. Louis van Dijk was een slachtoffer, maar zeker niet het enige. Gelukkig had de pianist die jazzscene helemaal niet nodig en zal hij er zelf niet onder geleden hebben. Het leidde er wel toe dat alles wat hij deed genegeerd werd en de jazzpodia voor hem gesloten bleven. In de jazzwereld werd niet langer opgemerkt hoe groot zijn bijzondere talent was. Voor hem was er geen Boy Edgar Prijs. De laatste tien jaar gaan de ogen en oren weer open. Hij wordt nu erkend als een pianist met een brede belangstelling die bereid is om met iedereen te spelen. Zoals in 2013 met drummer Han Bennink met wie hij ooit in onmin leefde. Ik schreef: ‘Het werd een ontroerend en fantastisch optreden. Van Dijk was opgetogen en opgelucht. Drie jaar geleden was er nog een koude oorlog tussen ICP en ordentelijke jazz, merkte hij op.’ In 2017 werd Van Dijk getroffen door de ziekte van Alzheimer. Een jaar later gaf hij met Bennink, contrabassist Ernst Glerum en gitarist Anton Goudsmit zijn afscheidsoptreden op het Loosdrecht Jazzfestival, het podium waar hij in 1961 zijn carrière begon met het winnen van het Loosdrecht Jazz Concours.

Louis van Dijk en Han Bennink tijdens het festival Stranger Than Paranoia, Toonzaal Den Bosch, 2013. Foto Tom Beetz
Louis van Dijk en Han Bennink tijdens het festival Stranger Than Paranoia, Toonzaal Den Bosch, 2013. Foto Tom Beetz

 

Previous

Kurt Elling

Next

Met een Selmer en een Saab van oost naar west

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook