JazzNu is begaan met het lot van de jazz en zijn uitvoerders. Daarom stelt Rinus van der Heijden deze vraag:
Hoe geeft pianist Polo de Haas in het Corona-tijdperk invulling aan zijn kunstenaarschap?
“Ik bereid op dit moment een cd-opname voor met geïmproviseerde muziek. De cd zal dit najaar verschijnen op het label Timeless. Improviseren heb ik altijd al gedaan. Als jazzmusicus heb ik altijd makkelijk kunnen improviseren. Improviseren is voor mij hetzelfde als praten. Ik vertel iets en de mensen kunnen het beluisteren als een verhaal.
In principe begin ik uit het niets. Voor deze cd neem ik vier tonen als uitgangspunt: b a c h. Vele componisten hebben dit thema al gebruikt. Het publiek weet niet wat er zal gaan gebeuren, maar ik zelf weet dat ook niet. En dat maakt het dus heel spannend. De Nederlandse componist Simeon ten Holt heeft eens gezegd: ‘Mijn vingers vinden hun weg op het klavier en dat leidt tot een compositie’. Mijn vingers leiden mij tot een improvisatie. Ik laat me verrassen. Het zijn nooit loze noten – althans dat probeer ik te vermijden. Het zijn noten die iets uitdrukken. Expressie betekent uitdrukking.
Door het coronavirus zijn enkele van mijn concerten verplaatst, maar daar til ik niet zo zwaar aan. Het is in wezen allemaal klaar en ik zet het gerecht gewoon ergens anders neer. Ik heb om goed te kunnen spelen een luisterend oor nodig. Het is een soort onzegbare band die er bestaat tussen het publiek en mij. Je ziet en hoort die band niet, maar ik merk vanuit mijn plek op het podium de lichtste reactie van het publiek. Ik zie gelaatsuitdrukkingen, ik zie mensen genieten, lol hebben, lachen of huilen. Het is een uitwisseling. Ik vraag hun aandacht net zoals wanneer ik met iemand praat.
Nu ben ik thuis aan het studeren en improviseren. Je hebt tijd nodig als je improviseert om iets te ontwikkelen dat in je zit. Hoe meer tijd je hebt, hoe beter. Ik zit thuis zoals ik altijd thuis zit. Ik zit altijd in quarantaine – met plezier – zoals sommige anderen ook met plezier in quarantaine zitten omdat ze kunnen lezen, gezellig babbelen, spelletjes doen of ongestraft veel opbellen.
Op zondagavond 15 november speel ik in de kleine zaal van het Concertgebouw in Amsterdam. We beginnen vroeg, om 19.30 uur. Een ensemble van studenten van het Conservatorium van Amsterdam speelt een volledige versie van Drumming van Steve Reich, minimal music voor conga’s, marimba’s, Glockenspiel, zangstemmen en piccolofluit. Na de pauze speel ik een soloversie van Canto Ostinato van Simeon ten Holt.
De muziek van Reich werkt net als de muziek van Simeon ten Holt met herhaling. Reich wisselt steeds van klankkleur, maar zijn muziek is abstracter dan Canto van Ten Holt. Reich schreef het stuk na een reis door Ghana en was geïnspireerd door de transcenderende Afrikaanse ritmes. De muziek van Ten Holt is geen minimal music. Ten Holt vertelt een verhaal en zijn muziek gaat ergens naar toe en er zit ontwikkeling in. Het is spannend om beide stukken op een avond te kunnen horen.”
