JazzNu is begaan met het lot van de jazz en zijn uitvoerders. Daarom stelt Rinus van der Heijden deze vraag:
Hoe geeft zangeres Deborah J. Carter in het Corona-tijdperk invulling aan haar kunstenaarschap?
“Ondanks dat er vele optredens afgezegd werden, inclusief mijn concert op het festival waar ik de MeerJazz Prijs zou ontvangen, kwam de quarantaine op een interessant moment: namelijk toen ik mijn tijd moest zien te verdelen tussen concerten en tours, en mijn onderwijsactiviteiten aan het Musikene conservatorium in San Sebastian, Spanje. Het leven was net een sneltrein; alles ging heel snel en heel intens, en hoewel het er van buiten goed uitzag, vroeg ik me stiekem af of – of wanneer – ik emotioneel en fysiek tegen een muur zou oplopen voordat het schooljaar eindigde.
Toen de eerste annuleringen (of verplaatsingen) van concerten en lessen binnenkwamen, was ik net volledig uitgeput thuisgekomen na een tour in India en Thailand, onmiddellijk gevolgd door een uitgebreide lesperiode aan het conservatorium. Dus ondanks de ernst van een zich uitbreidend, potentieel dodelijk virus dat ons verplichtte om voornamelijk binnenshuis te blijven, was ik er stiekem ook wel blij mee, omdat ik in ongeveer tweeënhalf jaar geen echte rust had gehad. En zo had ik dus een gedwongen pauze, kon ik mijn koffer opbergen, en verplicht thuis blijven en niets doen – als me dat al lukt – en genieten van ons nieuwe huis. Dacht ik tenminste… want het blijkt dat ik niet kan stilzitten!
Ik heb wel een paar dagen rust gehad, maar toen realiseerde ik me dat dit mijn kans was om aan projecten te werken die nog op de plank lagen, wachtend op wat extra ruimte in mijn agenda: onder andere het schrijven van lyrics. Dat is iets dat ik graag doe en waar ik goed in ben. Ik heb nu de tijd om te schrijven en me voor te bereiden op drie verschillende opnameprojecten, met enkele zeer getalenteerde collega’s – waarover later meer!
Hier verheug ik mij op, want door de jaren heen heb ik vaak gecoached in het schrijven van songteksten, maar ik kom er zelf zelden aan toe, met uitzondering van de periode waarin ik genoeg creatieve ruimte in mijn brein had om teksten te schrijven voor composities van mijn man, bassist Mark Zandveld, voor zijn groep Zandscape en zijn crossoverproject Zandzemble, waar ik deel van uit maak. Er zijn ook leuke nieuwe samenwerkingen met verschillende andere collega’s – we maken multi-trackopnames en video’s in eigen huis voor de sociale media.
Daarnaast heb ik een aantal video’s gemaakt waarin ik mensen een hart onder de riem steek, gecombineerd met een song, voor culturele netwerken in India, Israël, Kirgizië, enz. Het streamen van live- en thuisopnames is nu een ‘ding’ en we hebben een hoekje in onze muziekkamer permanent ingericht met camera en microfoon. Er zijn er nog een paar te doen.
De lessen (waaronder meer theorie en uitwisseling van opnames en de beoordeling daarvan) met mijn zangstudenten zette ik voort via internet. Inmiddels zijn de schoolactiviteiten afgelopen. Ik hoop trouwens dat er in de nabije toekomst betere real-time interactieve computer-apps ontwikkeld worden, die zijn hard nodig zijn voor de muziekgemeenschap.
Naast de reguliere lessen kiezen de studenten en ik (nog steeds) regelmatig een jazzdocumentaire uit die we bekijken, met een week daarna een online groepsdiscussie. Ik ben ook met hen een poëzie-schrijfgroep begonnen in Whatsapp, om hun vaardigheid in het tekstschrijven de bevorderen. Het idee is om ze bezig, gestimuleerd en gemotiveerd te houden, maar het betekent wel dat ik daar extra tijd in steek.
Er is nu ook meer tijd om weer voor mezelf te studeren. Dagelijks doe ik Nederlandse lessen en ik besteed meer tijd aan mijn eigen jazz-zangtechniek en pianospel. En… ik moet onze ‘binnenlandse zaken’ op orde stellen: er staan nog steeds dozen te wachten om uitgepakt te worden in het huis waar we net zijn ingetrokken (in december!)
In dagen als deze werken we met het nieuwe normaal: hygiëne in acht nemen, en een brede boog van 1 ½ meter rond mensen maken wanneer we wandelen – hoewel we elkaar allemaal in de ogen kijken en vriendelijk groeten.
Verder neem ik dit quarantaine-advies van de slimste langdurig gevangenen aan: regelmatig aan lichaamsbeweging doen (strekken, fietsen, wandelen door het prachtige groen in onze buurt), interessante boeken lezen, studeren, VEEL muziek maken, en mediteren. Ondertussen zijn we druk bezig met het opnieuw inplannen van de gecancelde concerten, het up-to-date brengen van mijn website (en het bijwerken van mijn newsblog daarop).
Het is spannend af te wachten hoe de toekomst van jazz en live muziek er uit gaat zien. Niemand weet het eigenlijk. Het is dus mijn taak om te doen zoals een songtekst luidde: ‘Get up in the morning, get behind the mule and plow’ – stug doorgaan dus. Al het andere zullen we de komende maanden (misschien jaren) stap voor stap moeten uitzoeken. Ik noem dit wezen in ‘bebop-modus’ – noot voor noot en zin voor zin improviseren, en niet proberen te ver vooruit te zien.
Wat er ook gebeurt, de mensen kunnen van mij nieuwe opnamen, concerten, workshops en samenwerkingen verwachten.
Ik hou van dit motto: ‘When nothing is sure… everything is possible!’ (Wanneer niets zeker is…is alles mogelijk!)”
www.deborahcarter.com
