Vanuit de luie stoel bezocht JazzNu een bijzonder concert van de Zwitserse harpiste Julie Campiche op het EFG London Jazz Festival. Normaal gezien trilt de Britse hoofdstad rond deze tijd van het jaar tien dagen lang op zijn grondvesten en klinkt er jazz uit alle hoeken en gaten. Covid-19, de grote spelbreker in deze dagen, gooide roet in het eten. Maar LJF, dat bekend staat om zijn vooruitstrevende visie, liet zich er niet door uit het veld slaan.
Tussen 13 en 22 november worden er vanuit verschillende locaties concerten gestreamd via het YouTube-kanaal van LJF. Geen onlogische keuze om via een groot, ‘foolproof’ platform te streamen natuurlijk, al maakte het de set van de Zwitserse harpiste Julie Campiche niet gemakkelijk vindbaar. Ik kwam in eerste instantie overigens per ongeluk terecht bij een waanzinnig optreden van China Moses – het kan verkeren. Goed, vooruit met de geit. We zijn hier voor de Geneefse harpiste.
De New Switzerland Showcase waar ik deze zaterdagmiddag voor klaar zit, staat (verrassing) in het teken van Zwitsers aanstormend jazztalent. Julie Campiche deelt het ‘podium’ voor deze online editie van het London Jazz Festival dan ook met Ikarus en het Trio Heinz Herbert. Campiche zou met haar kwartet optreden, maar de coronaregels maakten dat onmogelijk: tenorsaxofonist Leo Fumagalli moest verstek laten gaan. Toch krijgen we via dit online concert een uniek kansje om nieuw materiaal te bewonderen, zo vertelt Campiche voorafgaand aan de stream.
De muzikante opent solo met Umwelt (omgeving, klimaat) in een schemerachtige, bijna dreigende setting bijgestaan door alleen haar harp, een paar effecten en een looping station.“We think to much, feeling too little. Do not despair, the power will return to the people,” galmt het. Wat had ik graag in deze zaal gestaan. Zelfs via YouTube kun je niet anders dan hier stil van worden. Natuurlijk willen zowel artiest als publiek niets liever dan weer in het echt van muziek genieten, maar op deze manier toch nog zoveel emotie kunnen overbrengen via een internetverbinding getuigt van talent en creativiteit.
Na deze opener betreedt de rest van de band het podium. Drummer Clemens Kuratle stuwt het gezelschap voort vanaf de eerste noot – hij is onmiskenbaar prog-liefhebber. Contrabassist Manu Hagmann imponeert op zijn beurt met een hoorbare basis in de jazztraditie. Campiche laat haar harp voor zich spreken: soms subtiel en bijna breekbaar, dan weer uitgesproken, maar geen moment te veel of te weinig. Dit is een band die identiteiten doet versmelten, die genres overschrijdt en grenzen negeert: een attitude waar we de Londense scene op dit moment om roemen. Het geeft aan dat we best eens wat beter naar Zwitserland mogen kijken voor een soortgelijke beweging.
Voor liefhebbers van expressieve zang in de stijl van Sanne Rambags heeft Campiche voor deze gelegenheid zangeres Mirjam Hassig meegebracht. Het resultaat is een expressieve, bijna woordloze compositie, die de schemering van het podium des te meer kracht bij zet. Campiche haalt haar inspiratie uit menselijke emotie, zoveel is duidelijk.
Vier stukken zijn niet genoeg om de groep de aandacht te geven die zij verdient, en het concert is eigenlijk net te snel afgelopen. De spanning had nog wel wat verder opgebouwd mogen worden: live ontvouwt zich een volledig optreden – met natuurlijk ook de saxofonist in de gelederen – ongetwijfeld tot iets magisch. Tot die tijd moeten we het doen met de bescheiden betovering doen. Hij smaakt hoe dan ook naar meer.
ARLETTE HOVINGA
Foto’s MATT FRIPP
LONDON JAZZ FESTIVAL – JULIE CAMPICHE
Streaming concert vanuit Londen
Julie Campiche – harp
Mirjam Hassig – zang
Manu Hagmann – contrabas
Clemens Juratle – slagwerk
