Mensen die jonger zijn dan pakweg zestig jaar zal de naam Simon Korteweg vreemd in de oren klinken. Maar bij ouderen gaat een belletje rinkelen: is hij niet de man die voorzitter was van de Stichting Jazz in Nederland en ook redacteur van Jazzwereld? Simon Korteweg overleed op 21 november in Sint-Martens-Latem bij Gent, op 81-jarige leeftijd.

Simon Korteweg op 80-jarige leeftijd. Foto privébezit
Simon Korteweg op 80-jarige leeftijd. Foto privébezit

Voorzitter van de SJIN en redacteur van ’s lands meest legendarische tijdschrift Jazzwereld, maar Simon Korteweg heeft veel meer sporen nagelaten in de wereld van de muziek. Hij was medeoprichter van Muziekkrant OOR en bedenker en samensteller van het imposante platenproject Capitol Jazz Classics, waarvan de elpees uitwaaierden naar platenzaken in Europa en de Verenigde Staten. Bovendien zullen velen Simon Korteweg nog kennen van de radio, waar hij voor de NOS de programma’s Bopthema’s en Swingsessions (met jazz uit de jaren 1935-1955) presenteerde. Ook was Korteweg bestuurslid van Dutch Jazz Connection. En van 1996-2006 bestuurslid (thesaurier) van het Bedrijfsfonds voor de Pers.

Simon Korteweg, die economie – en later sociologie – studeerde aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, kwam aanvankelijk in de journalistiek terecht. Van 1963 tot 1974 was hij redacteur Economie bij Het Parool in Amsterdam. Daarmee is zijn beroepsmatige carrière als journalist wel beschreven; een jaar later werd hij Hoofd Personeelszaken bij de Perscombinatie, een functie waarin hij van 1981 tot 1986 doorgroeide tot Stafdirecteur Sociale Zaken en Organisatie. Zijn naam in de wereld van het management was gemaakt, zodat het kon gebeuren dat hij in 1987 directeur werd van dagblad De Morgen in Gent.

Maar de journalistiek bleef kriebelen. Met collega Bert Vuijsje vormde hij een gedenkwaardig interviewduo, dat jazzgrootheden als Ben Webster, Sonny Rollins, Dexter Gordon en Stan Getz vakkundig knipte en scheerde. Simon Korteweg bezat de onnavolgbare gave om vrijwel onuitvoerbare plannen toch te realiseren. Bert Vuijsje herinnert zich dat Korteweg het voor elkaar kreeg om na de dood van John Coltrane in 1967 in korte tijd zijn volledige discografie, gebaseerd op een zorgvuldige verantwoording aan Jazzwereld aan te bieden.

Simon Korteweg rond 1986. Foto privébezit
Simon Korteweg rond 1986. Foto privébezit

Dat Jazzwereld, dat was een typerend voortbrengsel van de roerige jaren zestig, toen ook de wereld van de Nederlandse jazz op zijn kop werd gezet. In de redactie zaten rebellen als Pé Hawinkels, Peter Smids, Martin Schouten, A.J. Heerma van Voss, Bert Vuijsje, Philip Freriks en Rudy Koopmans. Na een kort medewerkerschap werd Simon Korteweg in 1968 lid van deze redactie. Om van Jazzwereld hét toonaangevende blad te maken dat de revolutionaire ontwikkelingen die zich in het land van de moderne jazz voordeden, op te tekenen.

Simon Korteweg werkte ook mee aan Nederlandse boeken over jazz. Voor Bert Vuijsje’s boek De nieuwe jazz. Twintig interviews leverde hij bijdragen, evenals voor Jazzportretten. Van Ben Webster tot Wynton Marsalis van dezelfde auteur.

Simon Kortewegs liefde voor de jazz was groots. Hij dook overal en nergens op, was de man die de jazz in cijfers en letters beschreef, altijd met uiterste precisie, daarbij geruggesteund door zijn journalistieke ervaring. Door zijn uitgebreide kennis nam hij zitting in tal van jury’s, niet alleen op jazz-, maar ook op literair gebied. Bovendien deden instanties ook wel een beroep op zijn kennis door hem zaken te laten onderzoeken. Zo schreef hij in 2006 een rapport in opdracht van de Vlaamse Gemeenschap, waarin hij onderzocht hoe een betere en consequentere steun aan de jazzsector in België er uit zou kunnen zien. Zijn conclusies waren duidelijk. Er moest meer geld op tafel komen en de sector moest zichzelf beter organiseren door minder te kibbelen, minder spijkers op laag water te zoeken en slimmer om te springen met de reeds bestaande subsidie- en financieringsstromen. Klare taal van een man die erom bekend stond nooit een blad voor de mond te nemen.

Simon Korteweg tijdens de viering van zijn 50e verjaardag. Foto privébezit
Simon Korteweg tijdens de viering van zijn 50e verjaardag. Foto privébezit

Zijn faam in België op het gebied van management en directeurschappen straalde ook door naar Nederland. Van 1989-1992 was hij voorzitter van het College van Bestuur Algemene Hogeschool van Amsterdam en van 1993-2001 voorzitter van het College van Bestuur Hogeschool van Amsterdam. Dat hield in dat hij aan de basis stond van de samenwerking tussen de Hogeschool van Amsterdam en de Universiteit van Amsterdam. Die overigens nadien bleek mislukt. Dat concludeerde Het Parool althans, dat tien jaar na Simon Kortewegs inspanningen een reconstructie deed van de poging tot samenwerking. “Het is mislukt”, zei Simon Korteweg zelf in die publicatie in 2013.

Simon Korteweg behoorde tot de intelligentsia die in de jaren zestig zoals hierboven omschreven, de jazz kwamen ‘versterken’. Of het nu een modegril was of een kwestie van pure belangstelling, schrijvers en kunstenaars volgden intensief de draai die de moderne jazz in Nederland maakte. Wat zullen zij blij zijn geweest met de komst van het Willem Breuker Kollektief en de Instant Composers Pool. Historische ontwikkelingen die zij wel dan niet in hun schrijverij en andere kunstuitingen meenamen.

De Geheime Jazzclub die elke maand bij elkaar kwam om jazzplaten te draaien. Met Henk Romijn Meijer, Henk Bernlef, Jaap de Rijke, Simon Korteweg, Leo Cuypers en Willem van Manen. Foto Frans Schellekens
De Geheime Jazzclub die elke maand bij elkaar kwam om jazzplaten te draaien. Met Henk Romijn Meijer, Henk Bernlef, Jaap de Rijke, Simon Korteweg, Leo Cuypers en Willem van Manen. Foto Frans Schellekens

Uit die intelligentsia kwam een bijzonder hofje voort: de Geheime Jazz Club. De vorig jaar overleden fotograaf Frans Schellekens legde in de jaren tachtig de leden vast voor het huis van een van hen, aan de Transvaalkade in Amsterdam. Hij noemde het gezelschap het Geheime Jazz Genootschap. De mannen kwamen bij elkaar om jazzplaten te beluisteren en van eigen commentaar te voorzien. En er over te schrijven. In het boek Een correspondentie is een briefwisseling opgenomen tussen Henk Bernlef, Remco Campert en Theo Loevendie. Een kolfje naar de hand van Simon Korteweg, want moest naar jazz niet alleen geluisterd, maar ook geschreven worden?

RINUS VAN DER HEIJDEN

 

Previous

Uitbundig feest voor klarinetten en stemmen

Next

‘Barco Negro’ geldt eeuwig

1 comment

  1. Beste Rinus, dank voor het artikel
    Ik ben van 1969, behoorlijk onder de 60 dus.Maar Simon was een bekende in ons huis. Simon en mijn vader waren maatjes. Enkele radio-opnames zijn, meen ik, in het huis van mijn ouders opgenomen toendertijd. De bandrecorder tapes (bloody Shamrock-kwaliteit) zullen nog wel ergens zweven bij mijn moeder thuis. Dank voor de foto’s.Ik ken Simon vooral van de foto uit 1986. (de charmeur die hij echt was, haha). En ja ik ken hem ook van de foto op zijn 80ste.

    De vader van Simon hebben wij ook veel op bezoek gehad. Mijn pa overleed in 2014 waar Simon nog een mooie speech hield. Dank voor je artikel.

    Hugo (naam bij de redactie bekend)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook