Soms, heel soms, bekruipt je een gevoel van kriebelende spanning als je een bepaald album in handen krijgt. Dat gevoel kan voortkomen uit nieuwsgierigheid, verwachting, verbazing of zomaar uit iets onverklaarbaars. Het heeft dan waarschijnlijk iets te maken met intuïtie: deze plaat of cd zou wel eens iets bijzonders kunnen zijn. En ja, hier is er weer een: ‘Train of Thought’ van saxofonist Guido Nijs.
Nogmaals, bij doorgewinterde muziekluisteraars doet dit ‘verschijnsel’ zich maar zelden voor. Deze recensent overkwam het weer eens toen hij kennis maakte met de elpee Train of Thought van Guido Nijs. Alleen de hoes al; hij heeft iets ondefinieerbaars, met voorop de afbeelding Suncalc 2020 van Koen Delaere. Deze beeldend kunstenaar werkt snel – meestal doet hij hooguit één dag over nieuw werk – is een enorme muziekliefhebber en is mede daardoor erg geboeid door ritme. Je ziet het in zijn werk terug en het is daarom een weldoordachte keuze van Guido Nijs om hem op de voorzijde van de hoes van Train of Thought te laten pronken. Want een fraaiere tegenstelling is nauwelijks te bedenken: twee kunstwerken, een dat in korte tijd is gerealiseerd en het andere, dat getuige de titel een lang vehikel gedachten tot werkelijkheid te maken, nodig heeft gehad.
Een ultiem verzorgde hoes, die je nieuwsgierigheid prikkelt, het kan niet de enige reden zijn om een plaat het predikaat ‘goed’ mee te geven. De inhoud, daar moet het immers om gaan. Die is bij deze elpee dik in orde. Tenorsaxofonist en basklarinettist Guido Nijs heeft zich omringd met vrienden. Muzikale vrienden en als je die hebt zoals hij mag je je gelukkig prijzen: pianist Jeroen van Vliet, contrabassist Eric van der Westen en slagwerker Pascal Vermeer zijn niet de eersten de besten. De vijf eigen stukken van de leider krijgen er een aparte signatuur door: de eigenheid en de jarenlange ervaring van de drie trekken de muziek naar aparte kaders. Er wordt niet zomaar begeleid, binnen de composities ruimen pianist, contrabassist en drummer hun eigen plek in. Met als resultaat dat je telkens weer op verrassingen stuit, onvoorspelbaar, raadselachtig soms, maar telkens dienstbaar aan de diversiteit van de stukken.
Fluegelhornspeler Koen Smits zorgt voor een prachtige aanvulling. Hij doet slechts in twee stukken mee, in Animalorama en Circle. In dit tweede stuk geeft hij krachtig weerwoord aan de tenorsaxofoon van Nijs. Om daarna ruimschoots de gelegenheid te baat te nemen om zijn visie op dit stuk te etaleren. Terwijl de andere drie onverstoorbaar hun eigen gang gaan. Opvallend is het slagwerk van Pascal Vermeer: middels zijn hihat benadrukt hij zijn concept nogal eens. Niet in het vijfde en laatste stuk, On The Edge of Everything, want dat is gereserveerd voor de basklarinet waaraan Guido Nijs het typisch sonore tot in elk detail ‘uittekent’. Het sprankelende pianospel, dat over de volle breedte van Train of Thought al uitbundig de zon liet schijnen en de uitgekiende aanwezigheid van contrabas en slagwerk maken dit – in tijd gerekend – korte album werkelijk áf.
Guido Nijs heeft deze bijzondere elpee in een oplage van slechts tweehonderd exemplaren uitgebracht. Oprecht advies derhalve: wees er als de kippen bij.
RINUS VAN DER HEIJDEN
GUIDO NIJS – TRAIN OF THOUGHT
Eigen beheer elpee
Guido Nijs – tenorsaxofoon en basklarinet
Jeroen van Vliet – piano
Eric van der Westen – contrabas
Pascal Vermeer – slagwerk
Gast
Koen Smits – fluegelhorn
