De cd ‘Still Three, Still Free’ van het trio Lazarevitch-Sluijs-Verbruggen sluit net zo ingetogen af als dat hij begint. Het laatste nummer is een respectvolle improvisatie op basis van ‘Les Barricades Misterieuses’ van de Franse barokcomponist François Couperin. Die ingetogenheid past bij de sfeer die de cd oproept: een optreden op schaal van een huiskamerconcert. Je krijgt als luisteraar de kans om als het ware in hun spel te kruipen. Geen ontsnappen mogelijk.
Die compositie van Couperin appelleert aan herkenning. Alleen, lastig te plaatsen. Totdat je ontdekt dat zo’n vierkwartsmelodie in feite in je systeem zit, zonder dat je de exacte herkomst meteen weet. Nader onderzoek met behulp van het onvolprezen Wikipedia leert dat het een rondeau voor uitvoering op klavecimbel is, wereldwijd populair voor bewerkingen voor allerhande soorten instrumenten. Klavecimbel en gitaar, tokkelinstrumenten. Mooi dat dit trio zijn album afsluit met een kleine oefening in muziekhistorie.
Op Evidence van Thelonious Monk, Law Years van Ornette Coleman en Drum Music van Paul Motian en het genoemde Les Barricades na zijn alle nummers geschreven door leden van het trio. Qua ingetogen karakter springen de opening met Georgy On My Mind en verder Sumo Time, Luna en Kandahar er uit. De gedachten aan Georgy komen niet in de buurt van Georgia. Het nummer is in zekere zin de pendant van het sluitstuk van het album, met klimmende en dalende notenreeksen. Sumo Time getuigt niet echt van een zwaarlijvige worsteling. De associatie is eerder met een fijnzinnige Japanse aquarel, mede doordat Ben Sluijs hier fluit speelt. Meer oosterse sfeer in Kandahar, zij het heel bescheiden. Net als Kandahar zou je de licht walsende compositie It Should Have Been A Normal Day zomaar eens terug kunnen horen als titelmuziek van bijvoorbeeld een documentaire.
Letterlijk de enige dissonant op de cd van het trio Lazarevitch-Sluijs-Verbruggen is Matter. Een kort stuk van ruim een minuut werkt als een wekker, om je bij de les te houden. En ja, als muzikant wil je ook weleens wat. Zo’n les krijg je onder meer bij de uitwerking van Evidence van Monk. Die eigenwijze pianist wist als geen ander van wanten als het ging om hoekige en wringende akkoorden. Het trio doet er nog een schepje bovenop, waardoor een soort Monk in het kwadraat ontstaat. Ornette Coleman zijn compositie krijgt daarentegen een milde aanpak met een aanpak à la blues. Drum Music is een voorzichtige, voetje-voor-voetje-verkenning, een duet tussen de alt van Ben Sluis en Serge Lazarevitch, dat geen elkaar aftroevend duel wordt.
Still Three, want het coronavirus speelde het trio Lazarevitch-Sluijs-Verbruggen niet uit elkaar. Still Free bleven ze in hun muzikale uitingen. Als de uitkomst van de epidemische beperkingen dit soort optredens in huiskamerformaat is, dan gaan we in veel clubs en in de kleine zalen van festivals mooie tijden beleven. Inspirerend voor musici én voor publiek. Hoort, hoort!
Echter, toch maar meteen even op deze plaats, mede in het belang van promotie en optredens en cd’s, een algemeen en welgemeend advies. Voor wie die schoen past, trekke hem aan: heb iets (…) meer aandacht voor het aan de man brengen van je talenten en je mooie muziek. Geef overzichtelijke, gerichte informatie, via website en op papier. Omdat bijvoorbeeld een schimmig A4-tje met een rafelige print bij de cd geen recht doet aan een uitgave die met hart en ziel gemaakt is.
JAN BOL
SERGE LAZAREVITCH,
BEN SLUIJS,
TEUN VERBRUGGEN
STILL THREE, STILL FREE
Rat Records
Serge Lazarevitch – gitaar
Ben Sluijs – altsaxofoon, altfluit
Teun Verbruggen – slagwerk, elektronica
