Who Knows The Whereabouts? Dat is voortdurend de vraag van dopingcontroleurs. Waar verblijven de sporters die we moeten kunnen controleren? Wat doen ze allemaal? Topsporters moeten hun handel en wandel elk uur van de dag kunnen verantwoorden. Over dat soort vragen geeft de cd ‘Who Knows’ van The Whereabouts geen uitsluitsel. Wat de leden van het trio juist wel leveren is gitaardoping, puur, onversneden, verslavend, opwekkend.
Wanneer het weer even tegenzit, nat, koud en somber. Als het vals plat van het thuiswerken net te veel is. Die dag dat je echt niets nieuws kunt bedenken voor de warme hap….. Zet dan Who Knows van The Whereabouts op. De zon schijnt meteen als nooit tevoren, de Mont Ventoux blijkt een molshoop en je bestelt gewoon een keer een goeie grote pizza.
Heerlijk hoe dit trio met zijn vakmanschap je humeur opvijzelt. Ook voer voor gitaristen om lekker mee te gaan zitten pielen. Bijvoorbeeld met de eerste twee nummers van het album, het licht funky The Rising of het wat filosofische Pegar waar je als het ware je eigen akkoorden mooi op kunt plakken. Het daarop volgende Deus Ex Machina is wat veeleisender. De ontknoping van het nummer doet de titel eer aan. Na heel ruimtelijk opgenomen gitaarwerk en een kleine uitstap met trillers à la The Shadows wordt het swingen en geven de gitaristen hun veelzijdige ervaring in de popmuziek prijs. Die gedegen ervaring hoor je ook terug in Home, Free Run en The Wimp. Je ziet ze er zo mee op een groot festival als Lowlands of de Zwarte Cross staan en het hele publiek aan het dansen krijgen.
Homo Interruptus betekent enigszins plaats rust, voorafgaand aan Post Modern Charlie en Scoville. Dat zijn zwaar funky nummers met vette vervormde geluiden uit het effectenregister. Nummers die wat ingewikkelder zijn voor onbekommerd dansen, maar ze brengen je wel in beweging. Tot slot een ode aan Charlie Haden. Een terecht en heel stemmig eerbetoon aan deze heel bijzondere en nogal introverte bassist die naam maakte met het iconische Liberation Music Orchestra (elpee 1969), zijn fameuze Quartet West en zijn inpassingen van filmmuziek in nieuwe composities.
In Zutphen vind je een winkel met een nostalgisch interieur, waar ze een onwaarschijnlijk grote variatie aan thee verkopen. De Pelikaan verpakt zijn thee sinds jaar en dag in zakjes met daarop de leus ‘Het geheim van een opgewekt humeur’. Elke keer, met het zetten van een pot thee deel je dat geheim. Gitaardoping van The Whereabouts past daar prima bij.
JAN BOL
THE WHEREABOUTS
WHO KNOWS
PIP Records
Janos Koolen – gitaar
Lucas Beukers – basgitaar
Arthur Bont – slagwerk
