‘Falling Grace’ is het zevende album van de in Grenoble geboren en opgegroeide gitarist Romain Pilon. De Fransman werkte eerder met vele verschillende moderne Amerikaanse jazzgrootheden zoals tenorsaxofonisten Seamus Blake, Walter Smith III & Ben Wendel, drummer Brain Blade, bassiste Esmeralda Spalding, trompettist Chris Scott en organist Sam Yahel. Pilon weet dus van de hoed en de rand.
Op dit album, voornamelijk gevuld met jazzstandards uit het Great American Songbook, wordt hij begeleid door de Frans-Israëlische contrabassist Yoni Zelnik en drummer Jeff Ballard die we het best kennen van zijn werk met de pianisten Brad Mehldau, Chick Corea, Ray Charles, gitarist Pat Metheny en bassist Avishai Cohen.
Het trio speelt ingetogen en behoedzaam, maar toch sterk overtuigend. Het vraagt ongelofelijk veel lef om zo weinig noten te spelen en toch zoveel te kunnen zeggen. De improvisaties zijn van zeer hoog niveau en sterk geïnspireerd op het wat introvertere werk van Pat Metheny; duidelijk een heel grote invloed op Romain Pilon. Dat is natuurlijk geen wonder wanneer je in acht neemt dat Pilon op het gerenommeerde Amerikaanse muziekinstituut Berklee met groot succes afstudeerde en waar Pat Metheny’s mentor, vibrafonist Gary Burton lange tijd de scepter zwaaide met bassist Steve Swallow als belangrijke partner. Nu is Pilons collega Walter Smith III daar een beetje de baas.
Op Falling Grace (met het titelstuk dat is geschreven door de genoemde Steve Swallow als opener) is alles super gecontroleerd met de precisie die heel gangbaar is in de meeste nieuwe Amerikaanse jazz. En daar mist het album precies wat spanning en avontuur; het ontbeert een scherp randje. Het mist gewoonweg wat vette blues en soul.
Standards spelen is sowieso een behoorlijke uitdaging voor jazzmusici, omdat er nauwelijks iets nieuws aan toe te voegen valt. De muzikale ideeën zijn vaak al onbewust sterk voorgekauwd en versies van versies van versies van de originele compositie. Het vergt een enorme muzikale persoonlijkheid om van standards iets bijzonders te maken. Alleen de allergrootsten uit de moderne jazz kunnen dat en dat is hier niet het geval.
Op dit album ga je geen heel vernieuwende, inspirerende aanpak van dat materiaal vinden. Zo erg is dat niet, want er is toch nog veel moois te beluisteren. De klank van Pilon is erg mild, zachtaardig, vriendelijk en onontkoombaar jazzgitaar. Geen andere klankkleur passeert de revue. Zijn melodische lijnen zijn indrukwekkend en sprekend. Contrabassist Yoni Zelnik speelt erg duidelijk met een sterke ritmische opvatting die goed mengt met de zachte klank van Pilon. Ook zijn geluid is redelijk omfloerst en bevat weinig directe helderheid, maar blijft ijzersterk overeind in dit trio. Zelnik speelt losjes, redelijk frivool en licht, met oog voor detail, dienstbaarheid en flair.
Jeff Ballard is gewoonweg een meesterdrummer met een prachtige opvatting en smaak. Hij tilt het trio naar maximale hoogte. Zijn geluid is nergens groot en dik maar altijd ondersteunend creatief, percussief, puntig en direct. In de mooie mix is ook veel ruimte voor zijn bekkengeluid, want in dat deel van het geluidsspectrum opereert hier niemand anders. Ook zijn snaardrumgeluid is uitermate licht en helder en past uitstekend.
De manier waarop het trio samenspeelt laat horen dat ze blindelings op elkaar, in het volste vertrouwen, durven te leunen. Het spel is nagenoeg volkomen in rust en kalmte met alle ruimte en tijd; ook in de wat vlottere stukken.
De mooiste composities op dit album zijn Lament van J.J. Johnson, Textures van Herbie Hancock met een mooie bas-ostinaat en Golden Earrings van Young/Evans & Livingstone, want daar komt de klankkleur het meest tot zijn recht. Harmonisch (de manier waarop akkoorden elkaar opvolgen) het spannendste stuk is ongetwijfeld Nicolette van de Canadese trompettist Kenny Wheeler. Daar komen de spelopvatting van Pilon en Co het dichtst bij hun eigen muzikale taal.
ERIC VAN DER WESTEN
ROMAIN PILON
Falling Grace
Jazz & People
Romain Pilon – gitaar
Yoni Zelnik – contrabas
Jeff Ballard – drums
