De Franse maar in België woonachtige gitarist Benjamin Sauzereau heeft twee juweeltjes van albums afgeleverd. Onder de naam ‘Les Chroniques de l’Inutile’ (de kronieken van het nutteloze) zagen ‘Virgule’ (2015) en ‘L’Occurence’ (2021) het licht. Het samenspel op beide albums is verbluffend, vol inspiratie en dedicatie. Dit is jazz van het allerhoogste niveau.

Alle stukken op twee na zijn door Sauzereau geschreven en hinten soms een klein beetje naar het oudere en wat meer  experimentele ensemblewerk van Bill Frisell, de Amerikaanse gitarist die jazz en country op zo’n innovatieve manier samenbracht. In zijn composities laat Sauzereau veel ruimte  voor zijn medemusici die zich op hun beurt geweldig van hun taak kwijten. Het ensemble ontwikkelt daardoor zijn volledig eigen klank en zet zijn stempel als representant van een klankkleur die je écht Europees kunt noemen. Weliswaar gelinkt aan de genoemde Afro-Amerikaanse muziektraditie, maar geëvolueerd naar een nieuw soort idioom dat bij ons in Europa erg goed gedijt.

Virgule is opgenomen in de studio en L’ Occurence is een live-opname, maar op beide albums is de geluidskwaliteit fenomenaal. Geweldig in balans en helder met weinig galm. Het is een lust voor het oor: je hoort de aandacht die aan de mix en mastering gegeven is. Op het studioalbum is de plaatsing van de instrumenten mooi, met de tenorsaxofoon en gitaar aan de linkerkant en de fluit en piano meer rechts; drums over de volle breedte en de contrabas ietsjes aan de linkerkant uit het midden. Alles is met zorg en aandacht gedaan en gekozen.

Het klankbereik en de dynamiek van het ensemble is groot en gaat van enigszins folkachtig naar free jazz en hectische grote-stadsimpro via verschillende stappen er tussenin. De musici weten de juiste toon telkens weer te raken. De veelzijdigheid in instrumentatie levert een breed spectrum op aan klankbeeld en dat werkt perfect met de composities die Sauzereau schreef. Hij is een goede schrijver want weet telkens weer een specifieke draai aan het materiaal te geven, waardoor je soms van de ene in de andere improvisatie valt zodat de improvisatie een integraal onderdeel van de compositie is.

Met het muzikale touché van pianist Eric Bribosia, het geweldig krachtige, met lef gelardeerde contrabasspel van Lennart Heyndels en de inventieve maar functionele drummer Jens Bouttery overheerst er nergens een stijlcomponent of een doorgaande beweging. Alles is los en vrij, maar volkomen binnen de lijnen van de composities en regelmatig adembenemend goed en mooi. Het thema van het laatste stuk Robert Mikulandric van L’Occurrence is dramatisch indrukwekkend en dreigend. Ensemblespel in optima forma.

In William (Harrison Bonney), het swingende derde stuk op Virgule is aanvankelijk de rimshot (een slag met de drumstick op de zijkant van de snaredrum)  een soort centraal metrum waaromheen de instrumenten uiterst fraai dansend hun eigen verhaal vertellen.  Tenorsaxofonist Gregor Siedlspeelt alleen op Virgule mee, terwijl Erik Bogaerts op altsaxofoon en klarinet en Pierre Bernard op fluitenook op het live-album te horen zijn. Ze zijn zonder twijfel allen aan elkaar gewaagd en mengen op prachtige wijze hun melodielijnen tot een solide geheel.

De Belgische muziekwereld heeft al veel geweldige jazzmusici de wereld in geslingerd. Op een of andere manier lukt het onze zuiderburen om een constante stroom aan heel hoge kwaliteit musici te produceren met een sterke eigen persoonlijkheid. Ook Benjamin Sauzereau hoort in het rijtje te komen van Aka Moon, Toots Thielemans, Michel Herr, Jef Neve, Philip Catherine etc. Beter een goede buur dan een verre neef is hier helemaal van toepassing. Mogen we nog maar veel van deze Franse Belg horen!

ERIC VAN DER WESTEN

 

LES CHRONIQUES DE L’INUTILE
VIRGULE

El Negocito

Benjamin Sauzereau  – gitaar
Pierre Bernard – fluit en basfluit
Eric Bogaerts  – altsaxofoon en klarinet
Gregor Siedl – tenorsaxofoon
Eric Bribosia – Fender Rhodes en piano
Lennart Heyndels – contrabas
Jens Bouttery – drums en zingende zaag

 

LES CHRONIQUES DE L’INUTILE
L’OCCURRENCE

El Negocito

Benjamin Sauzereau – gitaar
Pierre Bernard – fluiten
Eric Bogaerts – saxofoons
Eric Bribosia – keyboards en piano
Lennart Heyndels – contrabas
Jens Bouttery – drums en keyboards

 

WWW . SAUZEREAU . COM

Previous

Claudio Scolari’s ‘Cosmology’ gaat nergens over

Next

Jazz te Gast moet klein blijven en heel groot worden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook