“Ernest, heb jij een foto van Hein van de Geyn?” “Ja, natuurlijk, wanneer moet je ‘m hebben?” “Over twee dagen, dan is de deadline.” Als je geluk had, rolde de foto, samen met Ernest Potters twee dagen later over de deurmat. “Mooi op tijd, hè”, lachte hij dan. We wisten beiden waarom. Want deadlines, daar had hij een hekel aan. Nu is Ernest dood, 68 jaar mocht-ie worden.
Toen JazzNu werd opgericht, in 1978, stond Ernest Potters zomaar aan onze Tilburgse deur. Of we nog een fotograaf nodig hadden? Nou, hij kwam als geroepen, dat kon je wel zeggen. Want ook toen was het al zo dat (kleine) vakbladen door idealisten werden gemaakt en aan die categorie gingen geldschuivers voorbij. Dit maakten we Ernest dan ook meteen duidelijk: geen geld voor zijn bijdragen. Maar dat was geen enkel bezwaar: het ging hem niet om de poen, hij wilde zijn foto’s kwijt en zijn muze, jazzmuziek, dienen.
Vanaf de eerste journalistieke zielenroerselen van JazzNu was Ernest Potters erbij. Hij ging naar concerten, vergezelde journalisten naar interviews, fotografeerde platenhoezen om JazzNu ze later zo voordelig mogelijk te laten publiceren. En kwam vaak, heel vaak ter redactie om zijn mening te spuien over de publicaties. Die waren nogal eens kritisch, niet altijd terecht maar immer geuit vanuit zijn liefde voor de jazz. Daaruit kwam ook voort dat hij nieuwe ideeën voor artikelen aandroeg die dan werden verfraaid met foto’s van zijn hand. JazzNu maakte er dankbaar gebruik van.
De bekendheid van Ernest Potters groeide snel. Er kwamen opdrachten van bladen als Muziekkrant Oor en Hitkrant. Maar ook dagbladen maakten gebruik van zijn diensten, waaronder de Volkskrant en NRC. En de Nederlandse Spoorwegen die Potters een reuze opdracht gaven voor fotoreportages over treinreizen in Nederland en daarbuiten. De fotograaf, die uit een artistieke familie kwam – zijn vader Henk en moeder Lies waren in Brabant bekende pottenbakkers, zijn broer Paulus draait als pianist mee in het Nederlandse jazzmilieu, een andere broer houdt zich ook bezig met pottenbakken – trouwde met danseres/choreografe Nora van den Eeckhout. Samen startten zij in 1980 Het Danshuis in de binnenstad van Tilburg. De foto’s die Ernest Potters daar maakte waren even trefzeker en oogstrelend als die uit de wereld van de jazz.
Dat laatste was geen wonder, want de fotograaf had een turbo-oog voor details. Een treffend voorbeeld maakte de schrijver van dit artikel mee, toen hij Michael Moore ging interviewen omdat deze de Boy Edgarprijs kreeg toegewezen. Ernest ging voor de foto mee naar Amsterdam. Toen we in de kersttijd daar aankwamen, werden we door de partner van Michael Moore binnen genood: Michael zou zo terug zijn van een boodschap. Dat was ook zo, de saxofonist/klarinettist kwam langs de brandtrap naar boven met in zijn armen een reuze kalkoen. Michaels hoofd en de kalkoen kwamen met elke trede verder boven het raam uit: klik zei de camera van Ernest en hij had weer een van de mooiste foto’s uit zijn zo rijke oeuvre.
Langzaamaan echter werd de drang om te fotograferen minder. Ernest Potters ging zich meer bezig houden met het naar de hemel tillen van Het Danshuis, maar toen dat slechts ten dele lukte en het werd opgeheven, installeerde hij in de leegkomende ruimte Ruimte X, een broedplaats voor kunstenaars van allerlei slag. Er werd gerepeteerd, er waren voorstellingen en concerten, de uitgeverij TeleXpress vond er onderdak. Opgericht door Potters, die er onder meer een merkwaardig maar heel mooi boek over Jan Pijnenburg uitbracht, een legendarische wielrenner uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
Ernest Potters was ook niet te beroerd om de strijd met overheden aan te gaan. Plaatselijke waren zijn favoriete tegenstanders, maar ook provinciale kregen de fotograaf/kunstenaar soms te dikwijls naar hun zin over de vloer. En ook deze kant van de zo veelzijdige Potters kwam voort uit liefde: liefde voor zijn stad en de provincie Brabant waarin hij leefde. Maar ook het fotograferen kwam weer op gang. Ernest Potters legde zijn vakmanschap in foto’s van architectuur en de openbare ruimte. In opdracht van de provincie verzorgde hij vorig jaar, samen met collega-fotograaf Wil van Dusseldorp, het fotoboek Het nieuwe ritme van Tilburg. Ook de kermis, een facet waarmee de stad Tilburg in ruime kring bekendheid verwierf omdat het elk jaar de grootste kermis van de Benelux binnen zijn grenzen haalt, kroop in het binnenste van Ernest Potters. Hij organiseerde mede exposities over de kermis en legde alles wat daar gebeurde, in kleurrijke en klinkende foto’s vast.
Enkele weken geleden werd Ernest Potters getroffen door een herseninfarct. Na een operatie traden er complicaties op, waaraan hij op 10 augustus overleed.
RINUS VAN DER HEIJDEN
