Het album ‘We Have A Dream’ opent met ‘New Old Paths’, een filmische compositie met een enorm rijke orkestratie. Het is een aankondiging van een zich ontwikkelend muzikaal epos, met meteen een mooie rol voor de ritmesectie die een riffachtige jazzrock-feel neerzet.
Dit gebeurt met een vibrafoonsolo die uiteraard door het hele orkest begeleid wordt naarmate de solo vordert, maar het wordt nergens abstract. Het swingt, beweegt, is spannend qua klankbeeld en hectiek en eindigt met een fraaie cellosolo die vanuit een 12/8-motief het volgende stuk Touching lanceert met een doorgetrokken rol voor de cello. Dat vloeit heel romantisch over naar het bombastische Between Dances met aanvankelijk een mooie solistische rol voor de fluit van Heinrich von Kalnein en later een mooie trompetsoloplek als de mastodontenrally tot rust is gekomen.
Het is allemaal heel filmisch en zou zo onder een jaren 50/60-film passen, ware het niet dat de geluidskwaliteit hypermodern goed is. Alles is kraakhelder en het orkest klinkt krachtig en diep. De vergelijking met het Metropole Orkest dringt zich her en der op, maar We Have A Dream is veel symfonischer en beeldender dan wat het Metropole doorgaans brengt. Deze muziek is duidelijk geschreven als speciale suite voor dit orkest: het is geen bewerking of arrangement. En het klinkt als een klok.
Soms wat meer Nina Rota-achtig, dan weer wat meer cartoonesk Amerikaans (Powerhouse Looney Tunes) met veel wendingen en spannende afslagen. Er is ook veel ruimte voor de verschillende solisten die in het hele werk zijn ingebed. Echt mooi geschreven: je zoekt naar de compositie en vindt de improvisaties. Het is altijd erg inspirerend wanneer compositie en improvisatie naadloos in elkaar overlopen.
Miniatuurtjes zoals War gaan via de drums en percussie over naar Dry Soil, waarin Igor Stravinsky knipoogt in de openingsfase en het eindigt met Maurice Ravel. Smaakvol gejat! Revolution is een prachtige compositie die de melancholiek van de Midden-Oosterse klankzetting gebruikt om daarmee weer een heel ander kleurenspectrum te etaleren.
Emilio Sampaio (1984) is een in Sao Paolo (Brazilië) geboren gitarist/trombonist en heeft een enorm rijke staat van dienst. Hij werkte al met vele grote orkesten met name in Duitsland en Brazilië en heeft als artistieke missie de interactie tussen mensen. Hij deed zijn doctoraal aan de Universiteit van Graz, waar hij als onderwerp het gebruik van improvisatie voor een groot symfonieorkest had. Dit album is daar dus direct een gevolg van.
Zijn kompaan in dit project is de Duitse saxofonist/fluitist Heinrich von Kalnein die al decennia in Oostenrijk bivakkeert en die wellicht gekend is via het gerenommeerde Vienna Art Ensemble: één van de belangrijkste Europese ensembles van de laatste vijftig jaar.
Zo krachtig en imponerend als het Vienna Art Ensemble kon zijn is dit orkest niet, maar het heeft zeker groot bestaansrecht en het is een fraai stuk werk dat Sampaio aflevert. Het is hem gelukt een brug te slaan tussen verschillende traditionelere muziekculturen en de composities zijn sterk en verfrissend. Er is veel spannends te beluisteren, maar het gaat soms nèt even niet diep en ver genoeg; het momentum vervliegt soms iets te snel in het wat neutralere, rijke orkestrale klankbeeld. Waardoor de impact van bijvoorbeeld de improvisaties in deze muziek soms een klein beetje achterblijven bij de potentie die ze hebben.
ERIC VAN DER WESTEN
EMILIANO SAMPAIO JAZZ SYMPHONIC ORCHESTRA
We Have A Dream
Alessa Records
Emiliano Sampaio – gitaar, trombone en orkestleider
