Sebastiaan Visser, pas 23 jaar oud, is een drukbezet baasje. Komt omdat hij een allesdoener is. Hij heeft een eigen muziekstudio in Zwolle, waar hij repeteert, dingen uitprobeert, muziek opneemt, mixt en produceert. Zijn gitaar is daarbij zijn gereedschap. De muziek die hij speelt beweegt zich tussen jazz en rock en is van eigen hand. Zijn voorbeelden zijn grote namen uit de jazz, onder wie Allan Holdsworth, John McLaughlin en Mike Stern. Hij is leider van een eigen kwartet, maar speelt met evenveel gemak mee met een hiphop-artieste als Jarlentji en ook voor pop, rock, soul en fusion draait hij zijn hand niet om. Daarmee is hij een duidelijke representant van de huidige, aanstormende generatie jazzmusici, die het vertikken om in hokjes te denken.

Sebastiaan Visser en Deborah Slijkhuis zijn meer dan elkaars muzikale compagnons.

Waar ben je op dit moment mee bezig?
Met het mixen van mijn eerste album In the Box. Ik speel af en toe ook bij de alternatieve muziekartieste Jarlentji en ben bezig een album op te nemen met Koi Forest. Het komt dit jaar uit.

Welke herinneringen aan je carrière zijn je het dierbaarst?
Spelen met Koi Forest op het Bevrijdingsfestival in Zwolle. En ook toen we vorig jaar met Deborah Slijkhuis Group in het Bimhuis speelden.

Waarom doe je graag wat je doet?
Ik krijg een ontzettend goed gevoel van muziek. Dat komt voornamelijk door de artiesten met wie je speelt. Het goede gevoel komt er dan vanzelf uit.

Wanneer is je passie voor jazz ontstaan?
Toen ik me aan het voorbereiden was voor de auditie aan het Conservatorium in Zwolle. Ik was toen bijna 18 jaar. Ik maakte er voor het eerst kennis met de muziek van echte jazzmusici zoals Wayne Shorter en John Coltrane.

Sebastiaan Visser: “Ik vind inspiratie in het bos, op de fiets, in de trein en het vaakst door muziek, die inspireert me het meest.”

Van welke ontwikkeling in de jazzgeschiedenis had je onderdeel willen zijn?
Ik denk van de periode van de jazzfusion in Engeland aan het begin van de jaren tachtig. Met gitaristen als Allan Holdsworth en de latere John McLaughlin. Die tijd heeft iets speciaals voor mij.

Wat is het bizarste dat je ooit mee hebt gemaakt tijdens een concert?
Dat was tijdens ons optreden met Koi Forest, vier jaar geleden. We speelden in de winkel van de vader van een van ons, zonder publiek. Er kwam een soort vrachtwagenparade door de straat. Het enige wat je hoorde was de muziek en het lawaai van die vrachtwagens. Was heel bijzonder.

Waar vind je inspiratie?
In het bos, op de fiets, in de trein en soms in mijn hoofd. Maar het vaakst door muziek, die inspireert me het meest.

Wat is het spannendste dat je ooit hebt ondernomen?
Het op eigen kracht opnemen van mijn eerste album In the Box. Daar heb ik zo goed als alles zelf voor gedaan. In de studio heb ik een kist gebouwd, waardoor ik het gitaargeluid ‘luchtdicht’ kon opnemen. In die kist stond alleen de gitaarbox. Iedere muzikant kon zichzelf horen, zonder dat een ander instrument ‘doorlekte’. Creatief en technisch gezien was dat een grote uitdaging. We hebben dat in twee dagen gedaan. Het voelde aan alsof je over een grote heuvel heen moest. Het thema van het album is ‘alles zelf doen’.

Sebastiaan Visser: “Louis Cole geeft mij de bevestiging van de muzikant die ik ben om gewoon door te werken.”

Welk muziekstuk of album heeft voor jou een speciale betekenis?
Op dit moment Quality over Opinion van Louis Cole (uit 2022). Twee jaar lang heb ik ook ontzettend vaak geluisterd naar Atavachron (uit 1986) van Allan Holdsworth. Dat heeft mij veel betekenis bijgebracht. Ik ben een grote fan van Louis Cole, hetgeen hij naar buiten brengt is zo diepgaand en zwaarwichtig. Hij geeft mij de bevestiging van de muzikant die ik ben om gewoon door te werken.

Wat neem je altijd met je mee?
Mijn laptop en agenda. En een nagelvijl, zodat ik de nagels van vier vingers van mijn rechterhand tot een soort plectrum kan vijlen. En ik heb ook altijd een setje nepnagels van Kruidvat bij me, voor het geval dat een van mijn nagels breekt. Daar heb ik speciale lijm voor. En mijn Sennheiser-koptelefoon heb ik altijd bij me, op de fiets, bij het opnemen van muziek, mixen – voor alles.

Welke actualiteit heeft je aandacht?
De poes die we hebben. (‘We’ is Sebastiaan Visser en Deborah Slijkhuis, rvdh) Een paar dagen geleden raakte zij gewond, heel zielig. Nu moet het haar weer aangroeien en moet zij aansterken. Er zijn ook problemen met haar blaas. Zij plast hier en daar tegenaan. Het is dus wel een beetje een probleem het dier te verzorgen. Maar meestal is er niets aan de hand.

Wie is je grote voorbeeld buiten de jazz?
Dave Grohl, de drummer van Nirvana en frontman van Foo Fighters. Hij is een multi-instrumentalist. Op jonge leeftijd wilde ik drummer worden, vandaar. Ik vind Dave een unieke songwriter en producer. Hetzelfde geldt voor Jeff Lynne, zanger van Electric Light Orchestra (ELO) en ook multi-instrumentalist. Hij heeft met The Beatles en vele anderen gewerkt en ook solo-albums geproduceerd. Phil Collins vind ik een dijk van een drummer en superbreed. In zijn werk met Genesis is zijn creatieve kant echt uit geplooid.

Wat intrigeert je aan je instrument?
Alles wat je ermee kunt, is onzichtbaar. Een piano heeft dat ook, maar een gitaar nog meer. Met een gitaar moet je meteen iets kunnen om te kunnen spelen. Dingen die echt bijzonder zijn, komen soms uit hele rare plekken. Dan doe je iets met je vingers wat je niet kunt uitleggen. Maar het gebeurt wel.

Sebastiaan Visser: “Onze poes raakte een paar dagen geleden gewond, heel zielig. Nu moet het haar weer aangroeien en moet zij aansterken.”

Wat heb je geleerd van je muziek?
Dat zij verandert, zich ontwikkelt, daar is niet aan te ontkomen. Als je een stuk hebt geschreven en je komt er na twee maanden weer bij uit, klinkt het heel anders. Daar moet je mee leven. Muziek kent wendingen die een weerspiegeling zijn van jezelf.

Wat wilde je vroeger altijd worden?
Ik denk drummer. Misschien toen ik kleuter was, vuilnisman. Ik zei tegen mijn ouders: ik wil graag drummer worden, maar niet als beroep. Nu weet ik dat ik aan die periode met drums, ook op een andere manier iets kan hebben.

Wanneer ervaar je de vrijheid te falen?
Als ik met mijn kwartet speel. Dan heb ik echt het gevoel dat dit niets uitmaakt. Ik kantel wel eens over de kop, maar het komt altijd goed. Als je nooit eens iets probeert…

Welke ontwikkeling in de jazz juich je toe?
Dat er steeds meer mensen komen, die door de techniek zelf gaan produceren en opnemen. Dat haalt een bepaalde financiële drempel weg. Dan ga je als muzikant eerder zelf aan de slag. In een goede studio kunnen werken is het beste, maar je kunt daar zelf ook naar toeleven. Ik ben al best bekwaam in allerlei instrumenten opnemen en die te verwerken in de muziek.

Met wie werk je graag samen?
Met Deborah Slijkhuis. Ik heb nog nooit zo’n klik met iemand gehad.

Sebastiaan Visser: “ik zou in de toekomst een groter deel van mijn leven aan optredens willen besteden.”

Welke dromen liggen nog voor je?
Veel optreden. Ik ben al goed op weg, maar ik zou er in de toekomst een groter deel van mijn leven aan willen besteden.

En toen deed zich iets onvoorspelbaars voor. Bij de laatste vraag noemde Sebastiaan een ‘onbekende’ naam als de volgende JAZZ-tafette stokjesdrager. Omdat JazzNu met deze rubriek graag wil raken aan de wat diepere gronden van jazzmuziek, vroegen wij om een andere stokjesdrager. Die kon Sebastiaan Visser niet noemen, omdat hij (vanwege zijn leeftijd?) te weinig jazzmusici kent. Daarom neemt JazzNu – hopelijk voor één keer – het heft in handen en kiest zelf een volgende kandidaat voor JAZZ-tafette.

Aan wie geeft JazzNu het Jazz-tafette stokje door?
Aan Teus Nobel. De trompettist timmert zó hard aan zijn muzikale weg, dat het hoog tijd wordt dat hij in deze rubriek zijn zegje kan doen. Teus Nobel is daarbij iemand die de diepere gronden van de jazzmuziek onderzoekt en in zijn trompetspel uitgebreid tot uitdrukking brengt. Precies waar JazzNu een zwakke plek voor heeft.

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS

Previous

Fred Hersch en zingende Esperanza Spalding met loepzuivere jazz

Next

Jazz in Duketown 2023 brengt ijzersterk programma

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook