Het duurde deze avond tot het voorlaatste stuk van het concert, voordat tenor- en sopraansaxofonist Joshua Redman écht in vuur en vlam raakte. Niet dat Paradox daar mee zat, want de bijna uitverkochte zaal reageerde vanaf de eerste noten uitzinnig. Het was duidelijk dat de 46-jarige Amerikaan niets slechts kon doen. Dat was natuurlijk ook niet nodig, want Redman staat voor onvervaarlijk vakmanschap. Hetgeen ook gold voor zijn begeleiders; Reuben Rogers op contrabas en Gregory Hutchinson op slagwerk. Daarmee was een mooi concert gegarandeerd. Dat overigens het tweede van de dag was, want het Joshua Redman Trio had ’s middags ook al geconcerteerd in muziekpodium Paradox.
Een avondconcert echter dat niet altijd voor zielebrand zorgde. Met name de aanloop om het optreden naar het juiste spoor te leiden, nam nogal wat tijd in beslag. De academische benadering van Redman, waarbij je bijna kon dromen hoe contrabas en slagwerk daarop zouden reageren, werkte een grote voorspelbaarheid in de hand. Het intensief vanaf papier spelen droeg ook niet bij aan spontaniteit en emotionaliteit.
Een voorbeeld van die leerstellige behandeling van het materiaal was het stuk Floppy Disk, waarin Joshua Redman korte, funky lijnen blies op zijn tenorsaxofoon, die langzaam in elkaar werden verweven. Je verwachtingen werden er volledig mee ingelost. Evenwel niets meer dan dat. Hetzelfde gold voor de compositie Ghost. Een geheimzinnig klinkend intro van contrabas en slagwerk was de opmaat voor de sopraansax van Redman om uiterst melodieus een ongebreideld stuk vakmanschap te showen. Het leek er verdraaid veel op dat het Joshua Redman Trio naar Tilburg was getogen om de jazztraditie eens flink van jetje te geven.
Er kwam hoop bij Blackwell’s Message van Joe Lovano. Joshua Redman greep ermee terug op het verleden van zijn vader, tenorsaxofonist Dewey Redman. Die speelde in de jaren tachtig van de vorige eeuw in het befaamde Old and New Dreams, waarin ook slagwerker Ed Blackwell huisde. Componist Lovano verwees ermee terug naar die tijd, Joshua Redman tilde het stuk naar het heden.
Zijn eigen compositie Back East bracht een ommekeer in het concert. Wat volgde was een uitbraak uit het voornamelijk wat brave spelmateriaal en ook de vaart sjeesde naar het niveau up-tempo. Joshua Redman zette een verschroeiende solo in, waarin contrabas en slagwerk zich evenzeer thuis voelden als in wat zich eerder afspeelde. Prachtig was hierna de vertolking van My Foolish Heart, een ballad waarin het academische spelniveau van het trio volledig tot zijn recht kwam.
Er volgden twee toegiften: Silly Little Love Song en een eigen vertolking van Pent-Up House van Sonny Rollins. In beide stukken ging het deksel van de stoompan en ontpopte het concert zich tot een waar muziekfestijn. Dat werd nog versterkt door de citaten uit Salt Peanuts van Charlie Parker die Joshua Redman door zijn spel strooide. Zoute nootjes die vader Dewey in zijn tijd heel wat vaker op tafel zette.
RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld: STEF MENNENS
Joshua Redman Trio, Paradox Tilburg, 12 april 2015
Joshua Redman tenor- en sopraansaxofoon
Rueben Rogers contrabas
Gregory Hutchinson slagwerk
