Thomas Pol is een Nederlandse contrabassist en basgitarist die twee jaar in New Orleans doorbracht en de daar opgedane ervaringen vastlegde op de cd ‘Thomas Pol – In America’. De patserige hoes – een variant op de bekende Amerikaanse poster ‘I Want You For US Army’ – verraadt al voor een deel waar de inhoud van de schijf naar toegaat: naar branie-achtige muziek, waar je met de vinger waarmee Pol op de hoes naar de eventuele kopers priemt, moeiteloos doorheen prikt.

jn_thomaspol_largeDe 26-jarige Thomas Pol volgde van 2013 tot 2015 een voortgezette muziekopleiding in New Orleans na zijn studie aan Codarts Conservatorium in Rotterdam. In New Orleans ontmoette hij een groep musici waarmee hij Thomas Pol – In America opnam. De plaat valt uiteen in drie delen, die volgens de leider zelf alle wortelen in de jazz. Daarin schuilt echter het grote manco van deze plaat: er is weinig of geen jazz op te ontdekken. Thomas Pol en de zijnen rijgen het ene cliché na het andere aaneen. Er valt nauwelijks één originele noot waar te nemen. Eerder lijkt het erop dat de twaalf stukken uit oerdegelijk jatwerk zijn samengesteld. Waarvoor dan niet alleen Thomas Pol die zes composities voor zijn rekening neemt, maar ook de overige bandleden verantwoordelijk zijn.

Thomas Pol beoogt een doorsnee te geven van de muziek zoals die nu in New Orleans ten gehore wordt gebracht. Het zal best. Maar wat dat in de muzikale praktijk betekent is oude koek: de eerste vier stukken van de hand van Pol zelf zijn clichés uit rockmuziek en jazzrock. Ontelbare malen vertolkt door musici van velerlei pluimage. Derhalve geen muziek van nu, maar klanken die al een dikke veertig jaar meegaan en moe van zichzelf zijn geworden.

Thomas Pol beweert glashard dat de volgende vier stukken, waarvoor zijn bandleden tekenen, pure jazzcomposities zijn. Tja, daar gaan we weer: wat is jazz? In elk geval niet de smoezelige vocale composities waar we het hier over hebben. Waarin je ene Gregory Porter terughoort en meer van de zogenaamde modernisten, die aan de hand van Mojo het North Sea Jazz Festival en meer van die megafestijnen binnenwandelen om van alles te laten horen, behalve jazz. Het is van een bedroevend niveau wat op het tweede deel van Thomas Pol – In America wordt gebracht: een slechte mengeling van soul en blues, vergaarbakken waar de al eerder genoemde clichés torenhoog boven uitsteken.

In de laatste vier nummers van Thomas Pol – In America gooit de Rotterdammer sfeer in de strijd. Dat levert zo nu en dan aardige fragmenten op, maar weer niet meer dan dat. Voor alle gebrachte composities geldt dat op de technische uitvoering weinig of niets valt aan te merken – zijn er vandaag de dag nog wel technisch-haperende musici? – en dat geldt ook voor het basspel van Thomas Pol. Maar wat de bassist voor muzikaal materiaal uit zijn foedraal tovert is om snel te vergeten. Een hoop bravoure die nergens op is gestoeld en slechts bevestigt wat nogal wat grote festivalorganisaties uit de kast trekken: bedottende muziek om het grote publiek te paaien en de jazzmuziek in een slecht daglicht te stellen.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Thomas Pol – In America
eigen beheer

Thomas Pol – contrabas en basgitaar
met o.a. Amari Ansari – saxofoon
Josh Starkman – gitaar
John Maestas – gitaar
Ed Perkins – zang
Victor Atkins – piano
Stanton Moore – drums

www.thomaspol.com

Previous

Topzwaar November Music '16 staat in de startblokken

Next

Multi-talent Robert Glasper verenigt alles en iedereen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook