Als afsluiter van een vijf weken durende tournee staat Aziza deze avond in het Bimhuis in Amsterdam. Wellicht zal de naam van deze formatie nog niet direct bellen doen rinkelen, de namen van de musici doen dat zeker wel. Aziza is een samenwerking tussen Chris Potter, Dave Holland, Lionel Loueke en Eric Harland. Kortom, muzikaal spektakel verzekerd.
In een goed gevuld Bimhuis betreden de musici strak op tijd en op het oog zeer relaxed de zaal. Loueke zet op gitaar iets in wat nog het meest doet denken aan de geluiden van een computerspelletje. Harland zet hier op drums een ritme onder. Als na een aantal minuten Chris Potter en Dave Holland zich er muzikaal mee gaan bemoeien, ontstaat er uiteindelijk een stevige groove en bouwt de muziek zich steeds verder uit. Indrukwekkende solo’s op contrabas en gitaar trekken een vervreemdende sfeer op, waarbij de gitaar met elektronische hulp steeds extremer wordt bespeeld. Uiteindelijk is het Potter die op tenorsaxofoon het geheel weer naar de gewone wereld haalt. In een tijdsbestek van vijf tot acht noten worden stevige tempowisselingen doorgevoerd; het is duidelijk dat het deze avond bijzonder kan gaan worden.
ÉÉN STUK
De gebrachte stukken duren allemaal tenminste tien minuten, waarbij eigenlijk sprake is van één doorlopend stuk. Een van de musici start, de rest luistert aandachtig en vult aan. De afbouw van een stuk gaat precies in omgekeerde volgorde, steeds meer instrumenten vallen weg en de langst doorspelende muzikant start ook de volgende improvisatie.
Het is één grote jamsessie, waarvan de deelnemers zelf enorm genieten. Het ‘oh yeah’ of een instemmende kreun van drummer Eric Harland klinkt regelmatig boven de muziek uit. Deze drummer speelt op een opvallende wijze, vaak zeer klein maar toch op een enorm krachtige wijze. Elke aanraking van bekkens of drums is qua toon en geluid raak, constant klinken er drie tot vier ritmes en tegenritmes, waarbij onnodige bewegingen worden vermeden.
De muziek beweegt van de meer traditionele jazz, op het moment dat Holland inzet, tot zeer vrije composities. Nadrukkelijk zijn er zowel Afrikaanse-, als Caribische- en Latininvloeden te horen. Er is sprake van een constante wederzijdse uitdaging. Het tempo wordt steeds verder opgejaagd door met name Harland en Loueke, terwijl Potter op enig moment juist de rust weer lijkt terug te brengen in de uitvoering. Continu zijn er mooie solopartijen te beluisteren, waarbij de collega-muzikanten rustig toekijken. Ook is er vaak een samenspel tussen twee instrumenten, in alle mogelijke samenstellingen.
Het is imposant mee te maken dat niemand zich te groot voelt om een ondergeschikte rol bij een ander te spelen. Waardoor de musici elkaar enorm versterken in de uitvoering. Na dik anderhalf uur pakt Chris Potter de microfoon om zijn collega’s voor te stellen, te wijzen op het album Aziza en het laatste nummer aan te kondigen.
RICHARD BONA
Hierin bespeelt Loueke niet alleen zijn gitaar, hij zingt ook op een manier die sterk doet denken aan de beginperiode van Richard Bona. Na een staande ovatie nemen de mannen afscheid en vertrekken naar beneden. Om halverwege de trap op aandringen van Harland nog eenmaal terug te keren voor een allerlaatste toegift. Nu wordt misschien wel de mooiste compositie van de avond ten gehore gebracht, een klein en verstild stuk. Opnieuw met zang van Loueke, een fluisterende tenorsaxofoon van Chris Potter en prachtig drum- en percussiewerk van Eric Harland. Terwijl Dave Holland met verve zijn contrabas bespeelt met een enorme grijns op zijn gezicht. Bij het afscheid toch nog wat woorden: “We komen terug, want met elkaar optreden is veel te leuk!”
tekst en beeld JAN PIET HARTMAN
Aziza
Bimhuis Amsterdam, 18 november 2016
Dave Holland – contrabas
Chris Potter – tenorsaxofoon
Lionel Loueke – gitaar en zang
Eric Harland – slagwerk
