Angelo Verploegen was zestig jaar geworden, was 35 jaar beroepsmusicus, speelde twintig jaar samen met zijn trio en lag in bed na een heupoperatie. Middenin de Covid-19-crisis, waarin hij vanzelf ging reflecteren. Met zijn been omhoog kreeg hij een glorieus idee: een muzikaal overzicht samenstellen van zijn muzikantenleven vanaf 1987 tot nu; 35 jaar. En daarbij als cadeau aan zichzelf een cd uitbrengen met muziek die alles te maken heeft met de avond en nacht. En voilà, nu is het zo ver. De titel van de cd is ‘When Night Falls’ en voor de lezers van JazzNu is er een toetje. Kijk onderaan dit artikel, JazzNu heeft de première van dit bijzondere album.
When Night Falls wordt vandaag door het audiofiele label Just Listen Records op de markt gebracht. Angelo Verploegen speelt ‘m vol, samen met gitarist Ed Verhoeff en contrabassist Eric van der Westen. Het is een ode aan de nacht in zijn volle breedte, van de schemering tot aan de opkomst van de zon. “We beginnen met Close Your Eyes en eindigen met Softly as in a Morning Sunrise, met daar tussenin onder meer Dancing in the Dark, Making Whopee, Moon River en Stardust”, zegt Angelo Verploegen. Het album is vorig jaar mei in de Bethlehemkerk in Amsterdam opgenomen.
De cd bevat uitsluitend standards. Angelo Verploegen ziet de beperking van die keuze als een proeve van bekwaamheid. Standards zijn al bijna even oud als de jazz zelf en zijn door talloze beroemde jazzmusici gespeeld. De trompettist is zich daar volledig van bewust. Hij vindt het spelen ervan één grote uitdaging. “Deze nummers zijn door de allergrootsten uitgevoerd. Nu moet je het lef hebben zelf te laten horen wat jij daarmee doet.” Hij gelooft dat je juist binnen de grenzen van het bekende, via je eigen variaties en improvisaties gedwongen wordt je identiteit te laten zien. Aan When Night Falls wordt een tournee verbonden, die zich ontrolt in de tweede helft van november en de eerste van december.
When Night Falls behelst ook weer een lustrumviering, want het trio Verploegen-Verhoeff-Van der Westen is inmiddels ruim twintig jaar bij elkaar. “We speelden voor het eerst samen in 2001”, herinnert Angelo Verploegen zich. “Ik was net verhuisd naar Oss, ging met mijn gezin in augustus over en in de eerste week van september hadden Ed, Eric en ik al onze eerste gig. In De Pompoen in Amsterdam, vijf avonden. Moest ik meteen vijf keer heen en weer”, zegt hij met pretoogjes.”
Nu even terug naar een situatie van vorig jaar. Ineens had trompettist en fluegelhornspeler Angelo Verploegen in de herfst een heleboel tijd. Hij had een nieuwe heup gekregen en moest noodgedwongen in bed revalideren. Met zijn been omhoog liggend en zijn iPad op zijn buik met op het scherm Spotify, doodde Angelo Verploegen de tijd. Terugblikken naar wat was geweest ging vanzelf. “Intussen was ik ook nog zestig jaar geworden”, lacht hij. “Ik ben helemaal niet van het terugkijken, ik weet nooit van wanneer of wat. Maar door corona was er niets te spelen, lag ik met mijn been omhoog zestig te worden. En ging ik mij vanzelf afvragen wat er in mijn leven zo allemaal was voorgevallen. Het jaar 1987 was belangrijk voor mij, omdat ik toen begon met The Houdini’s. En in diezelfde periode kwam ik terecht bij Corrie en de Brokken én in de orkestbak van de musical Cats. Bovendien was ik elk weekend salsa aan het knallen. Er was zoveel gebeurd wat op een of andere manier belangrijk was voor wat de toekomst zou brengen. En plotseling besefte ik: verrek, dat is allemaal al 35 jaar geleden.”
Associaties drongen zich op: toen speelde ik met die en die. Allerlei herinneringen schoten hem te binnen: zou dit en dat er op staan? “Verrek ja, hier staat het inderdaad”, blikt hij terug. “Dagenlang kriskraste ik door Spotify en wauw, er is zoveel weg uit mijn geheugen. Consensus met Jaap Blonk’s Splinks kwam voorbij, waanzinnig wat ik daar met mijn piccolo-trompet deed. Die piccolo speelde ik ook bij Cats en later bij Bik Bent Braam. Ik ken Jaap sinds 1980 toen we samen muziekwetenschap gingen studeren in Amsterdam.”
De Spotify-herinneringen sloeg Angelo Verploegen allemaal op. Hij kwam zodoende aan een rits van 253 stukken. “Het is een bijzondere lijst geworden, waar ik iets mee wilde. Hem openbaar maken, zodat anderen er ook kennis van kunnen nemen. Deze lijst is natuurlijk een selectie, er is nog veel meer. Ik ben weken en weken aan het terugluisteren geweest.” De lijst is vanaf vandaag te bekijken en beluisteren op Spotify. Zie onderaan dit artikel.
Het was voor Angelo Verploegen een ware safari door eigen werk. Hij reisde de wereld over met onder andere Monica Akihary, Kristina Fuchs, Eric van der Westen, de Groove Troopers, de rij kent geen einde. Hij wilde zoveel mogelijk ervan op de Spotifylijst. “Een cd met Frank Boeijen namen we op in de Real World Studio in Box bij Bath, in een oude watermolen in Zuid-West-Engeland. De studio, waar Peter Gabriel veel opnam, was over een beek heen gebouwd. Een stuk vloer was van glas, je zag het water zo onder je doorstromen. En dan de keerzijde: een cd van Frans van Deursen – een van mijn lievelings-cd’s – namen we op in een huiskamer. A Traveller’s Tale met Eric van der Westen en Aron Raams kwam tot stand in een schuur in Rossum. Ik stond daar in een berghok. En dan hoor je die cd, zo te gek!”
“Aan al die zaken voor de lijst heb ik evenveel plezier beleefd. Ik zou er niet één item van willen missen. Het is allemaal vormend geweest, steeds waren er andere verwachtingen, telkens was het een enorm stuk uitdading. En als ik ooit dood zal gaan van Gerard van Maasakkers is een liedje van Eric van der Westen. En ik ben natuurlijk Rima Khcheich, een van mijn favorieten en Three Horns and a Bass van Paul van Kemenade niet vergeten.” Twee belangrijke titels voor de trompettist staan er niet op. Alles beweegt van Corrie en de Brokken, uitgebracht op BVHaast én de plaat die hij met zijn eerste trio Toïs opnam: An Angel’s Work Is Never Done. Het album kwam uit bij Via Records, dat failliet is en waarvan geen digitaal materiaal is bewaard.
Dit is de eerste van de vele herinneringen die tijdens ons gesprek als het ware tegen de plint aanklotsen. Angelo Verploegen blikt onder meer terug op zijn tijd bij de Big Band Oss, waar hij zijn eerste stappen als musicus zette. In 1983 hoorde hij de Maiden Voyage big band van trompettist/leider Jeff Reynolds en wist meteen: daar moet ik bij. “Ik heb mijn kop er af gestudeerd en ging toen mee met het orkest.” In 1986 kwam daar de Frank Grasso Big Band bij. Om in 1987 bij zijn eerste mijlpaal uit te komen: de geboorte van The Houdini’s.
“Ik speelde in het Boulevard of Broken Dreams Orkest met onder andere Boris van der Lek en later ook Rolf Delfos. De Boulevard was de voorloper van De Parade, ook een reizend muziektheatergezelschap. In 1987 trok dat hele circus naar Canada. Alles werd naar Toronto gevaren, daar stonden we tien dagen en toen door naar Montreal en Ottawa. Ik weet niet meer hoeveel tenten er waren met allemaal verschillende programma’s. Gert-Jan Blom was de grote man van de Boulevard. Voor onze reis naar Canada had hij nog een jazzbandje nodig voor een van die tenten. ‘Ik heb nog heel toffe sextet-arrangementen van Charli Green liggen uit mijn schooltijd’, liet ik weten. Prima, vond Gert-Jan, dan worden jullie The Houdini’s. Ik vond het oké. We repeteerden twee keer in Amsterdam en dat liep voor geen meter. Ik dacht: mijn god, wat moeten we hiermee in Canada? Maar toen we daar gingen spelen was het helemaal raak. Toen we terug in Nederland waren besloot ik dat ik dit niet wilde laten liggen.”
The Houdini’s kwamen letterlijk voort uit het Boulevard-orkest. Al snel kwam er een andere ritmesectie met drummer Pieter Bast, bassist Stefan Lievestro en pianist Erwin Hoorweg. Die bestond maar een jaar, waarna Marius Beets en Bram Wijland hen opvolgden en zij mee naar Amerika reisden, naar de beroemde geluidsstudio van Rudy van Gelder. Als die naam valt, begint Angelo Verploegen aan het verhaal dat een van de hoogtepunten van zijn muzikale loopbaan bevat.
“In 1990 en 1991 reisden we af naar de studio van Rudy Van Gelder in New Jersey voor de tweede en derde cd van The Houdini’s, Headlines en Kickin’ in the Frontwindow. Onze eerste overigens was Live in Paradox. The Houdini’s was een beetje een braniebandje, maar nu gingen wij naar Rudy van Gelder. Iedereen had zoiets van: heuh, heuh. Waarop ik reageerde: let maar eens op. Ik deed in die tijd al wat producties voor Timeless Records, onder meer voor platen van Denise Jannah en mondharmonicaspeler Jan Verwey. Ik zat daarom al wat dichterbij het vuur. Dus toen ik vroeg of we met The Houdini’s niet naar Van Gelder konden, kreeg ik dat voor elkaar. Fantastisch. Ik was 16 jaar toen ik in de Big Band Oss speelde en stel je dan eens voor iets op te gaan nemen bij Rudy Van Gelder in Amerika! Dat was toch ongelooflijk! Ik had in de VS ook een paar club-gigs geregeld. Dus wij met z’n allen een busje in naar New Jersey. We hadden onze shit zo voor elkaar dat in één middag alles erop stond. Zo snel ging het in die tijd. Rudy werd er super vrolijk van. Deze plaat was toen afgerond en we gingen meteen weer bezig met de tweede Kickin’ in the Frontwindow, weer bij Rudy, een jaar later.”
“Cees Schrama (presentator, producer en musicus, rvdh) had het voor elkaar gekregen dat ik in New York Guy Eckstine kon bezoeken. Ik mocht zomaar ‘op audiëntie’ bij de grote baas van Polygram. Op zijn bureau lag een groot artikel uit The Village Voice over Denise Jannah. We kregen het over The Houdini’s. Eckstine vroeg of wij van plan waren ons in New York te vestigen. Als dat het geval was geweest, had hij wel in overweging willen nemen om ons in zijn stal op te nemen. Maar ik wist wel dat we daar kansloos voor waren. Je merkte in die tijd dat je – ik zal het voorzichtig formuleren – als blanke Europeaan op achterstand stond. Wij werden vaak vergeleken met The Harper Brothers. Iedereen was het erover eens dat wij beter waren. Maar zulk soort dingen kunnen zich ook tegen je keren. Je mag het niet hardop zeggen, maar anders had ik wel een deal op zak gehad. Zo werkte het gewoon.”
Na tien jaar als leider van The Houdini’s te hebben gefungeerd, was het “echt genoeg” voor Angelo Verploegen. “Ik was al die jaren 24/7 met de groep bezig. Ik deed alles. Als de anderen aan het studeren waren, zat ik aan het faxapparaat. Ik vind het collectief ongeëvenaard, maar als ik mijn eigen rol beluister, blijf ik echt achter. Toen ik aankondigde dat ik ging stoppen, wilden de jongens per se doorgaan. Ik zei: hier zijn alle spullen, ik word de trompettist van de band. Dat werkte dus niet en betekende het einde van de band. Ik wilde toen een trio met contrabas en drums gaan doen om weer echt aan spelen toe te komen. Dat werd Toïs met Bram Wijland en Tjitze Vogel. Vanaf toen wist ik dat je beter moet omgaan met je beperkingen. En vanaf dat moment heb ik meer vrede met wat ik doe.”
Behalve When Night Falls komt er nog een Verploegen-cd aan: Monky Business. Daarop wordt Thelonious Monk centraal gesteld. Daarvoor tekenen Angelo Verploegen, contrabassist Guus Bakker en slagwerker Jasper van Hulten. “Als we alle Monk-stukken die ik koos goed kennen, kunnen we de muziek gaan vertolken in haar puurste vorm”, meent Angelo Verploegen. “Van de ene kant vind ik deze onderneming doodeng, van de andere kant voel ik me met Guus en Jasper volkomen op mijn gemak. Ik heb een beetje een gekke relatie met Thelonious Monk. Enerzijds vind ik zijn muziek te gek, anderzijds is er ook een aantal dingen die ik niet mooi vind, maar me wel mateloos intrigeren. Met die tweedeling ben ik nu volop bezig.”
“Al doende realiseerde ik me dat iederéén Monk heeft gedaan. Maar meteen dacht ik: schijt, ik heb er ook iets over te zeggen. Het mooie is dat ieder het zijne uit Monk haalt. Je kunt er van alles mee doen. Ik ben uitgekomen op hele bekende stukken zoals Well You Needn’t en ‘Round Midnight maar ook op heel obscure Monk-dingetjes als Light Blue, Ugly Beauty, Ask Me Now en Pannonica. Het zijn gewaagde dingen, omdat ze heel erg op melodie zijn gebaseerd.”
“Monky Business wordt weer een studio-opname. Mijn plaat met Ellington (The Duke Book: The Music of Duke Ellington and Billy Strayhorn, rvdh) was echt high-end; helemaal akoestisch. Mijn laatste vier, vijf albums waren zo. Nu heb ik weer echt zin om in een studio te zitten. Daar heerst een volkomen ander opnameconcept, wat een andere benadering van spelen geeft. We nemen de plaat daar dit jaar op en gaan er volgend jaar mee touren.”
RINUS VAN DER HEIJDEN
WHEN NIGHT FALLS
Just Listen Records
Angelo Verploegen –
Ed Verhoeff –
Eric Van der Westen –
When Night Falls
