Yuri Honing is niet alleen een uiterst begaafde tenorsaxofonist, hij slaagt er ook telkens weer in een nieuwe draai aan zijn zo imposante muziekcarrière te geven. Hield hij zich al eens bezig met het ontwikkelen van een eigen visie op de muziek van Abba, The Police en Björk, op zijn vorige cd ‘Desire’ zette hij zijn in 2002 begonnen zoektocht in de wereld van de klassieke muziek voort. Nu is er ‘Goldbrun’.

Yuri Honing heeft in Goldbrun een speciale boodschap verpakt. In een op video vastgelegd interview toont hij zijn bezorgdheid over Europa, de toekomst ervan én over wat de rest van de wereld – naar zijn verwachting – te wachten  staat. En tevens wil hij op zijn nieuwste cd dit werelddeel en de helden die het voortbracht in de schijnwerper plaatsen. Dat is één, een andere invalshoek is de muziek van negentiende eeuwse componisten, die de tenorsaxofonist hebben geïnpireerd. Met Richard Wagner voorop. Zijn muziek is een van de roosters waar deze nieuwe Goldbrun op rust.

Duitsland is het land dat in Goldbrun – een woord zonder betekenis – centraal staat. Richard Wagner is al genoemd, ook Strauss heeft Yuri Honing bestudeerd. Zijn Vier Letzte Lieder liggen hoog in de kast bij de Amsterdamse musicus, omdat drie ervan zijn gecomponeerd op gedichten van Herman Hesse. En dat is dan weer een van de belangrijkste Duitse auteurs, van wie Yuri Honing alles heeft gelezen. Met al deze elementen wordt de cirkel, waarvan ook de Duitse schilder Caspar David Friedrich deel nog uitmaakt, gesloten. De Romantiek waarin Goldbrun is gedrenkt, volgt de overdaad en heftige emoties van de barokperiode op, waarvan je Desire als afgeleide zou kunnen beschouwen.

Goldbrun is één lange compositie, van de hand van Yuri Honing. Als het stuk live wordt gespeeld, heeft het Yuri Honing Acoustic Kwartet een dikke vijf kwartier nodig. Op de cd wordt net geen veertig minuten gehaald. Dat is uiteraard een bewuste keuze van de componist. Hij heeft de zeven delen tot hun essentie terug gebracht. En daar is kennelijk geen uur voor nodig.

Wat resteert is muziek die heel dicht bij die van het vorige album Desire komt. Sterker nog: het is allemaal nogal van hetzelfde als je de twee cd’s met elkaar vergelijkt. Maakte Desire een sterke en overrompelende indruk door de wijze waarop het kwartet muziek uit de barok naar deze tijd tilde, op Goldbrun is nauwelijks te merken dat Yuri Honing een stap naar drie eeuwen later heeft gezet. De zeven stukken worden weliswaar voortreffelijk gespeeld, het evenwicht tussen saxofoon, piano, contrabas en slagwerk is perfect in balans en bindt je aan elke klank. Goldbrun levert sfeervolle luistermuziek op, die door ieder bandlid tot in de allerkleinste details is uitgewerkt en je opnieuw diverse malen de adem doet stokken.

En toch ontkom je niet aan de conclusie dat Yuri Honings woorden niet sporen met de uitwerking ervan. Goldbrun is een project dat ongetwijfeld is gebaseerd op een lineaire manier van componeren, waarbij de musicus/componist vanuit de kern van de muziek naar de uiteinden toewerkt. Met andere woorden: de harmonische structuren van de muziek ontwikkelen zich vanuit het middelpunt en dijen van daaruit uit. Maar hoeveel mensen zullen deze werkwijze terug horen? Yuri Honing mikt hoog, maar net voorbij de meeste van des luisteraars oren.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Yuri Honing Acoustic Quartet – Goldbrun
Challenge Records

Yuri Honing – tenorsaxofoon
Wolfert Brederode – piano
Gulli Gudmundsson – contrabas
Joost Lijbaart – slagwerk

www.challengerecords.com

www.yurihoning.com

Previous

Jazznu over: Cannonball Adderley

Next

Dee Dee Bridgewater is even falikant de weg kwijt

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook