Drummer Dimitris Terpizis bracht zijn debuutalbum ‘Amorphous Odyssey’ uit. Je zou het als ontwaken na de coronapandemie kunnen omschrijven. Gelukkig maar, dat ontwaken kun je lang laten voortduren.
Want Amorphous Odyssey is zo’n plaat die je al na de eerste keer beluisteren bij blijft. Of het nu wel of niet de bedoeling van Dimitris Terpizis was, in dik vijftig minuten komen de kernen van nogal wat jazzstijlen voorbij. En – zoals in deze tijden van muzikale verbroedering gebruikelijk – Terpizis tast ook andere muziekculturen af, zoals bijvoorbeeld die uit het oosten des werelds.
Daar zal Dimitris Terpizis weinig moeite voor hebben hoeven doen, want deze begeesterde drummer is afkomstig van Cyprus, het land dat qua cultuur schatplichtig is aan de landen die het omringen. En daarvan de muzikale culturen heeft opgezogen.
De Cyprioot heeft de ontberingen van de coronapandemie van zich afgeschreven en daarmee zijn debuutalbum geconstrueerd. Je kunt aan alles merken dat dit met de grootste zorg is gedaan. Alle stukken van de hand van Terpizis zijn doorwrocht, aan het merendeel ervan hoor je af dat er naar perfectie is gestreefd. En dat betaalt zich uit.
Dimitri Terpizis volgde muziekonderricht aan de Paphos Music High School op Cyprus, waarna hij naar het Conservatorium van Maastricht toog, waar hij studeerde bij Arnoud Gerritsen en Ron van Stratum. Hij trad op met onder andere Ruud Breuls en het Jesse Passenier’s Fring Orchestra. Nadien zette hij zijn carrière voort als freelancer en studiomuzikant.
En nu is er dus Amorphous Odyssey, dat hij met zijn eigen kwartet speelt en er als gasten contrabassist Panagiotis Andreou en altsaxofonist David Binney bij uitnodigde. Het totaalgeluid van het album was al bewonderenswaardig, met de gasten erbij werd nog een trede hoger ingenomen. Het is vooral het kwartet dat zich soepel door de jazztraditie beweegt. Hoge tempi en gedegen improvisaties geven zonder twijfel de geest van deze tijd weer. Maar het kan ook ingehoudener.
Neem het stuk Despair. Het kwartet schakelt hier een tandje terug, vertraagt de muziek om uit het grote boek van lyriek te putten. Tot het einde van de compositie nadert en, als cadeaupapier, inventieve snelheid om de voorbije vier minuten wordt gewikkeld. Zo ontwikkelen Terpizis c.s. een knappe diversiteit die je als luisteraar moeiteloos bij de les houdt.
In alle bescheidenheid wacht de bandleider tot het vijfde van de acht stukken op Amorphous Odyssey om zich solo bloot te geven. Manifesteerde hij zich tot dan als een functionele begeleider, die toch steeds weer zijn eigen visie kon neerleggen, in Fate toont hij kort hoe inventief en creatief zijn blik op drummen is.
Terpizis neemt de moeite om zijn muziek niet hapsnap aan de man te brengen, maar er voldoende tijd voor te nemen. Vanaf vijf tot dik negen minuten komt zijn panopticum aan ideeën voorbij: 51 minuten lang. Dat betekent een odyssey die geen enkele inspanning kost om te beluisteren en je moeiteloos langs kuilen en gaten in de weg van moderne jazz had moeten loodsen. Ware het niet dat met Amorphous Odyssey die tot een spiegelgladde asfaltweg is getransformeerd. Het beluisteren vele malen waard.
RINUS VAN DER HEIJDEN
DIMITRIS TERPIZIS
Amorphous Odyssey
Eigen beheer
Henri Schappert – tenorsaxofoon
Abhin Iype – piano en synthesizer
Pantelis Constantinou – basgitaar
Dimitris Terpizis – slagwerk
Gasten
Panagiotis Andreou – contrabas
David Binney – altsaxofoon
