De vijfkoppige Amerikaanse formatie Butcher Brown bezocht dit weekend Nederland om het laatste album ‘Letters From The Atlantic’ te presenteren. Deze avond was TivoliVredenburg aan de beurt. Met een combinatie van onweerstaanbare grooves en lang uitgesponnen solo’s werd zaal Pandora voor ruim anderhalf uur een feesttent waar niemand stil kon blijven staan.
Na een heel, heel kort twijfelend begin barst het feest los en heeft Butcher Brown de volledige zaal al voor zich gewonnen. Marcus Tenney, trompettist en tenorsaxofonist van de band pakt de microfoon om de band voor te stellen. Het publiek mag meedoen, zolang je andere mensen maar niet tot last bent. Het is een van de weinige keren dat hij iets zegt. Wat volgt is ruim een uur vol funk, R&B, fusion, house, en natuurlijk jazz.
Vooral drummer Corey Fonville weet de aandacht op zich te richten. Wat hij laat zien is ongekend. Hij speelt zo ontzettend strak, mist geen moment, wisselt in ritmes, het is een feest om naar te kijken. Dat hij ook bij Logan Richardson, Nicholas Payton en Christian aTunde Adjuah een graag geziene gast is komt niet als een verrassing. Fonville, in combinatie met de gestage bas van Andrew Randazzo, is een rotsvast fundament.
Tenney als frontman is kalm, in tegenstelling tot het spektakel wat de rest van de band neerzet. Maar als hij soleert, en hij kiest zijn momenten, dan gaat ook bij hem de knop om. Na een half uur verruilt hij zijn tenorsax voor een trompet en dan lijkt er even wat rust in hun set te komen. Maar een zorgvuldige opbouw van drum en trompet stuwt de boel toch weer flink op. Wanneer de toetsenist zich er ook bij voegt bevinden we ons weer op het niveau van daarvoor.
Leuk wanneer de ritmesectie een wat klassieker jazzritme speelt, afgewisseld met een soort bossa nova. Daarna heeft Tenney een wat prominentere plek in het optreden met meer solo’s, en hij spoort het publiek nog eens goed aan. Dat in combinatie met wat lichteffecten en elektronica maakt dat het publiek uitzinnig reageert, juicht, en danst. Gelukkig is daar in een redelijk gevulde zaal alle ruimte voor.
Richting het einde krijgt iedereen nog even een moment, onder begeleiding van een snoeiharde groove. Het is jammer dat de gitaar, los van de solo’s, vaak werd overstemd door de basgitaar. Want ook hij liet fantastische dingen horen, zij het sporadisch. Dan is het afbouwen begonnen, en alleen de drummer krijgt nog een solo. Dat heeft bijna iets komisch, de hele avond is het al lastig om niet naar hem te kijken. Het overgaan in Infant Eyes van Wayne Shorter betekent het einde van een fenomenaal optreden.
Toch nog een toegift waar de toetsenist een van zijn virtuoze solo’s mag spelen. Twee minpuntjes, dat wel. Allereerst, de gitaar die eigenlijk zelden te horen was als hij niet soleerde. En Tenney die op de valreep nog wat wil rappen. Ondanks dat was iedereen even vergeten dat het zondagavond was, wat een feest.
THOMAS KOK
Foto’s SYDNEY KORSSE
BUTCHER BROWN
TivoliVredenburg Utrecht, 12 oktober ’25
Marcus Tenney – tenorsaxofoon, trompet
DJ Harrison – toetsen
Morgan Burrs – gitaar
Andrew Randazzo – basgitaar
Corey Fonville – drums
