De ervaring bij North Sea Jazz is al jaren hetzelfde. Hoe goed je je ook voorbereidt, het mooie is dat het programma altijd mee- en tegenvallers kent. Voor het eerst sinds jaren was de vrijdag niet helemaal uitverkocht. Wie dacht dat er nu rustig langs de zalen viel te struinen en te genieten van wat op je pad kwam, kon het vergeten. Het was net zo druk als anders.
Van tevoren viel te horen dat het programma die dag ook wel wat minder was, maar het bleek weer eens dat wat op papier staat geen garantie is voor de werkelijkheid. Juist jazzliefhebbers kwamen veel onverwachte meevallers tegen. Maar ook, wat eerst zo interessant leek, kon tegenvallen. Velen keken uit naar de opening met het Rotterdam Philharmonisch Orkest dat de symfonische muziek van Wayne Shorter met een droomkwintet zou laten horen. Maar de samenwerking van het jazzkwintet – met daarin opgenomen altsaxofonist Tineke Postma – met het enorme Rotterdamse orkest liep stroef. Het kwintet zou zonder orkest een prachtig concert hebben opgeleverd, maar van integratie met het orkest was zonder een onbetaalbare lange voorbereiding geen sprake.
Er stond veel tegenover dat deze valse start goed maakte. Zoals de Amerikaanse saxofoniste Zoh Amba. Een jonge, magere vrouw waar niemand ooit van had gehoord. In de kleinste zaal van het festival was ze te horen en je kon er zo bij komen. Het was een van de meest spectaculaire optredens van de dag, door iemand die het vraagstuk van de kwadratische vermenigvuldiging van tenorsaxofonist Albert Ayler met diens evenknie Frank Wright had opgelost.
Alles wat we al kenden kon dus nog nieuwer of beter. Die ervaring was vrijdag her en der te beleven. North Sea Jazz 2025 kende opnieuw een mooie openingsdag. Hieronder staat een foto-impressie van de eerste dag. Op naar de volgende dagen.
Saxofonist Branford Marsalis is een vaste waarde op NSJ. Zijn kwartet met contrabassist Eric Revis benadert de perfectie, die weliswaar ten koste gaat van de verrassing. Totdat Marsalis de tenorsax aan zijn lippen zet en met een vette toon de deur naar New Orleans open doet.
In het trio van pianist Emmet Cohen speelde altsaxofonist Patrick Bartley een opvallende rol. Hij was niet eerder in Nederland, zei hij, maar dat dit tijd werd liet hij met zijn indrukwekkende creatieve spel horen. Bartely zou een rolmodel kunnen zijn voor iedereen die van de altsaxofoon een manneninstrument wil maken.
Pianist Emmet Cohen speelt old-schooljazz. Dat kan tegenwoordig eigenlijk nog alleen als je dat goed doet. Cohen deed het bijzonder goed, swingde als een bezetene en haalde zoveel pianistische grapjes uit dat je snel vergat dat dit jazz uit een rijk verleden was.
EZRA Collective staat model voor de dansbare nieuwe muziek van de opvallende Londense jazzscene. In de stampvolle grote Maaszaal lieten tenorsaxofonist James Mollison en basgitarist TJ Koleoso horen hoe je dat moet doen. Broer en leider Femi Koleoso kijkt toe.
De Amsterdams-Koreaanse drummer Sun-Mi Hong, hier tussen tenorsaxofonist Nicolò Ricci en trompettist Alistair Payne, kreeg na afloop van haar optreden de Paul Acket Award uitgereikt. De prijs is bedoeld voor een talent dat brede waardering verdient. Sun-Mi heeft die waardering inmiddels nationaal en internationaal al ruimschoots verdiend. In haar optreden werd duidelijk waarom. Haar composities zijn van grote schoonheid, haar band waarvan alle leden zelf een indrukwekkende carrière als bandleider hebben, behoort tot de beste bands in ons land. Haar optreden vlak na de geëxplodeerde drummer Miguel Marcel Russell die bij Zoh Amba de geluidsbarrière doorbrak, liet horen dat een drummer met rust en reinheid andere en interessantere barrières kan doorbreken.
Voor bijna alle zalen stonden lange rijen wachtenden, maar bij pianist Herbie Hancock werd de kroon gespannen. In de supergrote Amazon werd het axioma van de dichtste pakking overschreden. Buiten was het net zo druk met mensen die stonden te wachten zonder enig uitzicht om er nog bij te komen. De muziek, voor zover daar nog naar geluisterd kon worden, was voor wie het oeuvre van Hancock kent voorspelbaar.
Pianist Sullivan Fortner wisselde piano en Hammondorgel af waarop hij zijn grondstoffelijke spel en fantasie de vrije loop liet. Bij hem kwamen kriskras de vele pianostijlen die de jazz kent langs. Funky op het orgel, en een stukje bebop à la Bud Powell werd afgewisseld met Harlem Stride. Als het zelfs hem te veel werd liet hij contrabassist Tyron Allen II en drummer Kayvon Gordan de tijd vullen.
In het trio van Emmet Cohen speelde drumlegende Joe Farnsworth. Zijn les in hogeschool drumkunst liet horen hoe je met een drumstel kunt swingen.
Klein, jong en vrouw. Toch moesten bij Zoh Amba de oordoppen in. Zoh liet de schreeuw van Albert Ayler uit het hiernamaals horen, luider dan die bij leven ooit had gedaan. In een wedstrijdje wie het hardste kon, won uiteindelijk drummer Miguel Marcel Russell nipt, maar hij won niet de schoonheidsprijs. Die ging naar Zoh die de uitzonderlijke gave had niet alleen op een eikenhouten riet te kunnen blazen, maar daar ook nog bij bleef swingen en muziek maken, waarmee zij de origineelste muziek maakte die deze verslaggever vrijdag hoorde.
Leider en drummer Femi Koleoso van het EZRA Collective hield er een straffe beat op na. Hij liet horen waarom de Londense jazz zo’n belangrijke plaats heeft ingenomen in de funk en r&b. Betere muziek om helemaal op los te gaan is er niet.
NSJ 2025 werd geopend met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw. Drie zangeressen, Fay Claassen, Anna Serierse en Ester van Hees (op de foto met gitarist Martijn van Iterson), wisselden elkaar af in jazzstandards. Een wat schoolse en weinig spannende benadering die individueel toch ook wel leuke dingen opleverde.
Pianist Chaerin Im speelde haar eigen dromerige composities met een ingetogen precisie en raakte de toetsen met een vederlicht toucher zo voorzichtig aan alsof ze die niet wilde beschadigen. Het bleek de opmaat voor wilde composities aan het einde waarbij ze noten als een waterval liet stromen, met haar rechterhand akkoorden aansloeg en links alleen met haar duim speelde. Later konden we haar als begeleider horen in het kwintet van Sun-Mi Hong.
Tekst en foto’s TOM BEETZ
NORTH SEA JAZZ FESTIVAL
Ahoy’ Rotterdam, 11 juli ‘25
Jazz Orchestra of the Concertgebouw
Johan Plomp – dirigent
Anna Serierse – zang
Esther Van Hees – zang
Fay Claassen – zang
Jasper van Damme – altsaxofoon
Marco Kegel – altsaxofoon
Simon Rigter – tenorsaxofoon
Sjoerd Dijkhuizen – tenorsaxofoon
Jessie Brevé – baritonsaxofoon
Ellister van der Molen – trompet
Erik Veldkamp – trompet
Jan van Duikeren – trompet
Ruud Breuls – trompet
Wim Both – trompet
Ilja Reijngoud – trombone
Jan Oosting – trombone
Martin van de Berg – trombone
Ron Oligschläger – trombone
Martijn van Iterson – gitaar
Peter Beets – piano
Frans van Geest – contrabas
Marcel Serierse – drums
Branford Marsalis Quartet
Branford Marsalis – tenorsaxofoon
Joey Calderazzo – piano
Eric Revis – contrabas
Justin Faulkner – drums
ROTTERDAM PHILHARMONISCH ORKEST – The Symphonic Music of Wayne Shorter
Tineke Postma – altsaxofoon
Dayna Stephens – tenorsaxofoon
Danilo Pérez – piano
John Patitucci – contrabas
Terri Lyne Carrington – drums
Rotterdams Philharmonisch Orkest
Clark Rundell – dirigent
Ezra Collective
James Mollison – tenorsaxofoon
Ife Ogunjobi – trompet
Joe Armon-Jones – toetsen
TJ Koleoso – basgitaar
Femi Koleoso – drums
Herbie Hancock
Terenche Blanchard – trompet
Lionel Loueke – gitaar en zang
Herbie Hancock – piano
James Genus – basgitaar
Jaylen Petinaud – slagwerk
Chaerin Im Trio
Chaerin Im – piano
Alessandro Fongaro – contrabas
Ludvig Søndergaard – drums
Sun-Mi Hong Quintet
Nicolò Ricci – tenorsaxofoon
Alistair Payne – trompet
Chaerin Im – piano
Alessandro Fongaro – contrabas
Sun-Mi Hong – drums
Emmet Cohen Trio
Patrick Bartley – altsaxofoon
Emmet Cohen – piano
Philip Norris – contrabas
Joe Farnsworth – drums
Sullivan Fortner Trio
Sullivan Fortner – piano en Hammondorgel
Tyrone Allen II – contrabas
Kayvon Gordan – drums
