Vierhonderdenvijf albums had het Nederlandse Criss Cross Jazz uitgebracht, toen oprichter en eigenaar Gerry Teekens op 31 oktober 2019 in Enschede overleed. Daarna werd het stil rond het platenlabel. Althans zo leek het. De werkelijkheid toont een andere situatie, want na Teekens overlijden op 83-jarige leeftijd zijn er nog 23 albums uitgekomen en zet zoon Jerry het levenswerk van zijn vader voort.
“We zitten nu op 428 albums, bovendien is een aantal cd’s en lp’s opnieuw geperst”, zegt Jerry Teekens. “Dat doen we met een Spaanse, daarin gespecialiseerde partner. Onze grootste markten zijn de Verenigde Staten, Japan en het Verenigd Koninkrijk. En Nederland? Dat beslaat nog geen half procent.”
Die laatste opmerking lijkt opmerkelijk, maar is dat niet als je weet dat vader Gerry in de vijfendertig jaar dat hij Criss Cross Jazz beheerde, de focus uitsluitend had gericht op Amerika. “Vader nam alles al op in de Verenigde Staten”, legt Jerry Teekens uit. “Hij zei altijd: ‘In New York gebeurt het’. Maar Gerry trok ook elk jaar een paar keer naar New York om naast opnamen nieuw talent te ontdekken.”
Gerry Teekens verhuisde eind jaren zestig van Den Haag naar Enschede, waar hij leraar Duits werd. Hij speelde toen al vele jaren drums. Als docent en organisator van concerten op het college waar hij les gaf, ging hij zich steeds meer op jazz richten. Tijdens schoolvakanties organiseerde hij tournees voor Amerikaanse musici door Europa. In 1981 nam hij als eerste jazzplaat voor Criss Cross Rainey 81 op. Star Highs met Warne Marsh werd zijn tweede en daarna volgde een imposante rij Amerikaanse jazzmusici, allemaal hardboppers, onder wie Clifford Jordan, Kenny Barron en ook de Belgische gitarist Philip Catherine. Toen hij met zijn gezondheid ging tobben, produceerde Gerry Teekens vanuit Enschede de in Amerika opgenomen albums. After Life – een welhaast schrijnende titel – werd in 2019 zijn laatste.
“Kort voor het overlijden van mijn vader heb ik hem gezegd dat ik het label ging voortzetten”, blikt Jerry Teekens terug. “Ik had geen ervaring, in mijn jonge jaren hielp ik met inpakken. Ik vond het belangrijk dat Gerry’s levenswerk werd gecontinueerd. Ik ben er koud ingestapt, vind het leuk om te doen, maar het is veel werk. Ik heb alles waar het om draait tot me moeten nemen.”
Jerry Teekens is vastgoed professional. Daarnaast besteedt hij veertig uur per week aan Criss Cross. Hij heeft talloze albums op Criss Cross opnieuw uitgebracht. “Bijna alle platen zijn weer beschikbaar, we zijn en blijven een wereldwijd begrip, ik heb de catalogus uitgebreid en voortgezet.”
Zonder wrok merkt hij op dat “als je in Nederland het hoofd boven het maaiveld uitsteekt, je kop eraf gaat. In dit land is de importantie van het label niet bekend. In de jazzwereld is Criss Cross een van de best aangeschreven ‘indepent’ labels. Vader hield zich niet bezig met geld, uitsluitend met goede muziek. Toppers die in het Bimhuis begonnen, zijn op een enkele uitzondering na ooit begonnen bij Criss Cross.”
“Ik ben honderd procent gefocust op de visie van mijn vader. Daardoor is de catalogus ook op deze wijze opgebouwd. Ik zit er iets anders in, omdat hij alleen met zijn label bezig was. Waarom hij minder aandacht besteedde aan Nederlandse jazzmusici? Omdat er in New York het 25-voudige aan muzikanten rondloopt. Hij ging twee, drie keer per jaar naar die stad, telkens voor enkele weken. Ik ben een paar keer met hem mee geweest.”
“Mensen weten dat een bepaald geluid een Criss Cross-geluid is. Er is vaak sprake van bebop en hard bop. De laatste jaren van vaders leven is het repertoire wat breder geworden, met onder meer latin. In grote lijnen kun je zeggen dat het om rechtaan bop-jazz gaat. Het label kent steeds dezelfde hoezen en dezelfde uitgebreide liner-notes (al wijken enkele recente albums daar van af, rvdh). Vader was zonder meer ook een talentscout. Hij ontdekte nieuwe musici, bracht hun muziek uit en daarna verkasten ze, bijvoorbeeld naar Blue Note. Voor mij is het moeilijk om mensen te scouten.”
“Ik probeer dat door na tips mensen die dichtbij mijn vader stonden, te laten luisteren naar die jonge, onbekende musici. Is er sprake van goede muziek? Dan breng ik die uit. Ik wijk niet af van de Criss Cross-sound. Dat wil ik voorkomen, dat was ook de wens van mijn vader. Ik maak daarom geen uitstapjes, anders zou het label verwateren. Toen producent Alfred Lion zich terug trok bij Blue Note, ontstond een wereld van verschil. Op ongeveer driehonderd Criss Cross-albums was Max Bolleman de geluidstechnicus. Toen hij vanwege zijn gezondheid moest stoppen is vader verder gegaan met een ander opnameteam, tekstschrijver Ted Panken en een fotograaf met wie we nu ook nog altijd werken.”
Kort na het overlijden van vader Gerry had zoon Jerry moeite het label voort te zetten. Veel musici kennen Criss Cross Jazz en de verzoeken om er muziek op uit te brengen waren talloos. Gerry Teekens produceerde heel lang zo’n vijftien platen per jaar, in zijn laatste jaren waren dat er nog twee. Nu komen er zes nieuwe per jaar uit. “Zo blijft het interessant voor distributeurs en mensen bij radiostations.”
Tegenwoordig brengen musici hun muziek nog aan de man door na concerten hun albums te verkopen. Hoe gaat dit bij Criss Cross? “Een nadeel is dat groepen op de albums voor de gelegenheid worden samengesteld en nadien niet met elkaar toeren. Maar die jongens nemen allemaal hun eigen cd’s af en verkopen die ook na concerten. Een groot deel van onze platen komt in winkels terecht, we hebben een wereldwijd distributienetwerk. Veel verkopen we ook via Amazon en dat soort kanalen. En via onze eigen website, die dertigduizend unieke bezoekers per jaar trekt.”
Voor Gerry Teekens was Criss Cross Jazz een levenswerk. Voor zijn zoon ook? “Nee, voor mij is het mijn belangrijkste hobby. Voor iemand anders zou het een full-time baan zijn met veertig uur per week. Ik had er ook voor kunnen kiezen na vaders overlijden het label te verkopen. Maar ik heb als eerbetoon hem beloofd het goed onder te brengen. Ik vind het ook belangrijk dat wat hij heeft opgebouwd, nog lang kan doorgaan. Een aantal albums die vader heeft uitgebracht zijn immers belangrijk voor de geschiedenis van de jazz.”
“Ik ben nog geen zestig jaar, dus kan nog wel een aantal jaren mee. Temeer ook omdat mijn dochters Bo en Amber hand en spandiensten verrichten, met name op het gebied van administratie. Het voortzetten van Criss Cross Jazz is geen probleem, de catalogus zo uitbouwen dat het specifieke geluid van Criss Cross wordt gecontinueerd, wel. Jonge musici met hun getrouwen zoeken is de grootste opgave. Ik hoor wel wat goed, heel goed is, maar ik ga niet zoals mijn vader twee, drie keer per jaar naar Amerika. Hij was musicus, ik niet. Ik ben wel met jazz opgegroeid. Chet Baker, Warne Marsh, Art Blakey, Jimmy Rainey, ze logeerden allemaal bij ons thuis. Ik zit wel in het jazz-dna, maar voor de meeste jazzmusici ben ik een outsider.”
En om af te sluiten: “Men zegt dat ik op vader lijk, dat ik precies zo spreek als hij, dat ik even rechtlijnig ben. Fijn, dat laatste. Dat is een voordeel om met jazzmusici om te gaan.”
Enne… nummertje 428 komt in november uit.
RINUS VAN DER HEIJDEN
