foto Gemma van der Heyden/JazzNu.comHet leven is een geschenk. De verteller hoopt dat als hij straks op het punt van sterven belandt en hij – zoals altijd wordt beweerd – zijn leven in flitsen aan zich voorbij ziet trekken, hij dan kan constateren dat zíjn leven er een van liefde was. En daarbij kan hopen dat er ooit een dag zal komen, dat mensen écht met elkaar kunnen samenleven. 

Aan het woord was Jef Neve, pianist van beroep en zoals tijdens zijn concert in Paradox bleek, ook causeur van een hogere orde.  Buiten het feit dat je je ging afvragen of Jef Neve in Tilburg een recital kwam geven of een jazzoptreden vol prachtige improvisaties, werd zijn aanwezigheid ook gekenmerkt door aangename toelichtingen op de stukken die hij speelde. Hij nam er volop de tijd voor en plaatste daardoor de composities in een persoonlijk, emotioneel aandoend kader. Jef Neve toonde ermee aan dat hij een groot kunstenaar is, die zijn muziek rechtstreeks koppelt aan het geëngageerde leven dat hij leidt.

foto Gemma van der Heyden/JazzNu.com

REFLECTEREN

Geëngageerd in de zin dat de Belgische pianist de maatschappij waarin wij leven, altijd op zijn muziek reflecteert. Van zijn project Songs of a new world, a sign of hope zegt de titel in dit verband alles. Tijdens zijn concert in Paradox sloot hij bij de actualiteit aan door te vertellen over de terreuraanslag in Brussel, zijn bekommernis ermee en vooral de woede die ‘rechtse rakkers’ bij  hem opriepen door bij de herdenking van de slachtoffers massaal de Hitlergroet te brengen. “Daarmee is een grens overschreden”, zo zei hij. Het noopte hem om diep in een nacht in Nieuw-Zeeland, waar hij op dat moment vertoefde, een nieuw stuk te schrijven: Crystal Lights. In Tilburg vormde het een van de hoogtepunten van een ronduit imposant concert. Een compositie vol woede en ontzetting, maar zonder wanhoop. Repetitief gebracht, precies zoals zich in het leven ook alles herhaalt. Met aan het einde een verglijdende toon als een slotakkoord. Indrukwekkend!

Fraai was ook Kundalini van de Belgische musicus Myrddin DeCauter. Er waren klassieke muziek, flamenco en klanken van Django Reinhardt in verweven. Jef Neve had het bewerkt voor piano; de flamenco denderde er prominent in door.

Door de verhalen die de pianist bij elk stuk had, ging je geleidelijkaan denken aan programmatische muziek; zij ging een eigen, levend leven leiden. Voor de choreografie Solitude had de Vlaming ooit de muziek geschreven. Het was een dansstuk waarin vader en zoon hun leven uitbeelden. In de uitvoering van deze avond hoorde je duidelijk hoe beider leven zich al dansend voltrok. Enigszins vergelijkbaar was de vertolking van A Case Of You, Neve’s favoriete liefdesliedje van Joni Mitchell. De pianist  hield de structuur van zo’n lovesong kaarsrecht overeind. Hij speelde het bedachtzaam, maar de passie van Joni Mitchell spatte er van alle kanten van af.

foto Gemma van der Heyden/JazzNu.comAan de klassiekers van de jazz werd niet voorbijgegaan. Zo was I Mean You van Thelonious Monk te horen en ook Lush Life van Billy Strayhorn. Met dit laatste stuk opende de pianist zijn concert. Je moest er even inkomen om het thema te herkennen: de piano werd korte tijd ondergeschikt gemaakt aan wild geraas, maar toen daarna – zoals te verwachten was – het laatje van de subtiliteit werd open getrokken, ontvouwde Lush Life zich zoals de tekst behoeft: they’d been washed away / by too many through the day / twelve o’clocktails. Let op de woordspeling! Indringend was Neve’s versie van I Mean You, dat hij begon door pianosnaren af te dempen. Zo creëerde hij een ritmische opening, waar hij plotsklaps een melodietje overheen legde. Heel even maar, om zich vervolgens op het tempo te richten. Nou ja, ‘het’… Zeg maar ‘de’ tempi, die zelfs uitvloeiden in vaudeville-achtige elementen. Zo had Thelonious Monk het ook wel willen bedenken.

PRINCE

Aan het begin van het concert wijdde Jef Neven wat woorden aan het overlijden van Prince. “Ik wil een tribute brengen aan iemand aan die ik veel verschuldigd ben.” Die tribute werd de toegift en ook die kondigde hij op zijn eigen manier aan. Prince zou op de muziek wel eens een grotere invloed kunnen hebben dan Mozart en/of Bach. Laten we die woorden maar op de rekening zetten van een oprechte fan, want je moet er toch niet aan denken dat het nadien gebrachte Purple Rain moet gaan wedijveren met de Kroningsmis van Mozart of Bach’s Vioolconcerten. De Prince-klassieker was echter een waardig slot van een uiterst indringend concert.

RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld GEMMA VAN DER HEYDEN

foto Gemma van der Heyden/JazzNu.com

Jef Neve solo
Paradox Tilburg, 22 april ’16

www.jefneve.com

Jef Neve – piano

Previous

De gouden noten van de koning die VLEK heet

Next

Spotify Clemens van der Feen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook