Enig speurwerk laat het verband zien tussen Roswel Rudd en het Duo Baars-Buis. Tijdens een bezoek van Rudd aan Nederland trad het duo samen met de Amerikaanse trombonist op. Rudd, die een indrukwekkende staat van dienst heeft, als bandleider en als bandlid, vanaf de late jaren ’50 tot in het jaar van zijn overlijden in 2017. Duke Ellington en Billy Strayhorn waren en zijn een gemeenschappelijke inspiratiebron.

Pièce de résistance van de cd Baars-Buis, opgenomen in 2017, is het gezellige deuntje van een Beiers marsje voor de bierfeesten. Little March/Klop is een smeuïg intermezzo in een tot dan toe overwegend heel beschaafde dialoog tussen twee heren, tussen steeds twee verschillende instrumenten met zeer onderscheiden klankkleuren. Smeuïg blijft het slechts tot zowat één minuut, dan breekt de pleuris uit, voert de trombone al schmierend de boventoon en probeert de klarinet fel weerwoord te geven, totdat beiden samen de uitgang van de feesttent gevonden hebben. Zoals het in improvisatie gaat, actie en reactie.

Het blijft voortdurend over en weer spannend, wie van de twee ook de lead heeft. Baars en Buis bieden in hun dialoog meer dan 35 minuten een spannend en onderhoudend spel in woord en weerwoord, waarbij je voortdurend je oren spitst. Sweet Stumblings/Sweet Mama en Take Turns/Tonk zetten je op scherp. Sinds Eine Partei Tischtennis, lang geleden ooit uitgebracht op het ICP-label, kan ik bij dit soort muziek het beeld van pingpongen niet loslaten.

Daarentegen is Handwoven/Creole Blues een warmtonig, gevoelig Ellingtoniaans duet tussen de blazers. Simon Carmiggelt zou hiermee op het einde van zijn altijd wat weemoedige, wekelijkse column op de VARA-tv ook vast heel erg in zijn schik zijn geweest. In Hopkins Rudd/Jack the Bear komt een vervalste blues om de hoek kijken, met weer een andere referentie aan de muziek van Ellington. Het is fenomenaal hoe beide heren je met beperkte ruimte heel effectief aan een big band van historisch formaat kunnen doen denken.

Het expliciete eerbetoon aan Roswell Rudd zit in het laatste nummer Moods for Roswell/In a Sentimental Mood. Het thema smeert Ab Baars heel breed en breekbaar uit. Op deze track speelt hij een exotische fluit, de shakuhachi, die afkomstig is uit Japan en meestal van bamboe gemaakt wordt.

In het cd-hoesje is een mail van Rudd aan het duo afgebeeld, waarin hij hen lijkt te complimenteren met hun geheel eigen aanpak van Ellington-repertoire: ‘Thank you guys Joost & Ab for reaching out. Ring, Zing, Bing, King, DingaLing Dong Song. Nothing like Ellingtonia anywhere anytime. Especially clarinet & trombone! the way U2 do it. Love slipsliding all the way …..’ Al scattend en associërend een aardig compliment van een veteraan die te vinden is op onder andere Mama Too Tight van Archie Shepp, Escalator over the Hill van Carla Bley en Liberation Music Orchestra van Charlie Haden. En niet te vergeten op de plaat Maine, samen met Hans Dulfer, Arjan Gorter en Martin van Duijnhoven uit 1977, een uitgave van BV Haast. In de categorie Curiosa.

JAN BOL

DUO BAARS-BUIS – MOODS FOR ROSWELL

Wig 30

Ab Baars – tenorsax, klarinet, shakuhachi
Joost Buis – trombone

 

www.subdist.com

www.stichtingwig.com

Previous

Nieuwe dimensie in jazzrock van Greg Smith/David Binney

Next

Trigg en Gusset: welluidende klanken uit het donker

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook