Je mag hem met recht een ‘selfmade man’ noemen, want trompettist Peter Somuah speelt pas tien jaar jazz. Zijn trompet nam hij vier jaar eerder al ter hand, maar met jazzmuziek, waar hij inmiddels lijf en leden aan heeft verpand, heeft hij al een erg hoog peil bereikt. En dat zonder enige opleiding. Ja, misschien kun je de zelfstudie die hij ondernam ook opleiding noemen. Maar een conservatorium of andere muziekeducatieve instelling mocht hem nooit verwelkomen. Hij maakte zich ‘zijn’ jazzmuziek eigen door naar grote voorbeelden te luisteren, eindeloos. Naar Miles Davis, Roy Hargrove en Freddie Hubbard en hen na te spelen, even eindeloos. Peter Somuah kwam tweeëneenhalf jaar geleden naar Nederland. Na een jaar voelde hij zich hier al zo thuis, dat hij zeker weet hier nooit meer weg te willen. Met enige regelmaat reist hij nog naar familie in Ghana, waar hij 28 jaar geleden in de stad Accra werd geboren. Hier, in zijn nieuwe vaderland, heeft hij al een eigen groep met Jesse Schilderink, Anton de Bruin, Marijn van der Ven, Jens Meijer en Danny Rombout. En is hij niet te beroerd om ook andere muziekstijlen, zoals pop en reggae, met zijn trompet te bedienen.
Waar ben je op dit moment mee bezig?
Met spelen en opnemen. Ik bereid mijn derde album voor. En schrijf veel liedjes. Ik ben namelijk niet alleen met jazz bezig, maar ook met pop en reggae. Ik doe alles. Ik heb daardoor geen tijd om les te geven. Tussen alle drukke werkzaamheden wil ik rusten.
Welke herinneringen aan je carrière zijn je het dierbaarst?
Ik heb er ééntje. Ik was zestien jaar toen ik voor het eerst in een groot orkest speelde. Dat was het National Symphony Orchestra Ghana onder leiding van een Britse dirigent.
Waarom doe je graag wat je doet?
Omdat muziek mijn leven is. Muziek geeft mij oneindig veel plezier. En plezier wil ik altijd in mijn leven, wat ik ook doe. Ik ben gelukkig als ik mijzelf muzikaal kan uitdrukken.
Wanneer is je passie voor jazz ontstaan?
Op mijn achttiende. Ik ontmoette een gitarist die mij het een en ander vertelde over jazz. Daarop liet hij mij een plaat van Miles Davis horen. Toen was ik om. Ik speelde in die tijd al wel trompet, maar nog geen jazz. Vanaf toen wel.
Van welke ontwikkeling in de jazzgeschiedenis had je onderdeel willen zijn?
Van zovele tijdvakken. Ik ben na mijn kennismaking met jazz gegroeid naar de tijd van nu. Ik wil me altijd bewegen in moderne tijden, in het nu dus.
Wat is het bizarste dat je ooit mee hebt gemaakt tijdens een concert?
Dat mijn medemusici en ik allemaal gek zijn als we op een podium staan. Ik wil altijd met ieder met wie ik speel naar de top. Zodat het publiek dan ook gek wordt.
Waar vind je inspiratie?
Overal en in alles: in bed, de keuken, douche, op de fiets. Overal borrelt wel iets omhoog. En dat vind ik prachtig.
Wat is het spannendste dat je ooit hebt ondernomen?
De opnames van mijn eerste en tweede album. Het is altijd even spannend als je met je band in de studio bent. Die opwinding! Je gaat wel iets de wereld in sturen!
Welk muziekstuk of album heeft voor jou een speciale betekenis?
De muziek van Miles Davis, Freddie Hubbard, Clifford Brown, Roy Hargrove, hún composities. Ik wil niet een bepaalde plaat of nummer kiezen, ik houd van al hun muziek.
Wat neem je altijd met je mee?
Mijn trompet. Ik heb ‘m altijd bij me, ook als ik naar een sessie ga. Dan doe ik gegarandeerd mee. Dan meespelen vind ik geweldig: great in space!
Welke actualiteit heeft je aandacht?
Ik houd het bij muziek en wel muziek die niet op één element is gebaseerd. Fusion zeg maar. En politiek? Daar doe ik niet aan, ik houd me alleen maar bezig met muziek.
Wie is je grote voorbeeld buiten de jazz?
Ik was een jaar of vijf, zes toen ik naar Michael Jackson luisterde. Ik probeerde zijn dansjes na te doen. Ik was op die leeftijd al danser. Toen ik twaalf jaar was ging ik rappen.
Wat intrigeert je aan je instrument?
Mijn instrument ben ik zelf. Als ik het beetpak grijp ik naar mezelf. Ik spreek ermee. Met het publiek en nu met jou.
Wat heb je geleerd van je muziek?
Om zaken te onderzoeken, nieuwe ideeën en wegen te vinden. En ook om creatieve mensen bij elkaar te brengen.
Wat wilde je vroeger altijd worden?
Mijn ouders zeiden: je zou de politiek in kunnen of dokter worden. Maar mijn hoofd wilde dat niet. Ik voetbalde vanaf mijn tiende en rond mijn veertiende stopte ik met die sport. Ik heb toen de trompet opgepakt.
Wanneer ervaar je de vrijheid te falen?
Falen ken ik niet. Fouten maken deel uit van je leven. Ik ben er niet bang voor. Als er iets fout gaat, gaan we gewoon door. Er zijn genoeg mogelijkheden om dat op die manier te doen.
Welke ontwikkeling in de jazz juich je toe?
In deze tijd zie je mengvormen. Mensen proberen extra creatief te zijn. Jazz is de basis van al die pogingen, vandaaruit kun je verder gaan. En zo je eigen ding doen.
Met wie werk je graag samen?
Met mijn eigen band, met Jesse Schilderink, Anton de Bruin, Marijn van der Ven, Jens Meijer en Danny Rombout.
Welke dromen liggen nog voor je?
Wat ik wil is overal spelen, mijn muziek met de wereld delen. Als je droomt, blijf je daarin hangen. Ik sta liever in de realiteit.
Aan wie geef je het JAZZ-tafette stokje door?
Aan Anton de Bruin. Hij is toetsenist en producer. Anton is een fijne vent en een heel goede musicus. Hij is erg bescheiden, dat is ook een van de redenen waarom ik hem aanwijs. Hij en Jesse staan me zeer nabij.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS
