Is de blues dood? Op sterven na, zou je kunnen zeggen. Maar niet in Groot-Brittannië waar de blues al decennia een eigen plek binnen de muziek heeft geclaimd. Van de Britse band Birdmens heeft u misschien nooit gehoord. Kan kloppen, want ze bestaan nog maar vanaf de coronacrisis en treden dit jaar pas voor het eerst op.
Birdmens is ook geen echte band maar een collectief van muzikanten dat onder deze noemer garant staat om de Britse blues in leven te houden. Rond een kleine vaste kern kunnen de bandleden wisselen. Het collectief van Birdmens bestaat uit ervaren bluesmusici met jarenlange podiumervaring. Wellicht zouden ze elkaar niet op hetzelfde podium hebben ontmoet zonder de coronapandemie.
Toen het niet meer mogelijk was om live op te treden besloten de gitaristen Jon Amor en Ian Siegal om met elkaar op afstand te spelen. Vanuit hun eigen huis met goedkope microfoons, basale geluidsinstallaties, internet en zes andere Britse bluesartiesten werd een album in elkaar gedraaid dat onder de naam Lockdown Loaded werd uitgebracht en meteen tot het beste bluesalbum van dat jaar werd bekroond.
Dat moet zeker voor een aanzienlijk deel op het conto van de frontman Ian Siegal worden geschreven. Siegal is een grote naam in de hedendaagse blues. Hij is meer dan 25 jaar actief op de bluespodia, zijn schoorsteenmantel staat vol met Britse en Europese Blues Awards, en hij kreeg de eer om opgenomen te worden in de Britse Blues Hall of Fame.
In elk geval is alleen al zijn naam een goede reden om Birdmens te gaan horen. Hun optreden in Oss was goed bezocht, maar zeker niet stampvol. Het viel meteen op dat de band uit uitstekende muzikanten bestaat. Zo was de jonge en onbekende drummer Tom Gilkes een rots in de bluesbranding. Het viel ook op dat de meeste zangpartijen niet door Siegal maar door Jon Amor werden gedaan.
Maar wat het meeste opviel was de geringe interactie tussen de band en het publiek. Nu was het publiek dat voor een groot deel uit de sector ‘oude bluesliefhebbers’ bestond, ook niet van het bierblik gooiende soort. Niemand schreeuwde ‘hey man play the blues’ of iets anders opjuttends. Het viel de band zelf ook op en Siegal fluisterde naar achteren: “It are Belgians”. Kennelijk is hij van mening dat Belgen hun enthousiasme niet tonen.
En toch hield het klappen voor een toegift niet op voordat de band voor een lange toegift terugkwam. Birdmens deed zelf ook weinig tot geen moeite om het contact met het publiek te forceren. Ze speelden alsof er geen toehoorders bij waren, net zoals ze drie jaar geleden deden. Alsof ze nog vanuit hun eigen slaapkamer met elkaar musiceerden zonder elkaar en het publiek te zien.
Ondanks die enigszins tamme sfeer waren er mooie momenten om met volle teugen van te genieten. Het waren met name de momenten dat Siegal in de spotlights stond. In What’s the name speelde hij een lange slide-gitaarsolo, messcherp waar zijn dikke vette blues uit droop. Siegals stem haalde niet het niveau van zijn platen. maar was desondanks meer dan de moeite waard. Zeker in She got the devil in her waarin hij klonk als een tot rust gekomen Howlin’ Wolf.
Later hoorde ik dat Siegal eigenlijk ziek en niet goed bij stem was. Zijn stem was zelfs onder deze omstandigheden al tamelijk imponerend, wat een revanche noodzakelijk maakt. Jon Amor deed nu het meeste zangwerk, en zij het niet zo imponerend als Siegal, hier en daar best indrukwekkend zoals in Juggernaut waarin de sound van de Rolling Stones in herinnering werd gebracht.
Tekst en foto’s TOM BEETZ
BIRDMENS
Groene Engel Oss, 19 november 2023
Jon Amor – gitaar, zang
Ian Siegal – gitaar, zang
Dave Doherty – gitaar, zang
Jonny Henderson – keyboards
Rob Barry – elektrische bas
Tom Gilkes – drums
