YURI HONING
Hilversum, 6 juli 1965
We hebben het eerder geconstateerd, maar jazzmusici die zich oriënteren op popmuziek begeven zich op glad ijs. De jazzgemeenschap bekijkt dit met argusogen. Tenorsaxofonist Yuri Honing trekt zich hier niets van aan en komt er met het grootste gemak gewoon voor uit dat hij zijn inspiratie en voorbeelden wel eens in de pop zoekt. In een interview met JazzNu zegt hij: “Ik heb veel geleerd van zangers. Wat is er in godsnaam goed aan Nick Cave? Toch geloof ik alles wat hij zingt. Zo wil ik het ook. Vocalisten weten hoe ze hun muziek voor het voetlicht moeten brengen.” Ook Neil Young, Iggy Pop en de rockband Led Zeppelin worden zonder schaamte genoemd. Sterker nog, hij zegt dat jazz helemaal geen inspiratiebron is: “Inspiratie haal ik niet uit jazzmuziek. Wel uit allerlei andere zaken zoals klassiek, pop, elektronische muziek, boeken, mensen, eten en een land als België.” Toch heeft niemand er moeite mee, omdat Yuri Honing onbetwist een van de beste jazzsaxofonisten is die we in Europa kennen. Hij maakt de mooiste muziek, romantisch, integer en soms hartverscheurend. Muziek die uitstijgt boven de hokjes van jazz, klassiek en pop, en die verlangen, pijn en hoop uitstraalt. Het kwam hem overigens niet vanzelf aanwaaien. In hetzelfde JazzNu-interview zegt hij: “Als saxofonist heb je tienduizend uren nodig en nog eens tienduizend om je signatuur te kunnen ontwikkelen. (…) En wat ik ook erg belangrijk vind: je moet drie keer zo goed zijn als van je wordt gevraagd.” Van Yuri Honing wordt veel gevraagd, maar die drie keer zo goed haalt hij met gemak.
